9 ay önce
7.8
217 OYPUAN VER
5
Imdb: 8.3 (718.693 OY)
KONUSU
Oppenheimer, Amerikalı fizikçi Julius Robert Oppenheimer'ın hayatına odaklanıyor. Filmde Julius Robert Oppenheimer’ın, İkinci Dünya Savaşı sırasında atom bombasının geliştirilme sürecindeki rolü gözler önüne seriliyor.
-
Christopher Nolan
Yönetmen
OYUNCULAR
Tüm Oyuncular ve Teknik Ekip
J. Robert ...
Kitty Oppe...
Leslie Groves
Lewis Strauss
Jean Tatlock
Ernest Law...
Boris Pash
David Hill
YORUM YAZ
POPÜLER YORUMLAR
Salondaki insanların çoğu Barbie filmine gitmeyi tercih ederdi. Çünkü reklamları pek de dürüst yapılmamış bir gişe canavarı var karşımızda. Gişe canavarı demişken; filme klasik bir blockbuster olarak yaklaşmak da yanlış, bir akademik bitirme tezi gibi yaklaşmak da. Zira içerik ve işleniş olarak ikisine de yakınsamıyor. Birçok açıdan Damien Chazelle'in First Man filmine benziyor. Nedenini sonraki paragraflarda açarım. Hatta kalite olarak bile çok yakın seviyelerdeler. Kendimce bir janra ismi düşünsem, bu iki filme "atmosferik biyografi" falan diyebilirim. Tüm elementleriyle tam bir biyografi gibi de değildi çünkü.
İşin PR boyutu iki açıdan çok ilginçti. Birisi Barbie ile birbirlerini beslemeleri; normal şartlarda beklenen iki büyük gişe filminin birbirlerini yutmasıdır. Diğeri ise Nolan'ın teknik deliliğinin, aslında sinemayla zerre ilgisi olmayan insanları filme çekmesi. Filmin 18K çekilmiş olması hiçbir seyirciyi ilgilendirmiyordu ... Devamı
İşin PR boyutu iki açıdan çok ilginçti. Birisi Barbie ile birbirlerini beslemeleri; normal şartlarda beklenen iki büyük gişe filminin birbirlerini yutmasıdır. Diğeri ise Nolan'ın teknik deliliğinin, aslında sinemayla zerre ilgisi olmayan insanları filme çekmesi. Filmin 18K çekilmiş olması hiçbir seyirciyi ilgilendirmiyordu ... Devamı
Salondaki insanların çoğu Barbie filmine gitmeyi tercih ederdi. Çünkü reklamları pek de dürüst yapılmamış bir gişe canavarı var karşımızda. Gişe canavarı demişken; filme klasik bir blockbuster olarak yaklaşmak da yanlış, bir akademik bitirme tezi gibi yaklaşmak da. Zira içerik ve işleniş olarak ikisine de yakınsamıyor. Birçok açıdan Damien Chazelle'in First Man filmine benziyor. Nedenini sonraki paragraflarda açarım. Hatta kalite olarak bile çok yakın seviyelerdeler. Kendimce bir janra ismi düşünsem, bu iki filme "atmosferik biyografi" falan diyebilirim. Tüm elementleriyle tam bir biyografi gibi de değildi çünkü.
İşin PR boyutu iki açıdan çok ilginçti. Birisi Barbie ile birbirlerini beslemeleri; normal şartlarda beklenen iki büyük gişe filminin birbirlerini yutmasıdır. Diğeri ise Nolan'ın teknik deliliğinin, aslında sinemayla zerre ilgisi olmayan insanları filme çekmesi. Filmin 18K çekilmiş olması hiçbir seyirciyi ilgilendirmiyordu ama ün yaptı. Bir şekilde bomba patlatmış olması da seyircilerin çoğunu ilgilendirmiyordu. Oppie'nin zihnini tasvir eden parçacık sahnelerinin CGI olmaması da öyle. Bu yüzden neredeyse full çeken salondaki insanları gözlemlemek aşırı eğlenceliydi. Çok sıkıldılar. Çünkü filmde -bence problemli olan- kesintisiz bir diyalog akışı vardı. Yakın çekim ağırlıklı olması da gişe seyircisi için yorucuydu. Karakterleri uzun uzun anlatmaya yeltenmemesi de akıllarını karıştırdı ve seans arasında şunları duydum; "kimin kim olduğunu anlamıyorum." Birçoğu o hype treninin içerisinde olduğu için filmden keyif almak için kendilerini zorladılar diye düşünüyorum.
Gelelim bu filmi neden First Man ile benzettiğime. First Man, 1969 yılında Ay'a ilk çıkan kişi Armstrong'un hikayesini konu alıyordu. Filmin atmosferi ve kurgusu öyle güçlüydü ki gerim gerim geriyordu. Armstrong'un Ay'a sağ salim ayak bastığı nihai bir gerçek ve filmin sonu olsa da izlerken, "düştü, şimdi öldü işte" diye telaşa kapılıyordum. Oppenheimer'ın bendeki etkisi de bu oldu. Manhattan Projesinin ilk testi tüm Dünya atmosferini yakıp bizi yok etseydi bu filmi izlemek için burada olmazdık neticede. Ama geri sayım sırasında başımı arkaya yaslayıp korkuyla bekledim. İşte teknik gücün bu tarafı seyirciyi doğrudan ilgilendiriyor. Ludwig Göransson akılda kalıcı bestelere imza atmamış belki ama ana çok uygun, aşırı gergin besteler yapmış. Nolan filmlerinin vazgeçilmezi, sinematografideki Hoyte Van Hoytema da yine çok iyi iş çıkartmış. Özellikle Hereditary ve Tenet'in editingi ile övebileceğim Jennifer Lame de mis gibi iş çıkartmış.
Problemler ise diyaloglarda ve filmin son 30 dakikasında boy gösteriyor. Diyaloglarda bolca teknik konuşma olduğu doğru. Ancak bunlar öyle sadece çok zeki insanların, nükleer fizikçilerin anlayacağı konuşmalar değil. Herkes anlayabilir. Zaten filmin belli sahnelerinde de, Oppie'nin "sıradan" insanlara çalışma prensiplerini anlatması yoluyla basitçe açılıyor. Sorun diyalog akışının neredeyse hiç es vermemesi. Bu çok iyi bir sinema izleyicisi için de, İngilizce bilen için de, altyazılı izleyen için de yorucu ve bence hikaye anlatmanın en ideal yolu değil. Oyunculara yüklenecek daha farklı rollerle konuşmadan anlatılacak o kadar çok sahne vardı ki anlatamam. Kaldı ki bahsettiğim şey yer yer yapılmış üstelik. Özellikle Florence Pugh'nun sessiz bir sahnesinde Oppie'nin karakterine dair çok kilit bir şey öğreniyoruz. Ama Nolan bunu sürekli hale getirmek yerine, bol sayfalı bir senaryo kitapçığı yazmış.
Son 30 dakikanın problemi de odağın kaçışıydı. Film Oppenheimer'ın filmi olmaktan çıktı ve Lewis Strauss'un filmi oldu. Bomba sonrası Oppenheimer'ını bir türlü onun gözünden göremedik. Robert Downey Jr. kariyerinde hiç olmadığı kadar iyi oyunculuk sergilemiş ama Strauss'un kişisel meselelerini izlemek beni çok sıktı. Madem Oppenheimer'ın içinde dönenleri göremiyoruz, bombanın toplumsal etkisini izlemek isterdim.
Günün sonunda şu özeti çıkarabilirim;
Bu filmin genel kitle için beklenen özel deneyim olmayacağı çok barizdi. 1980 yılında çekilen mini dizi Oppenheimer'dan alabilecekleri de hemen hemen aynı mesela. Ama bunlar filmi epey beğendiğim gerçeğini değiştirmiyor. Elde fena olmayan bir biyografi, diğer gişe filmlerine oranla çok daha dolu olan bir nitelik var. Özellikle Emily Blunt ve Murphy olmak üzere iyi oyunculuklar var. İyi bir film yani. Popüler bir film olduğu için bir puan da eklemem gerekirse; 8/10. En iyi 3 Nolan filminden biri de olabilir üstelik.
İşin PR boyutu iki açıdan çok ilginçti. Birisi Barbie ile birbirlerini beslemeleri; normal şartlarda beklenen iki büyük gişe filminin birbirlerini yutmasıdır. Diğeri ise Nolan'ın teknik deliliğinin, aslında sinemayla zerre ilgisi olmayan insanları filme çekmesi. Filmin 18K çekilmiş olması hiçbir seyirciyi ilgilendirmiyordu ama ün yaptı. Bir şekilde bomba patlatmış olması da seyircilerin çoğunu ilgilendirmiyordu. Oppie'nin zihnini tasvir eden parçacık sahnelerinin CGI olmaması da öyle. Bu yüzden neredeyse full çeken salondaki insanları gözlemlemek aşırı eğlenceliydi. Çok sıkıldılar. Çünkü filmde -bence problemli olan- kesintisiz bir diyalog akışı vardı. Yakın çekim ağırlıklı olması da gişe seyircisi için yorucuydu. Karakterleri uzun uzun anlatmaya yeltenmemesi de akıllarını karıştırdı ve seans arasında şunları duydum; "kimin kim olduğunu anlamıyorum." Birçoğu o hype treninin içerisinde olduğu için filmden keyif almak için kendilerini zorladılar diye düşünüyorum.
Gelelim bu filmi neden First Man ile benzettiğime. First Man, 1969 yılında Ay'a ilk çıkan kişi Armstrong'un hikayesini konu alıyordu. Filmin atmosferi ve kurgusu öyle güçlüydü ki gerim gerim geriyordu. Armstrong'un Ay'a sağ salim ayak bastığı nihai bir gerçek ve filmin sonu olsa da izlerken, "düştü, şimdi öldü işte" diye telaşa kapılıyordum. Oppenheimer'ın bendeki etkisi de bu oldu. Manhattan Projesinin ilk testi tüm Dünya atmosferini yakıp bizi yok etseydi bu filmi izlemek için burada olmazdık neticede. Ama geri sayım sırasında başımı arkaya yaslayıp korkuyla bekledim. İşte teknik gücün bu tarafı seyirciyi doğrudan ilgilendiriyor. Ludwig Göransson akılda kalıcı bestelere imza atmamış belki ama ana çok uygun, aşırı gergin besteler yapmış. Nolan filmlerinin vazgeçilmezi, sinematografideki Hoyte Van Hoytema da yine çok iyi iş çıkartmış. Özellikle Hereditary ve Tenet'in editingi ile övebileceğim Jennifer Lame de mis gibi iş çıkartmış.
Problemler ise diyaloglarda ve filmin son 30 dakikasında boy gösteriyor. Diyaloglarda bolca teknik konuşma olduğu doğru. Ancak bunlar öyle sadece çok zeki insanların, nükleer fizikçilerin anlayacağı konuşmalar değil. Herkes anlayabilir. Zaten filmin belli sahnelerinde de, Oppie'nin "sıradan" insanlara çalışma prensiplerini anlatması yoluyla basitçe açılıyor. Sorun diyalog akışının neredeyse hiç es vermemesi. Bu çok iyi bir sinema izleyicisi için de, İngilizce bilen için de, altyazılı izleyen için de yorucu ve bence hikaye anlatmanın en ideal yolu değil. Oyunculara yüklenecek daha farklı rollerle konuşmadan anlatılacak o kadar çok sahne vardı ki anlatamam. Kaldı ki bahsettiğim şey yer yer yapılmış üstelik. Özellikle Florence Pugh'nun sessiz bir sahnesinde Oppie'nin karakterine dair çok kilit bir şey öğreniyoruz. Ama Nolan bunu sürekli hale getirmek yerine, bol sayfalı bir senaryo kitapçığı yazmış.
Son 30 dakikanın problemi de odağın kaçışıydı. Film Oppenheimer'ın filmi olmaktan çıktı ve Lewis Strauss'un filmi oldu. Bomba sonrası Oppenheimer'ını bir türlü onun gözünden göremedik. Robert Downey Jr. kariyerinde hiç olmadığı kadar iyi oyunculuk sergilemiş ama Strauss'un kişisel meselelerini izlemek beni çok sıktı. Madem Oppenheimer'ın içinde dönenleri göremiyoruz, bombanın toplumsal etkisini izlemek isterdim.
Günün sonunda şu özeti çıkarabilirim;
Bu filmin genel kitle için beklenen özel deneyim olmayacağı çok barizdi. 1980 yılında çekilen mini dizi Oppenheimer'dan alabilecekleri de hemen hemen aynı mesela. Ama bunlar filmi epey beğendiğim gerçeğini değiştirmiyor. Elde fena olmayan bir biyografi, diğer gişe filmlerine oranla çok daha dolu olan bir nitelik var. Özellikle Emily Blunt ve Murphy olmak üzere iyi oyunculuklar var. İyi bir film yani. Popüler bir film olduğu için bir puan da eklemem gerekirse; 8/10. En iyi 3 Nolan filminden biri de olabilir üstelik.
Her şeyi geçtim de (bu kısım sanırım)
spoilerımsı ---Einstein'ın bu kadar pasif gösterilmesi çok rahatsız ediciydi. Sanki emekli bir bahçıvan olarak görev yapıyordu filmde!---spoilerımsı
spoilerımsı ---Einstein'ın bu kadar pasif gösterilmesi çok rahatsız ediciydi. Sanki emekli bir bahçıvan olarak görev yapıyordu filmde!---spoilerımsı
Hans Zimmer’siz bir Nolan’ın bir hiç olduğunu Tenet filminden sonra bir kez daha gördük. Üç saat boyunca hiçbir şey anlat(a)mayıp sonunda da filmi hiçbir yere bağlamadan bitiren Nolan’ı kutluyorum.
YENİ YORUMLAR
Tüm Yorumlar
Filmi sinemada izleme fırsatı yakalayamadığımdan, amazona eklendiğinde izleyebildim. Sinemaya gitmediğime beni pişman etti. Nolan, gerçekten seyircisinin ne istediğinin farkında olan ve sinemanın tekniğini/sanatını yalamış yutmuş biri. Defalarca çekilmiş olan ikinci dünya savaşı temalı savaş filmlerinden uzak, bomba patlaması ve işte japonyaya olanlarla ilgili kısmı değil, bir bilim adamının böyle bir bombayı yapmaya sevk eden yolu ve tüm bunların onun üzerindeki etkilerini anlatan film.
Filmi üç bölüme ayırabiliriz. İlk saat, Oppenheimer'in nasıl bir bilim adamı olduğu. O sıradaki fizikçilerin birbirlerini nasıl gördükleri, komünizm akımının halk ve bilim adamları arasındaki yeri, özgür düşüncenin o dönemlerde nasıl kısıtlanmaya başladığı gibi konuları görüyoruz. Oppenheimer'in sadece akademik olarak değil, aşk hayatına da bir perde açıyoruz. Bu bölüm, tam istediğim gibi, vatanseverlik adı al ... Devamı
Filmi üç bölüme ayırabiliriz. İlk saat, Oppenheimer'in nasıl bir bilim adamı olduğu. O sıradaki fizikçilerin birbirlerini nasıl gördükleri, komünizm akımının halk ve bilim adamları arasındaki yeri, özgür düşüncenin o dönemlerde nasıl kısıtlanmaya başladığı gibi konuları görüyoruz. Oppenheimer'in sadece akademik olarak değil, aşk hayatına da bir perde açıyoruz. Bu bölüm, tam istediğim gibi, vatanseverlik adı al ... Devamı
Filmi sinemada izleme fırsatı yakalayamadığımdan, amazona eklendiğinde izleyebildim. Sinemaya gitmediğime beni pişman etti. Nolan, gerçekten seyircisinin ne istediğinin farkında olan ve sinemanın tekniğini/sanatını yalamış yutmuş biri. Defalarca çekilmiş olan ikinci dünya savaşı temalı savaş filmlerinden uzak, bomba patlaması ve işte japonyaya olanlarla ilgili kısmı değil, bir bilim adamının böyle bir bombayı yapmaya sevk eden yolu ve tüm bunların onun üzerindeki etkilerini anlatan film.
Filmi üç bölüme ayırabiliriz. İlk saat, Oppenheimer'in nasıl bir bilim adamı olduğu. O sıradaki fizikçilerin birbirlerini nasıl gördükleri, komünizm akımının halk ve bilim adamları arasındaki yeri, özgür düşüncenin o dönemlerde nasıl kısıtlanmaya başladığı gibi konuları görüyoruz. Oppenheimer'in sadece akademik olarak değil, aşk hayatına da bir perde açıyoruz. Bu bölüm, tam istediğim gibi, vatanseverlik adı altında insanların yapabilecekleri sınırları zorlayışı, düşmanın zafer kazanmasındansa caydırı güce sahip olma mücadelesini verdi
İkinci saatte ise bombanın yapılış süreci, bunun için gizli tesis kurulması, bilim adamlarının seçilmesi, bilim adamları ile asker arasında güç çatışmaları, politikalar derken "trinity" deneyine kadar ki süreci görüyoruz. Bu bölüm bolca bilimsel tartışmalar, bu bombanın etikliği gibi konular, fikir ayrılıkları gibi konuları içermekte. Bu kısma mercek tutmasını ayrıca sevdim. Nolan, bu bulguları arayan seyircisini tutmayı başarıyor. İnterstellar filminde kuantum fiziği meraklılarına nasıl dokunduysa bu filmde parçacık/nükleer fizik gibi konulara merakı olan kitleyi gerçekten kendine çekti. Her tartışmada ayrı bir heyecan aldım desem yeridir. Ve tüm sağlamalarına rağmen atmosferin tutuşacağına dair bahis yapmak isteyen varmı? sorusu yerinde ve harikaydı.
Son kısım ise, bomba kullanıldıktan sonra işi bitmiş olan Oppenheimer'e karşı kin tutmuş kesimin tavrı. Burası resmen, hükümetin seninle işi bittiğinde bir peçete gibi kenara atar vurgusu yapmış. İnce bir devlet eleştirisinin yanı sıra duygusuna yenik politikacıların nasıl insan harcamaya meyilli olduğuna da değinilmiş.
Filmde Einstein'e tam dozunda yer verilmiş ve nokta replikler konulmuş. Görsel yönetim, diyaloglar, müzikler.. buaraya hangi argümanı alsam en iyi şekilde düşünülüp işlenerek yapılmış. Elbette, bol diyaloglu filmleri sevmeyen kesimlerin ilgisini çekmeyecektir. Bu bağlamda zevkler-renkler cümlesinden fazlasını söyleyemeyeceğim. Bence film muazzamdı.
Filmi üç bölüme ayırabiliriz. İlk saat, Oppenheimer'in nasıl bir bilim adamı olduğu. O sıradaki fizikçilerin birbirlerini nasıl gördükleri, komünizm akımının halk ve bilim adamları arasındaki yeri, özgür düşüncenin o dönemlerde nasıl kısıtlanmaya başladığı gibi konuları görüyoruz. Oppenheimer'in sadece akademik olarak değil, aşk hayatına da bir perde açıyoruz. Bu bölüm, tam istediğim gibi, vatanseverlik adı altında insanların yapabilecekleri sınırları zorlayışı, düşmanın zafer kazanmasındansa caydırı güce sahip olma mücadelesini verdi
İkinci saatte ise bombanın yapılış süreci, bunun için gizli tesis kurulması, bilim adamlarının seçilmesi, bilim adamları ile asker arasında güç çatışmaları, politikalar derken "trinity" deneyine kadar ki süreci görüyoruz. Bu bölüm bolca bilimsel tartışmalar, bu bombanın etikliği gibi konular, fikir ayrılıkları gibi konuları içermekte. Bu kısma mercek tutmasını ayrıca sevdim. Nolan, bu bulguları arayan seyircisini tutmayı başarıyor. İnterstellar filminde kuantum fiziği meraklılarına nasıl dokunduysa bu filmde parçacık/nükleer fizik gibi konulara merakı olan kitleyi gerçekten kendine çekti. Her tartışmada ayrı bir heyecan aldım desem yeridir. Ve tüm sağlamalarına rağmen atmosferin tutuşacağına dair bahis yapmak isteyen varmı? sorusu yerinde ve harikaydı.
Son kısım ise, bomba kullanıldıktan sonra işi bitmiş olan Oppenheimer'e karşı kin tutmuş kesimin tavrı. Burası resmen, hükümetin seninle işi bittiğinde bir peçete gibi kenara atar vurgusu yapmış. İnce bir devlet eleştirisinin yanı sıra duygusuna yenik politikacıların nasıl insan harcamaya meyilli olduğuna da değinilmiş.
Filmde Einstein'e tam dozunda yer verilmiş ve nokta replikler konulmuş. Görsel yönetim, diyaloglar, müzikler.. buaraya hangi argümanı alsam en iyi şekilde düşünülüp işlenerek yapılmış. Elbette, bol diyaloglu filmleri sevmeyen kesimlerin ilgisini çekmeyecektir. Bu bağlamda zevkler-renkler cümlesinden fazlasını söyleyemeyeceğim. Bence film muazzamdı.
gayet güzel filmdi, nolan ın oppenheimer ı işlemesini beğenmemiş insanlar, altyazı okumaktan sıkılmış da kronolojik sıra bilmem neymiş, einstein da bahçıvanmış.
Kelimelerin bol bulunduğu bir film oppenin nasıl bir durumda olduğunu ve kendini ispatlama çabası için yetersiz kalmakta, filmi pür dikkat izlemeniz gerekli, çerez veya muhabbet edilerek izlenecek bir film değil.
Film bence gücünü diyaloglardan alıyor. Ayrıca siyah beyaz anlar ile renkli çekilmiş anların farklı zaman dilimlerini temsil etmesi güzeldi. Fakat film anlatacağı şeyleri daha halka inerek ve kısa sürede de anlatabilirdi. Biraz fazla uzatılmış durumdaydı.
Bir atom bombası filmi nasıl bu kadar yavan olabilir gerçekten inanamadım. Yapımcılar için artık bütçeyi filme değil reklama yatırmak daha mantıklı herhalde. Yoksa bu reklama bu film tam bir üçkağıt.
Çehov'un da dediği gibi "Patlamayacaksa sahneye asla dolu bir tüfek yerleştirmeyin!" Bombaların bombasından, insanlık tarihinin geldiği en yıkıcı silahtan bahsediyoruz. Beklentim mükemmel bir "sahneydi" ancak o da ne? fıss!
Olmamış. Nolan, dokunuşunu kaybediyor. Bakalım toparlayabilecek mi?
Çehov'un da dediği gibi "Patlamayacaksa sahneye asla dolu bir tüfek yerleştirmeyin!" Bombaların bombasından, insanlık tarihinin geldiği en yıkıcı silahtan bahsediyoruz. Beklentim mükemmel bir "sahneydi" ancak o da ne? fıss!
Olmamış. Nolan, dokunuşunu kaybediyor. Bakalım toparlayabilecek mi?
Çok bi görsellik yada karışık bir senaryosu yoktu buna istinaden tarihsel olarak doğru işlemelerini isterdim. Filmin geniş özeti sadece yahudiler çok zeki sadece yahudiler üstün zekalı, ruslar amerikalılar ve dünyanın geri kalan kısmı onları kıskanıp anlamayıp yaptıklarını çalıyoruz.
Hicbir beklentiyle gitmedigim bu filmden hayal kirikligiyla ayrildim. Ne basi, ne sonu belli olmayan, hangi hikayeyi neresinden tutacagini sasirmis, kafasi karisik bir film olmus. Filmi yaklasik 3 esit parcaya bölecek olursak filmin ilk 1 saatinde hizli bir Oppenheimer introsu geciliyor, bu kisim biraz biyografik fakat oldukca kesik kesik, pek birbirine baglanmayan reels videolari halinde... Sanirim bu kesik videolarla bizi Oppenheimer'in nasil bir dahi olduguna inandirdigina inandiktan sonra nihayet asil olay olan nükleer bombanin insaasi dönemine geliyoruz. Burada olaylar biraz daha duygusal derinlikten faydalanilarak islenmis; fakat yine de vasat kalmis. Ilk ise yarayan denemenin ardindaki donuk sevinc, Oppenheimer'in (oldukca kisa ve derinliksiz) etik sorgulayislari ve kivranislari... Hicbiri oyuncularda dahi bir iz birakamamisken, verilmek istenen duygu haliyle izleyiciye de gecmiyor. Sonun
... Devamı
Hicbir beklentiyle gitmedigim bu filmden hayal kirikligiyla ayrildim. Ne basi, ne sonu belli olmayan, hangi hikayeyi neresinden tutacagini sasirmis, kafasi karisik bir film olmus. Filmi yaklasik 3 esit parcaya bölecek olursak filmin ilk 1 saatinde hizli bir Oppenheimer introsu geciliyor, bu kisim biraz biyografik fakat oldukca kesik kesik, pek birbirine baglanmayan reels videolari halinde... Sanirim bu kesik videolarla bizi Oppenheimer'in nasil bir dahi olduguna inandirdigina inandiktan sonra nihayet asil olay olan nükleer bombanin insaasi dönemine geliyoruz. Burada olaylar biraz daha duygusal derinlikten faydalanilarak islenmis; fakat yine de vasat kalmis. Ilk ise yarayan denemenin ardindaki donuk sevinc, Oppenheimer'in (oldukca kisa ve derinliksiz) etik sorgulayislari ve kivranislari... Hicbiri oyuncularda dahi bir iz birakamamisken, verilmek istenen duygu haliyle izleyiciye de gecmiyor. Sonuncu saat ise apayri bir konu. Burada Oppenheimer'in ana karakter degil, yalnizca bir figür olarak sunuldugu, onun aksine, onunla yollari kesisen Strauß beyefendinin kendini ülkenin saygin kurumuna atandirma arzusu ve Oppenheimer ile olan ego savasini anlatiyor. Bunu anlatiyor anlatmasina ama, bu öfke, bu dava nasil oluyor da bu noktaya geliyor anlayamiyoruz. Bu filmin bu olay örgüsünden vazgecmeden anlamli bir film olmasi icin saniyorum ki 6-7 saat sürüyor olmasi gerekiyordu. Üstelik Chapter 1, Chapter 2.. seklinde bir dizgiye sahip olmasi gerekiyordu. VEYA belki de bu 3 kisimdan birinde uzlasilip, tüm filmi bir seye odaklanarak cekmek gerekiyordu.
Burada aslinda cok iyi gelen bir yönetmene, kimsenin "ya bu yaptigin olmadi" diyemeyisinin sonuclarini izliyor gibiyiz. 70mm izleme sansi buldugum icin, görsellik tam bir sölendi. Fakat Nolan bu alanda mastürbasyonunu yaparken sanki yönetmenligi, kurguyu unutmus gibi... Birilerinin Nolan'a, "Ya 70mm ile ne yapiyorsan yap ama burada da zamanlar arasi atlama yapmasak, burada da gereksiz olay örgüsünü arap sacina cevirmesek, burada bir seye odakli kalsak" demesi gerekiyormus. Kimse dememis, dediyse de dinletememis. Haliyle ortaya kaynaklarin ve firsatlarin bosa harcatildigi, sadece teknik acidan bir ilk olmasi dolayisiyla kendini az da olsa vasat olmaktan kurtaran, kalan kaderini de oyunlarinin kurtardigi fakat hem senaryoda, hem kurguda, hem de yönetmenlikte oldukca keyifsiz, bol kusurlu bir film ortaya cikmis.
Sirf Nolan'dan diye gidip izlemek isteyenler kendilerini cok yormasinlar. Onun yerine oturup A Beautiful Mind izlesinler, the Imitation Game izlesinler, the Theory of Everything izlesinler; diger Nolan filmlerini izlesinler ama bundan uzak dursunlar. Ha eger benim gibi analog asigi veya teknik sapiklar varsa, onlar icin her seye ragmen keyif alinabilir bir deneyim olabilir.
6,8/10 - üzerine düsündükce puani daha da düstügü icin yorumumu burada sonlandiriyorum
Burada aslinda cok iyi gelen bir yönetmene, kimsenin "ya bu yaptigin olmadi" diyemeyisinin sonuclarini izliyor gibiyiz. 70mm izleme sansi buldugum icin, görsellik tam bir sölendi. Fakat Nolan bu alanda mastürbasyonunu yaparken sanki yönetmenligi, kurguyu unutmus gibi... Birilerinin Nolan'a, "Ya 70mm ile ne yapiyorsan yap ama burada da zamanlar arasi atlama yapmasak, burada da gereksiz olay örgüsünü arap sacina cevirmesek, burada bir seye odakli kalsak" demesi gerekiyormus. Kimse dememis, dediyse de dinletememis. Haliyle ortaya kaynaklarin ve firsatlarin bosa harcatildigi, sadece teknik acidan bir ilk olmasi dolayisiyla kendini az da olsa vasat olmaktan kurtaran, kalan kaderini de oyunlarinin kurtardigi fakat hem senaryoda, hem kurguda, hem de yönetmenlikte oldukca keyifsiz, bol kusurlu bir film ortaya cikmis.
Sirf Nolan'dan diye gidip izlemek isteyenler kendilerini cok yormasinlar. Onun yerine oturup A Beautiful Mind izlesinler, the Imitation Game izlesinler, the Theory of Everything izlesinler; diger Nolan filmlerini izlesinler ama bundan uzak dursunlar. Ha eger benim gibi analog asigi veya teknik sapiklar varsa, onlar icin her seye ragmen keyif alinabilir bir deneyim olabilir.
6,8/10 - üzerine düsündükce puani daha da düstügü icin yorumumu burada sonlandiriyorum
Imax de Cillian Murphy nin gözlerinin içinden ruhuna geçmek.. :)
Oyuncu biyografinin önüne geçmiş. Julius Robert Oppenheimer'ın yerine Tommy Shelby e odaklandım..
Oyuncu biyografinin önüne geçmiş. Julius Robert Oppenheimer'ın yerine Tommy Shelby e odaklandım..
Nolan zor bir işin altından yine başarılı ile kalkmış. Bol diyalogla geçen sahnelere rağmen oyunculukların gücü ile çok başarılı bir biyografi.
Bayılıyorum bu Amerikanların konu ne olursa olsun, hikayeyi "The American Dream"e bağlamasına.
Oppenheimer filmine Benzer Film ekliyorsun.
Oppenheimer filmini Kategorize ediyorsun.
Bu filmi aşağıdaki seçenekleri işaretleyerek kategorize edebilirsin.
Oppenheimer filmine Konu ekliyorsun.
FİLM İLE İLGİLİ İSTATİSTİKLER
Arama sonuçları
Bu filmi izleyen 20 kişi
Kullanıcı Bulunamadı...
ÜYE OL