Boran

Boran, ’hücre tipi’ cezaevleri üzerine yarı belgesel-yarı kurmaca çalışması Sessiz Ölüm’ün geçtiğimiz aylarda vizyona girmesiyle gündeme gelen Hüseyin Karabey’in 1999’da yaptığı bir kısa film. Tıpkı Sessiz Ölüm gibi Boran da Karabey’in belgesel ve kurmaca görüntüleri birarada kurguladığı ve böylece istediği dramatik etkiyi başarıyla yaratabilmesine olanak sağlayan tekniğiyle öne çıkıyor. Yakın döneme kadar ülkenin gündeminde olan ’Cumartesi Anneleri’ni temel alan film, tek tek karakterler ve olaylardan yola çıkarak genel anlamda ’kayıp’ olgusuyla ilgileniyor. Filmin henüz başında Karabey’in Boran’ı ithaf ettiği kitle, yönetmenin derdinin yalnızca Türkiye ile ya da filmde gösterilen kayıp annelerinin yaşadıklarıyla sınırlı olmadığını, daha evrensel ölçekli olduğunu kanıtlıyor: "Plazo de Maya annelerine... / Cumartesi annelerine.../ Anneme..." Film, insanın ’kayıp’ fikri karşısında içine düştüğü çaresizliği ve sıkışmışlık duygusunu anlatabilmek için yerinde tercihler yapıyor: İç mekanlarda ailelerin umutsuz bekleyişlerine boş boş çalan tehdit telefonlarının derinleştirdiği bir sessizlik eşlik ediyor. Dış mekanda ise en ufak bir ipucunun peşinde oğullarını toprağın altında aramaya hazır annelerin ve onlara destek olan insanların çabalarının oyalamalarla, göz altılarla, temelsiz suçlamalarla nasıl engellendiği vurgulanıyor. Müzikleri Grup Yorum tarafından gerçekleştirilen film 5. Altın Portakal Kısa Film Festivali’nde Kültür Bakanlığı Özel Ödülü’nü almanın yanı sıra yurtdışında çeşitli festivallerden de ödülle döndü.