They Look Like People

Bağımsız film kategorisine konulacak bir yapım olan film; çok fazla şaşırtmıyor, klasik anlatım dışına çok fazla çıkmıyor, süresi kısa görünse de durum ve diyalog ağırlıklı olduğundan biraz sıkıcı da gelebiliyor izlerken ama fondaki rahatsız edici seslerle, gözlere, yüzlere odaklı çekimlerle germeyi başarıyor. Oyuncular çoğu sahnede amatöre yakın performans sergileseler de bu tür ayrıntıları önemsiz kılacak duru bir konusu var.

Biri iç dünyasındaki savaştan, seslerden, kehanetlerden, görüntülerden dış dünyayı kurtarmaya çalışan; diğeri ise özgüveni düşük, korkuyu fiziksel kapasiteyle aşmaya çalışan, iş-ev arası mekik dokuyan, kadınlarla iyi ilişkiler kuramayan, kendini olduğu gibi kabul edemeyip internetten öğrendiği bilgileri bile insan ilişkilerinde kullanmaya çalışacak kadar yitmiş, iç dünyasından çok dış dünyaya hapsolmuş olan bu iki arkadaş-karakter etrafında şekillenen film;hem başlangıç hem de final sahnesiyle ve de bu iki kısmı birleştirmeyi başaran anlatımı, diyaloglarıyla fazlaca düşündüren, güzel yorumlara kapı aralayan sade bir yapım. Bağımsız sinema ve korkuyu harmanlamayı başarması da bir diğer iyi tarafı.

Belirtilenden daha uzun bir süreye sahip olduğu hissi verse de izlenirken bu tarz düşük bütçeli, bağımsız filmleri seviyorsanız izlemenizi tavsiye ederim. 75/100

Wyatt; dış dünyanın iç dünyasına müdahale edeceği korkusuyla yaşamaya mahkum olduğu paranoyayı, Christian iç dünyasının dış dünyada yer bir olacağı korkusuyla yarattığı fiziksel görüntünün ardındaki korkağı sadece bir hamleyle, doğru bir hamleyle yok ederler... Filmin başındaki korku, o fiziksel ve psikolojik mesafe , o güvensizlik, paranoya tek bir atışla, ayrı dünyaların insanları gibi görünen iki dostun sarılmasıyla son bulur...