Yaşamın Kıyısında

Filmde sürekli bir şeyler eksikmiş gibi hissettim.

Lee, kardeşinin ölüm haberini alıyor, ağlamıyor. Lee, 3 çocuğunun ölümüne sebep oluyor, ağlamıyor. Lee, eski eşinin hayatına devam ettiğini öğreniyor, ağlamıyor. Lee yaptıklarını polise itiraf edip ceza almak istiyor ama cezalandırılamayacağını öğreniyor, ağlamıyor. Lee, oracıkta ölmek istiyor, intihar edemiyor. Lee, başka şehirde hapishane gibi bir yerde kendine ceza çektirircesine bir hayat yaşamak istiyor, kardeşi ölünce orada da yaşayamıyor.

Karakterin şöyle bir yerde bunca acıya isyan edip bizi salya sümük ağlatmasını bekledim. Yönetmen, o çıkışı yaptırmamayı tercih etti. Hep içine atan bir karakter var karşımızda. En artık tamam burada patlar dediğimiz yerde bile yine sessizce kavga etmeyi seçti.

Lee alıştırıldığımız gibi trajik olaylarda insanlardan beklediğimiz sıradan tepkileri vermediği için karakterin yerine ben bir "yeter ulaaaan" diye bağırasım geldi ancak ben de olayların ağırlığı karşısında içime atmayı tercih ettim.

Beğendiğim kısımlara gelirsem. Alıştığımız senaryolarda karakterler geçmişiyle yüzleştirilir ve geçmişiyle, suçlarıyla yani kendisiyle barışma eğilimi gösterir. Filmin sonunda hayatın güzel olacağına yönelik seyirciye umut aşılanır. Bu filmde bu yok. Senaryoya bodoslama dalıyoruz ve bodoslama çıkıyoruz. Zaten hayat da böyle değil midir gibi saçma bir felsefeyle film yorumlamak istemem çünkü filmin başı ve sonu vardır. Olaylar giriş gelişme sonuç şeklinde ilerler. Yani karakterin hayatı izleyicilerin gözünde yarım kaldı. Ne oldu yani! Bir adam var, acı çekti. E, sonra noldu? Bilmem, film bitti.

Gıcık olduğum bir konuya ışık tutmak isterim. Be Patrick! Hadi bizim Lee'nin içi ölmüş yalandan yaşıyor. Ya senin baban daha öğlen ölmüş. Akşamına arkadaşlarınla film geyiği yapıp gecesine kız peşine düşüyorsun. Ulan ne biçim adamsın sen be! Ha desek çocuk babasıyla şiddetli geçimsizliği var. Evleri crack house gibi bir yer. O da değil! Gayet çocuğunu seven bir baba gösteriliyor bize. Patrick'e buradan püh diyorum. Hain evlat.

Yönetmen acı olaylarla bizi yüklüyor, yüklüyor. Tam artık kopacağız dediğimiz yerde nabzı bir şekilde düşürüyor. Bu da ilginç bir deneyim oldu benim açımdan. Sonuç olarak zamanı olan izleyebilir. Konu ağır işlendiği için herkesin her anına hitap eden bir film değil. Ona göre hazır olun da başlayın filme.

İnsan bazen sırtında taşıdığı yükün altında ezilir ve hareket edemez hale gelir. Hayatta ufacık bir anda yaptığınız ufacık bir hata yaşamı çekilmez bir yük haline getirir ve ruhu çekilmiş bir insan gibi sadece bedenden ibaret bir canlı gibi kalırsınız. Lee' nin sessizliği, kayıtsızlığı, ani öfkeleri ve donuk bakışları hayatını mahveden o ufacık hatanın sonucu. Filmde geçmişe gidilen sahnelerde aslinda Lee'nin ne kadar da hayat dolu bir insan olduğunu görüyoruz. Ancak hayat tam olarak böyle bir şey, tek bir an tek bir hata tüm güzel günleri yok edip götürebilir. Hayatın mutlu anları o kadar kırılgan ve geçicidir ki. Film bize hayatın bu kırılganlığını anlattığı için oldukça gerçek geliyor. Lee'nin üstesinden gelemiyorum dediği sahnede o sıkışmışlık hissini, içinde bastırdığı o çığlığı çok iyi anlıyoruz. Filmin Türkçe isminin çok yerinde seçildiğini düşünüyorum, Lee ne intihar edip terkedebiliyor yaşamı ne de içine girebiliyor eski günlerde olduğu gibi, yaşamın kıyısında kimseye dokunmadan, acısını içinde taşıyarak geçip gidiyor. Denize tutkulu ama hep kıyıdan izliyor artık denizi.

bir kitabı ya da filmi bitirdikten sonra hep, "her şey bambaşka olabilirdi" derim. Lee Chandler, senin için de her şey bambaşka olabilirdi. tek bir hatanın bütün bir hayatını böyle mahvetmesi çok acımasızca.
Casey Affleck aldığı ödülleri sonuna kadar hak etti, ondan başkası da oynayamazmış bu rolü. rolü onun kişiliğinden esinlenerek yazdılar sanki.
hayatının çocuklarını kaybettikten sonraki kısmındaki ruhsuzluk, boşluk hissini o kadar güzel yansıtmış ki.
lee ve randi’nin sokakta karşılaşıp konuştukları kısım herkesin bildiği gibi çok harika ve güzel ağlattı. ve kendi bebeğine söylediği gibi, Randi’nin bebeğine de "çok yakışıklısın" dediği kısma Randi’nin o anki bakışı gibi baktım. olayın akşamında George’un eşine yaslanıp ağladığı kısım benim için filmin en değerli sahnelerinden biridir, çünkü Lee’nin kırılma anı orası.
kızının rüyasında ona "Yandığımızı görmüyor musun?" dediği kısımda da kalbime bıçak saplanıyor sürekli.
Lee’nin yaşadıklarını tam olarak hissedelim ve deli gibi ağlayalım diye yapılmış, başardılar.

"Lee, böyle ölemezsin."
youtube’da filmdeki birkaç silinen sahneyi bulabilirsiniz, keşke filme alsalarmış.

bu sene forushande ile oscar’ı en çok hakeden casey affleck’in çok çok yukarılara taşıdığı film. öncelikle uzun fakat kendini izletiyor. bir baba ve annenin başına gelebilecek en kötü şeyin başlarına gelmesinden sonraya gidiyor film. gitmenin kesinlikle affedilir olduğu bir zamanda bir kötü olayla o acılarının doğduğu, büyüdüğü yere geri dönmek zorunda kalıyor baba. kaçıp gittikten yıllar sonra yeniden acılarıyla yüzleşmek zorunda olan baba, hayatın o ilginç tesadüflerinden birisiyle karşılaşıp bu sefer yaşına göre biraz daha kocaman bir oğlanla yaşamaya başlayınca, olay..... evet arkadaşlar. bir insanın başına daha ne gelebilirdi ki? acının gerçek ve sadeliği anlatılmak isterken, bence gerçeklik biraz atlanmış geldi bana. harika bir oyunculuğa ve duygu sömüresine güvenmiş bir film izlenimi veriyor. evet acıyı hissediyorsun fakat onu benimseyemiyorsun. filmin en kötü yanı ise bence anneyi göstermelik olarak filme katmaları olmuş. izleyin fakat büyük ümitlerle değil, o zaman kesinlikle pişman olmazsınız, ben de olmadım ama o kadar.