The New Boy

Düşündüren filmleri izlemeyi seviyorum. Özellikle bu filmdeki gibi fikrini size dikte etmek yerine acaba dedirten, yavaş ilerler gibi görülürken yeni tartışmalar açabilecek türden olduğunda. İzlemek isteyenlere tavsiyem filmin puanına bakmamaları. Çünkü dünyanın her tarafında, hikâyenin bir tarafı inanç olduğunda (politika ya da din vb.) verilen puanlar filmden çok kendi görüşlerini destekler nitelikte oluyor. Neyi? Nasıl? Anlattığının hiçbir önemi kalmıyor.
Nasıl anlattığını yorumlayacak olursak, üst düzey görüntü yönetimi ve mekân tasarımı dikkat çekiyor. Warren Ellis’in müzikleri eşliğinde bazen toz parçacıkların, bazen başakların dansını sadece izlemiyor, doğanın ritmini hissediyorsunuz. Oyuncu performansları, çocuklar dâhil çok başarılıydı. Senaryo ve kurgu anlatılan hikâyeyi destekliyordu. Diyaloglar ne kadar az görülse de bazen cümleler kurmak yerine, tam zamanında söylenen tek kelime ile daha fazla etki yaratılmış.
Kaba kuvvetle başladı, sevgiyle, dostlukla, özgürlükle güven verirken, anlamadan da olsa teslim olduğunda içindeki ışığını söndürdü. Etrafındaki koyunlardan birisi oldu. Sizler ışığınızı kaybetmeyin, farklı olmaktan çekinmeyin…