Hayalet Hikâyeleri

Andy Nyman'ın bu filmi ilgi çekici bir film, ama filmin sonlarına doğru rota değiştirerek riske giriyor ve sonuçta kötü yapmış olmuyor ama belki böyle olmasa ve ana hikayesine devam edip sonuçlandırsa daha iyi olurdu. Bu bir korku filmi değil, ama korkularımızın filmi ve korkularımızın bazen her şeyden daha gerçek olabildiğini anlatıyor. Baş karakterimiz Nyman hayaletlere inanmadan peşine düştüğü üç hikayeyi bizimle beraber öğrenirken gördüğümüz şey bütün hikayelerin hem gerçek hem de hayal olabileceği. Ama korku hissi gerçek ve onu reddetmek mümkün olmuyor. Üç hayalet hikayesinde de büyük mekanlar, tekinsizlik hissi, ve gözle görülse bile gerçek olduğuna emin olamayacağımız görüntüler ve olaylar oluyor. Korku hissimizin baskınlığıyla hayal görüyor veya hayal üretiyor olmamız çok normal. Bu anlamda film son derece gerçekçi bir hayalet hikayeleri örneği oluyor. Ancak filmin son yirmi dakikasında karşımıza çıkan şeyler bütün filmi baştan değerlendirmemizi istiyor bizden ve fantastik bir hal aldıkça ve bir suçluluk hissi ve vicdan muhasebesine dönüştükçe bir çok ilgi çekici, etkileyici sahne izliyor olsak da (kojak ve nyman'ın hastanede yataktaki o son görüntüsü ya da freeman'ın karavandaki dönüşüm sahnesinin tamamı gibi) izlediğimiz filmden ayrı bir şey izliyor olduğumuz hissini de alıyoruz. Bence bu filmin lehine işlemiyor o kadar. ya da şöyle diyeyim, gerçek hikaye sahte hikayelerin verdiği etkiyi yaratamıyor. Bunun sebebi sahte hikayelerde son derece gerçekçi bir üslup ve ritm yakalanırken gerçek hikayeyi anlatmak için yönetmenin neredeyse fantastiğe kayması. Böylece üç hayalet hikayesi boyunca yaratılan ürkütücü, ilgi çekici ve en önemlisi gerçekçi anlatım zedeleniyor, hasar görüyor, bu sebeple son yirmi dakikada filmin gerilimi azalıyor ve tadı kaçıyor aslında. Yine de izlenebilecek güzel bir film olduğunu söyleyebilirim. Başrol oyuncusu Andy Nyman ayrıca filmin senaristi ve yönetmeni. Ayrıca hayalet hikayelerindeki her oyuncu dört dörtlük, özellikle ikinci hikayedeki genç oyuncu mükemmel.