Tito ve Ben

Çok başarılı bir film. Sanki kendi sessizliğine çekilmiş, gerçekten arayanların bulabileceği bir yerde duran bir film gibiydi. Zoran daha orta sınıfa giden bir öğrencidir. Yaşadıkları evde, teyzesinin ailesi ve büyükanneleri de bulunmaktadır. Dar gelirli oldukları için evde aile başına bir oda düşmektedir ve tuvalet-mutfak gibi yerler sırayla ortak kullanılmaktadır. Zoran, okulda Jasna isimli bir kıza aşık olur. Kız bir gün yürüyüşe katılacağını ve artık görüşemeyeceklerini söyleyince Zoran resmen yıkılır. Fakat karşısına bir fırsat çıkar ve okulda Tito adına en iyi kompozisyonu yapanın, okulu temsilen yürüyüşe katılacağını söylenir. Zoran, Belgrad'ın en iyi şiirini yazar ve buna hak kazanır. Fakat yürüyüş hiçte umduğu gibi çıkmaz.

Film her ne kadar daha çocuk yaşta bile sevgi gibi karmaşık bir duygunun neler yapabileceğini anlatmaya çalışıyormuş gibi başlasa da, aslında bir lidere tapma derecesinde duyulan hisleri eleştirmektedir. Özellikle trene binme sahnesi ve Zoran'ın yaptığı konuşma mükemmeldi. Evet Mareşal Tito Yugoslavya'nın kurucu niteliğinde biri olabilir ama bu, böylesi bir tapınma derecesine gelmemelidir. Hatta filmdeki alt metinleri yakalarsak, belki Tito bile bu kadarını beklemiyordur. Ona saygı gösterme konusunda çizgiyi aşanlar, altındaki insanlara eziyet etmektedir.

Bunların dışında filmde Baba ve Anne karakterleri üzerinde aşkın karmaşasını anlatılışı da güzeldi. Aile içinde, kardeş bile olunsa (Anne-Teyze ilişkilerini kastediyorum) geçim problemlerinin ne kadar zorlayıcı olduğunun anlatılmasından, tombul bir çocuk olmanın okulda ne kadar zor olduğuna kadar bir çok küçük konular da yakalamak mümkün.

Gerçekten çok keyifle izledim. Kesinlikle izlenmesi gereken filmlerden biri olduğu kanaatindeyim.