The Window

hangi tamamlanmış ya da tamamlanmamış bir anın, hangi uktenin, pişmanlığın ya da hangi özlemin sıkıştırmasının bir tezahürü acaba bir "son söz" olarak "alt katta dans mı ediyorlar?"

ölmeden önce anılar sıkıştıracak kalbimizi, beynimizi. ne yaparsak yapalım, ne kadar mutlu olursak olalım, mutluluğun da mutsuzluğun da pişmanlığını yaşayacağız. yaşamın sürdürülebilirliğinin bittiğini anladığımız o an, yere düştüğümüzde üzerimize eğilen, suyla bileğimizi ovalarken bize her şeyin geçeceğini söyleyen tanıdık olmayan bir yüzü hatırlayacağız. "ne olmuş? bayılmış işte" diye hakkımızda konuşan insanların cümlelerini hiç duyamadığımız kadar net duyacağız. işte bunlar bizim hakkımızda söylenmiş. keşke bizim hakkımızda söylenmeseydi, hiç kimsenin bizim için buralara kadar gelmesine, bizim hakkımızda endişe duymasına gerek yoktu. birazdan kalkarım, ölmeyeceğim ben. sonsuza kadar yaşayacağım.

daha sonra, bir yaşlılık anında, ya da beklenmedik bir anda, ölmeden önce sana her şeyi anlaman için birkaç saniye veriyorlar. her şeyi anlıyorsun ama bunları ifade edemiyorsun. hayatına girmiş herkes, hayatına girmiş bütün cümleler seni pişmanlıkla ağlatıyor. nevzat çelik "ne garip duygu şu ölmek. öptüğüm kızlar geliyor aklıma" diyor ya. bu sadelikte, alt katta dans eden birileri olmasa da, hatta "alt kat" diye bir yer olmasa da, alt katta dans eden insanların sesini duyuyor antonio da. bu yüzden çok hüzünlü bir film. ölmek üzerine tumturaklı laflar etmiyor, ki carlos sorin bu minvalde laflar etmeye utanır. eden etmiş zaten tarih boyunca. ölmenin "hüzünlü" oluşu bize iyi öğretilmiş, büyük lafların kalıbında şekil almışız ve gerçekten bu sadelikteki, bize ait olan hüznü kaçırmışız.

diyor ki, ölürken, kaçırdığın bütün noktalara ayağınla basmak isteyeceksin, yürümeye çalışacaksın her yeri, sürekli yürümek isteyeceksin. ama yürüyemeyeceksin. şimdi neden yürümüyoruz? diye sorarsan, ölmeye daha çok var derim. ama ölüm yarın ve sen ölmeden önce hiçbir zaman bu kadar yürümek istemeyeceksin. çok basit yüzler ve sözler hatırlayacaksın, bu anıların ağırlığı hiç tahmin etmediğin kadar büyük olacak.

yani büyük bir gürültüyle ağlamak isteyeceğiz. belki ölürken gerçekten ağlarız, ben ölürken ağlayan var mıdır bilmiyorum. hiç ölen birisine tesadüf etmedim. hep filmlerde gördüm ölüleri. onların çoğu da marion cotillard’ın batman’de öldüğü gibi ölüyorlardı. ama ben ağlayamasak da bunu çok isteyeceğimizi düşünüyorum. belki buraya kadar bunu okumuş olan sen de, ölürken hatırladığın bir sürü gereksiz detay arasından benim yazdığım bu yazıyı hatırlayacaksın. ben vardım, beni tanımıyordun, böyle bir yazı yazmıştım, sen belki bunu okuduktan sonra bir şeyler yemiştin. yaşıyordun yani. ama şimdi gidiyorsun. ne kadar acıklı değil mi?