Enlightened

Mike White ve Laura Dern işbirliğinin sonucu olan Enlightened, ne yazık ki ilk sezonunun dramatik ve yaratıcılık çıtasını tutturamayan ikinci sezonu sebebiyle belki de bir başyapıt olmanın kıyısından dönüyor.

Dizinin 10 bölümlük ilk sezonunda baş karakterimiz Amy’nin; öfke ve mutsuzluk, başarısızlık dolu hayatının ortasına düşen yeni çağcı inançlar, meditasyon gibi iyileşme yöntemleriyle ayağa kalkma gayretlerini izliyoruz. Bu sezonda Amy’nin eski eşi, annesi, yeni çalışma yerindeki insanlar, eski çalışma arkadaşları vb insanlarla arasında yürümeyen ve ama Amy’nin yeni hayata bakış açısı, inançları sebebiyle sürekli ümitvar olmakta direten karakterini izliyoruz. Ancak dizi bu on bölüm içerisinde kimi zaman epik güzellikte sahneler ve anlarla sürüyor. Amy’nin iç sesini dinlediğimiz bu bölümlerden biri Amy’nin eski eşi Levi’yla kano gezisi yaptığı sahneler, bir diğeri ise Amy’nin otobüste herkesin nasıl nefret dolu ve gergin olduğunu düşündüğü ama okuduğu kitaba göre gördüğü herkesin aslında bir başka hayatta annesi olduğunu kabul ederek kalbinin yumuşayacağını düşünüp kendini iyi hissettirmeye çalıştığı sahne, Amy’nin open Air etkinliğinde "arkadaşı" olan kadınla olan arkadaşlığının son dakikalarını izlediğimiz sahneler. İlk sezonda bu ve benzeri bir kaç sahne ile aslında karakterimizin yalnızlığı, çaresizliği, bir çok insana itici gelen naifliği üzerinden bir çeşit kişilik kazısı yapıyor gibiyiz. Ancak dizinin tamamının en ama en zirve noktası 9. bölümün tamamı. 9. bölümde Amy’nin içe kapanık ve pek de sevgi dolu bir insan olmayan annesinin muazzam güzellikte yazılmış, oynanmış, kurgulanmış hikayesini izliyoruz. İnanılmaz güzellikte inceliklerle dolu bir sezon ilk sezon ve izlerken hayatımda hiç bir dizide böylesine net, berrak, neredeyse her yönüyle çizilmiş, oynanmış, kanlı canlı bir karakter ya da karakterler görmediğimi düşünüyordum. Çok ama çok etkileciydi.

ancak...2.sezon ilk sezonun zayıflıklar, zaaflar, güçlü olmakla olamamak arasında gidip gelme, iletişim kurmada yaşanan sorunlar gibi bir sürü mesele üzerinden insan olmaya dair acıtıcı olsa da merhemini de peşinen süren bölümlerle, giderek genişleyen çemberler halinde büyüyen hikayesini odak noktasını içe ve ruhsal gerginliklere değil dış olaylara kaydırarak gücünü kaybediyor. Dizi ikinci sezona bırakılmadan bitirilmeliydi belki de. Böyle olsaydı karakterlerimizin uyandırdığı güçlü bir kalemden çıkarak hayata karışan gerçeklik hissi zedelenmeyecek, hasar almayacaktı. İkinci sezonda dikkat çekici güzel sahneler ve ilk sezonu andıran güçlü anlar olsa bile bunlar ilk sezonun çıtasını yakalayamıyor. Diziye yazık oluyor böylece. Ancak yine de, Englihtened izlenmeyi en azından o güzel ilk sezonu, Laura Dern’ün güzel oyunculuğu ile hak eden bir çalışma. Öneririm.