Elma

Yoksulluğun, insanı ne duruma getireceği üzerine, sadece birkaç öge ve tek mekan kullanılarak yapılmış bir film. İki kızı olan ve anneleri âma olan bir aile babasının, son derece düşük geliri ile verdiği hayat mücadelesine bakıyoruz. Adam, kızların başına birşey gelmemesi için, onları eve kilitleyerek dışarı çıkıp işlerini görmektedir. 11 yıl boyunca süren bu duruma artık komşuları bir dur demek ister ve sosyal yardımlara bir dilekçe yazarak, içeride kilitli tutulan kızların alınmasını talep ederler.

Tamam, yoksulluğun anlatılışı olarak seçilen ögeler başarılı. Zor zamanlar zor tercihleri beraberinde getirir. Ama çocukların konuşma bilmeyecek kadar dış dünyadan uzak kalmış gibi lanse edilmesi ilginç. Kapının önüne çıkabiliyor, karşı komşuları görebiliyorlar. Evde kör anne var, iki dilsiz ebeveyn varmış gibi bir konuşma biçimine sahip 11 yaş çocuklar bana inandırıcı gelmedi. Çocukların dış dünyayı keşfetme deneyimleri bu konuya kıyasla daha başarılıydı. Ayrıca, anne kör ve bu kadar yoksullarsa iki çocuk yapmış olmaktaki amaç neydi? Gerçekte bu durumda olan kişiler çocuk yapar mıydı? bu kısmından pek emin olamadım. 11 yıl eve çocukları kitlemiş olan birinin takıldığı noktanın, millete "çocuklarını zincire vuran adam" olarak tanıtılmış olmasına takılması da ayrı bir konu Bir yanda perişan çocuklar varken öte yanda itibar düşünen insanlar gerçekten yok değil. Bunun için benzer bir yokluğa da gerek yok. Ama filmdeki en vurucu kısım ise "65 yıldır kimsenin benden haberi yoktu, şimdi herkes haberdar oldu" dediği kısımdı.

Öte yandan tüm bu yoksulluğu gördüğü halde, komşuların hiçbir konuda yardımcı olmuyor olmasına değinmesi filmin bir başka artı noktasıydı. Sözde müslüman toplumuz ve komşusu açken tok yatan bizden değildir hadisi gerçeğini de biliyoruz ama elimizi hiçbirşeye uzatmıyoruz.

Nazarımda ortalama bir film olarak kaldı. Daha iyi olabilirdi.