Sıradan Erkekler

Başarılı bir film ama ciddi anlamda yavaş ilerliyor. İlk elli dakikaya sabredebildiğinizde, filmin gerçekten güzel kısımlarına gelebiliyorsunuz. Dennis, hapisten kaçan babasını bulmak için yola çıkmaya karar verir. Bu Bill'in umurunda değildir ama kardeşine göz kulak olmasını isteyen annesi yüzünden o da Dennis'in peşinden gider. Birbirlerini pek tanıma fırsatı yakalayamamış olan bu iki kardeş, yolda birbirlerini keşfederler bir nevi. Ellerindeki tek ip ucu olan telefon numarasındaki alan koduyla Long Island'da bir yerleşim yerine giderler.

Başta bahsettiğim ellinci dakikadan sonra başlayan kısım bu yerleşkede geçiyor. Güzel felsefik konuşmalar barındırıyor içerisinde. Özellikle Madonna'nın "kendi vücudumun sömürüsünü ben yapıyorum" sözü üzerine yapılan, kadın vücudu sömürülüyor mu? bundan kimler sorumlu? gibi sorular üzerine yapılan tartışma çok güzeldi. Daha uzun tartışmalarını isterdim. Eline ile başlayan rock dansı sahnesi harikaydı. Ayrıca filmdeki bir çok repliğin içinden en çok hoşuma giden şu oldu: "kanunlar, zenginlerle fakirler arasındaki anlaşmadır. Uyarsan fakirliğe devam edersin, uymazsan zengin olursun, yakalanırsan kuralına göre bedelini ödersin".

Kapanışta hayal ve aşk üzerine şerifin yaptığı felsefe çok yerinde olmuş. Filmin müzikleri, özellikle gitar temaları çok başarılı. Karen Sillas'ın oyunculuğunu beğenmedim. Neredeyse her şeye aynı donuklukla tepki vermiş, çok basit bir oyunculuk yapmış. Onun dışındaki oyunculuklar fena değildi.