Denizanası

"şişenin içinde bir gemi, ne toz tutar ne de yüzebilir" temalı israil filmi. film o kadar etkileyici ki bunu nasıl anlatabileceğimi bilemiyorum. ben aşağıda yazdıklarımda kendimi tatmin ettim. okumazsanız iyi edersiniz. izleyin ama, kaçırmayın...

bakın, okumayın demiyorum okuyun, ama izledikten sonra hobi olarak okuyun...

spoiler (spoiler candır, canandır, yürek yarısıdır, baba yarısıdır, amcadır yani, bildiğin amca...)

+ filmdeki kahramanlarımızdan birisi garson kız.denizden gelen ve bir anda garson kızın karşısında dikilen kız çocuğu garson kızın kendi çocukluğu belki de. kız onunla bir dolu vakit geçiriyor. ne zamanki garson kız onu olduğu gibi, çocuk haliyle kabul edemiyor, o zaman denizden gelen kız ödünç aldığı elbiseyi de bırakıp kayboluyor ortadan. garson kız kendi anne babasının ona yaptığını denizden gelen kıza yapıyor: onu, çocukluğunu, çocuk davranışlarını kabul etmiyor, onu şekle sokmaya çalışıyor, (eğitimin tanımlarında sıkça karşılaştığımız gibi) istendik davranışlar oluşturmaya çalışıyor.

+ diğer kahramanımız asyalı bir bakıcı. çocuğundan uzak düşmüş. bu sebeple çocuk da annesine kızgın. neredesin diye hesap soruyor telefonda annesine.

+ üçüncü kahramanımız (ya da kahramanlarımız)da yeni evli bir kadın ve erkek. tüm amaçları kaldıkları otelde denizi görebilecekleri bir odaya sahip olmak. şair olduğunu düşündükleri kadın da kendi hakkından feragat edip deniz manzaralı odasını çiftimize veriyor. çünkü onun için intihar edeceği yerin pek bir önemi yok. öldüğü zaman da yanında buldukları (nisanart'ın da yukarıda yazdığı) şiir, yeni evlenen kadının, şair kadını kıskanarak döktürdüğü şiirdir.

+ filmde dolaylı da olsa hep bir deniz vurgusu var: küçük kız denizden çıkıp geliyor, asyalı kadın çocuğuna büyük bir yelkenli maketi almak için çırpınıyor, yeni evli çiftimiz denizi görmek için can atıyorlar falan filan.

+ ayrıca anne-kız sorunları da göze çarpıyor. garson kız dibine kadar problemli bu konuda. kendisinin beş parasız olması, annesinin başka hayatlar için bir şeyler yapmaya çalışması, evler inşa etmek istemesi ama kızın başını sokacak doğru düzgün bir evinin bile olmaması filmin en ironik kısımları. asyalı kadının çocuğuyla yaptığı konuşmaların, bu garson kızın medyatik annesinin afişinin önünde gerçekleşmesi de ironik bir durum olmuş, zira medyatik anne kızıyla ilgili durumlar hep -miş gibi yapıyor. gerçekten ilgilenmiyor kızıyla. "terapiste gitmek istersen paranı ben öderim" diyor mesela. asyalı kadın da tam tersi çocuğu için ölüyor. beğendiği gemiyi çocuğuna almak için gittiğinde geminin yerinde olmadığını görünce yıkılıyor. bakıcılığını yaptığı kadın da kendi kızına göstermediği ilgiyi, sevgiyi, şefkati bakıcısına gösteriyor. (kızı, oynadığı rolü nasıl bulduğunu sorduğunda annesine "harikaydın, çok beğendim" diyemiyor. "sen kızımsın, objektif olamam" demekle yetiniyor.)

+ ek olarak kesişen hayatlar falan yok filmde. ucundan kıyısından birbirine dokunan hayatlar var. yönetmen hayatları kesiştirecem diye kasmamış kendini (innaritu bunu iyi yapıyor kabul ediyorum).

+ filmin sonundaki dondurmacı olayına girersem ağlamaya başlarım. hiç değinmiyorum...

+ fotoğrafçı kız: benim ailem soykırımdan kurtulmuştu. onlardan hiçbir şey istemezdim.

garson kız: sen ikinci kuşak mısın?

fotoğrafçı kız: hepimiz birşeylerin ikinci kuşağıyız.

spoiler