Devilman: Crybaby

Japonlar tarihsel gerçekleri nedeniyle de kitlesel yıkımı ve mitolojiyi kullanarak iyi/kötü ayrımını anlatmayı seviyorlar. Devilman da Evangelion, Akira gibi örneklerin izinden giderek aynı konuya değiniyor. Ve gerek çizimleri, gerek müzikleri, en önemlisi de hikayesiyle bunu iyi beceriyor.

İblislerin insan vücutlarını ele geçirmeye başlamaları ilk olarak sporcuların aşırı hızlanmalarıyla ayyuka çıkıyor. Sonrasında iblis yayılımı resmen bir pandemiye dönüşüyor ve cadı avı başlıyor. Söz sahibi insanların parmakla gösterdikleri hedef oluyor, iblis/insan fark etmeksizin herkes birbirini öldürmeye başlıyor. Dizi bu anlarda aşırı vahşileşiyor. Bir iblis çocuğun içgüdülerine dayanamayarak, bir yandan da ağlayarak annesini yemesi gibi sahneler var. Yani gore dozajını dram için kullanmakta da iyi iş çıkartmışlar. Haliyle tüm bunların sonu da tanrı ile Şeytan'ın çatışmasına varıyor. Sembolizm konusunda aşırı ucuz olsa da hoşuma gitti. Zaten izlediğim diğer animelerde de aynı sorun mevcuttu. Bunun gibi ufak tefek pürüzlerine rağmen çok beğendiğim bir mini dizi oldu. Bence tüm bu hengamenin içinde büyümeye, aşka, aile bağlarına dair de güzel şeyler barındırıyor.