Yaşamdan Sonra

Ölümünüzden sonra uğradığınız bir istasyon olduğunu düşünün. Burada bir hafta kadar konaklayacaksınız. Sizden istenilen tek şey, geçmişe bakıp en iyi, en mutlu olduğunuz anınızı seçmenizdir. Bu istasyonda, anınız, olabilecek en mükemmel şekilde size sunulacak ve yolculuğunuza devam edeceksiniz denir.

Bu noktadan sonra film başlar. Kiminin gerçekten iyi anıları vardır. Kimisinin ise hiç anısı yoktur ve bir o kadar daha yaşasa iyi bir anısı olmayacağından emindir. Kimisi geçmişi hiç düşünmek istemez, kimisi anı olarak bir şarkıya veya bir nesneye tutunur. Kimisi zaten çok gençtir doğru düzgün anısı yoktur. Onlar anlattıkça film ilerliyor. Bu sırada da istasyon içerisinde çalışanlarda durumu ara ara değerlendiriyor. Öylece film akıp gidiyor.

Şöyle söyleyeyim. Filmin ilk yarısı bu minvalde gayet güzel akıp geçti ama ikinci yarı anlatıların devam etmesi aynı şekilde sarmamaya başladı ve sonlara doğru ister-istemez sıkıldım diyebilirim. Konusu itibariyle doğal olarak oluşan durağanlığı bu etkiyi oluşturuyor.

film boyunca düşündüm 'hatırladığım en eski ve mutlu anım hangisi', film bitti hala düşünüyorum. bazıları yaşamını sorgular, bazıları güzel anılarının olup olmadığından emin olamaz, bazıları paylaşmak istemez, bazıları kendi hayallerinde yaşar, bazılarınınsa hayatı, en sevdiği anılarıyla dolmuş zaten ve daha fazlasını istemez.

film için yönetmen "taze ölmüş" adayları canlandırması için bi çok kişiyle görüşmüş, üstelik hiçbiri oyuncu dahi değilmiş. anlatılan anılar, tepkiler, düşünceler, hepsi gerçek bu yüzden. filmi izlerken birinci bölümde özellikle, ölülerimizin karşısında oturanları görmediğimiz için sanki tüm o güzel / kötü anıları size anlatıyormuş hissine kapılıyorsunuz ve sürekli dşünüyorsunuz, zamanımı iyii mi değerlendiriyorum, benim en güzel lanet anım hangisi???

iseya karakterinin ısrarla bi anı seçmemesi hoşuma gitti. zaten 21 yaşında öldüm, hiçbir şey yaşamadım ki der gibi. onun yerine bi rüyasını sonsuza kadar hissetmek istediğini söyler, üstelik çok da tatlı bir rüya

"Inanılmaz renklerde bir sahil var ve orada bir gemi demirli. Çok hızlı koşan biri beni kovalıyor. Mümkün olduğunca hızlı koşuyorum ama rüyalarda her şey, bilirsiniz çok aralıklıdır. +Ağır çekim mi? - Hayır, ağır çekim değil. "

"...Ama bunlar sadece anı. Ve eninde sonunda, bizler anıları kendi imajlarımıza dönüştürürüz. Elbette, gerçekten olmuştur, yani çok gerçek gibi gelir ama... Sanki bir film yapıyormuşum gibi geleceği kurgulayacağım. Geleceği hayal ederken yarattıklarım, bence bazı anılardan çok daha gerçek olacak. Ben böyle düşünüyorum."

japon sinemasını bir kez, bir kez daha sevdim. koreeda'ya her defasına daha da saygı duyarak bağlanıyorum. umutsuzca, hala en sevdiğim eski anımı hatırlamaya çalışıyorum şimdi. aklıma sadece iki yaşında olduğum, sepya bir gün geliyor gözümün önüne. ananemin evinde, camdaki demirlerden bacaklarımı sarkıtmış, satılan ineğimizin evden ayrılışını ağlayarak izlediğimi hatılrıyorum. iki yaşındaki bi anıyı hatırlamak mümkün mü? ben hatırlıyorum.