Bir Düşüşün Anatomisi

Mahkeme salonu draması, davaya konu olan olayın vasat olduğu ve ortaya çıkan yeni kanıtların sükse yapmadığı durumlarda çerezlik kategorisinden öteye gidemiyor. Bu film, bu sebeplerden ötürü benzer handikapları taşımasına rağmen, yönetmen Justine Triet ve eşi Arthur Harari’nin birlikte yazdığı katmanlı senaryo ile diğerlerin pozitif ayrışıyor. Ortaya mükemmel bir eser çıkıyor.

Dağ evinin çatı penceresinden düşerek ölen Samuel’in ölümün gizemi araştırılıyor. Fakat filme ismini veren “düşüş” bundan ibaret değil. İzleyicinin önünde çözülmesi gereken bir bilmece vardır ve bu bilmecenin parçaları ortaya çıkarken bir evliliğin düşüşüne tanıklık ederiz. Karakterlerin kendilerini ifade ederken Fransızca ve İngilizce arasındaki geçişleri, karakterlerin arasındaki çatışmayı parlatmak için güzel bir detay olarak karşımıza çıkıyor. Mahkemedeki savunmalar ve kanıtların ortaya çıkmasıyla gösterilen geri dönüşler, hayatta kendi istekleri doğrultusunda duruşu olan bir kadının toplumundaki derin rahatsızlığını ön plana çıkarıyor. Bunu, duruşmanın medyaya yansıyan yönleriyle alenen görebiliyoruz. Sandra’nın dezavantajlı oğlu Daniel’in bakımındaki sorumluluklarından ziyade kariyerine öncelik vermesi, kitaplarında kendi hayatını ve başkalarının hayatını dışa vurması ve evliliği boyunca (oğlunun kazasından sonra) biseksüler ilişkiler yaşadığını rahatlıkla kabul etmesi, sanığın duruşmaya konu olan olayın gerçekliğinden öte bir katmanda suçlanmasına neden oluyor.

Oyunculuklara ayrıca değinmek istiyorum. Oyunculuklar o kadar muazzam ki, özellikle yakın çekim sahneleriyle izleyicilerde önyargı ve varsayım oluşmasına olanak sağlıyor. Triet, kamerayı sıklıkla Sandra’nin biraz aşağısına yerleştirerek, karakterin güçlü, otoriter ve hatta gaddar olduğu algısını destekliyor. İzleyici olarak gerilimi böyle bir algıyla da hissediyoruz. Ben bunu yönetmen başarısı olarak değerlendiriyorum. Savcı rolünde Antoine Reinartz’in oyunculuğu ayrıca alkışlanmalı.

Film süresinin yaklaşık 2 buçuk saat olması, kimi izleyicilerce uzun bulunabilir. Şahsi kanaatim böyle katmanlı bir senaryoda, Daniel’in babasının ölümünü kabullenmesi ve annesinin yargılanması sürecindeki devinimlerini yansıtmak adına uygun bir süre.

Mahkemede yeni kanıtın ortaya çıkmasıyla izleyicilere gösterilen flashbackler var. Bu geri dönüşlerde, olayın yaşandığı ana gidiyor, karakterlerin kendi sesiyle gerçekleşen diyaloglarını izliyoruz. Fakat filmin sonlarında Daniel’in köpeğine aşırı doz aspirin vermesiyle başlayan olayları idrak etme şeklinden sonra, film boyunca gösterilen geri dönüş tarzı değişiyor. Mahkemede son ifadeyi Daniel veriyor ve yargı hükmünü değiştirebilecek nitelikte bir ifade! Bu ifadede köpeğini veterinere götürürken babasıyla yapmış olduğu konuşmayı anlatıyor. Görüntü olarak flashback olsa da seslendirme olarak tamamen Daniel’in ağzından dinliyoruz. Sahnenin hemen öncesinde Daniel’e, seçim şansı olduğunda inandığını seçmesi gerektiği söyleniyor. O sebeple yönetmen, bu geri dönüşteki görüntüleri objektif bir değerlendirme ile değil, öznel bir değerlendirme ile görselleştirmiş olabilir.

Hayat bazen, hiçbir şey kazanmayacağın ve yalnızca kaybetmemek için verdiğin bir mücadeleye dönüşebiliyor-muş.

"You complain about the life you chose! You're not a victim. Not at all. Your generosity conceals something dirtier and meaner. You're incapable of facing your ambitions and resent me for it. But I'm not the one who put you where you are. I've nothing to do with it. You're not sacrificing yourself as you say. You choose to sit on the sidelines because you're afraid! Because your pride makes your head explode before you can even come up with a little shape of an idea! And now, you wake up at 40 and you need someone to blame, you're the one to blame. You're petrified by your own fu*king standarts and your fear of failure. This is the truth."

"-It's just you know, when you lose, you lose. It's the worst thing that can happen. And if you win, you, kind of, expecting some reward. But there isn't any. It's just over.
+Maybe sometimes we expect too much.
-Yes. Maybe."

Köpeğe oscar gelir, net. Ona gelmezse, küçük velede gelir.

MUKEMMEL BIR FILM.
Bence her seyden once filmdeki oyunculuklara deginmek gerekiyor.Ozellikle Antoine Reinartz ve Sandra Hüller bu konuda bana gore basi cekiyorlar.Ikisi de inanilmaz oynamislar.Ozellikle Antoine Reinartz mest etti beni.

Eger filmden yuksek tempolu bir gerilim bekliyorsaniz beklentinizi karsilamayabilir.Film zaten yuksek tempoyu amaclamiyor.Film agir basliyor,bir saat gectikten sonra bir anda tempo kazaniyor ve filmin sonuna kadar kendi kanaatimce dusmuyor.

Diyaloglar ozenle secilmis.Bunu filmi izlerken cogu replikte anlayabiliyorsunuz.Bu da oyunculuklara haliyle pozitif yansiyor.

Simdi spoilerli kisma geliyorum.Bence Sandra kesinlikler katil.Bunu kendimce birkac seyden cikardim.Ilk olarak genel olarak cok gergin,sucsuz biri asla bu kadar gergin olmaz haksiz yere suclandigini dusunse bile.Benim icin esas detay sudur ki Daniel bir yerde annesine guvenemiyor ve onun suclu oldugunu dusunuyor.Mahkemede annesinin beraat etmesine vesile olan aciklamasinin annesini koruma amaciyla soylendigini dusunuyorum ve son detay olarak da sunu farkettim;Sandra beraat ediyor,sonra avukati ile yemege gidiyorlar ama Sandra orada bile son derece gergin,bunu ellerinin titremesinden anlayabilirsiniz.Film aslinda biraz da hukuk sistemine elestiride bulunuyor.Hukuk sistemi boyle durumlarda cozum uretemiyor ve dogru karar veremiyor.Bunu filmde net bir sekilde ve gercekci bir anlatimla goruyoruz.

Her seyiyle cok begendim.Muhakkak izleyin

8/10

Anatomy of a Fall, mahkeme salonunda geçen filmler listelerine en tepeden giriş yapacak türden bir film olmuş. Sandra, kocası Samuel ve görme engelli çocukları Daniel'in hayatı, Samuel'in çatıdan düşerek ölmesi ile alt üst olur. Bu ölümün bir kaza mı, cinayet mi, yoksa intihar mı olduğunun anlaşılması için başlatılan mahkeme süreci de aslında aileyi tanımamızı sağlıyor. Hikayenin aktarımı, seyircinin herşeyi bildiği bir anlatım yerine kısıtlı bir anlatım olunca, hikayenin sonuna dek seyredene şüphe ile yaklaşmaktan başka şans tanımıyor.
Film, özellikle mahkeme sürecinde delil olarak sunulan Sandra ve Samuel arasında geçen konuşmaların olduğu ses kayıtlarının dinletilmesiyle farklı bir hal alıyor. Sandra'nın eşini öldürüp öldürmediğini tespit etmeyi bir kenara bırakıp, ilişkileri sırasında eşine kötü davranıp davramadığına ya da intihar etmesine sebep olabilecek kadar kötü bir insan olup olmadığını sorgulamaya yönlendiriyor. Bir düşüşün anatomisinin peşindeyken, bir ilişkinin düşüşünü incelemeye soyunuyor. Burada seyircinin alışkanlıkları gereği zaaflarını bilen yönetmen, özel hayata duyulan ilgiyi seyirciyi de yargılama sürecine dahil etmek için kullanıyor. Cevap aranan soru, mahkeme salonunda kadının suçlu mu suçsuz mu olduğuyken, kendimizi sunulan delillerle kadının ya da erkeğin ilişkinin seyrindeki kusurlarını değerlendirirken buluyoruz.

-------SURPRİZ BOZAN-----------

Filmin en sevdiğim sahnesi ise ifadesine başvurulan Daniel'in, babasının köpeklerini çok sevdiklerini ama bir gün ölebileceğini ve buna hazırlıklı olması gerektiğine dair anlattıklarını mahkemede paylaşması oldu. Bu sahne hikayenin seyri için oldukça kilit bir rol oynuyor, öyle ki duruşmanın seyrini netleştirdiği bile söylenebilir. Öncellikle çocuğun, anne ve babası tartışırken genellikle yanlarında olmadığını ve aslında bu anlamda ne sıkıntı yaşadıklarını bilmediğini söylediğini biliyoruz.
Daniel, görme engelli olduğundan algısının da farklı bir biçimde çalıştığını anlıyoruz. Sorumluluğunu üstlendiği köpeklerindeki değişikliği hatırlaması, mahkemede duydukları üzerine oluyor. Benzer bir deneyi tekrar ederek köpekleri üzerinden, annesinin mahkemede doğruyu söyleyip söylemediğini tespit etmeye çalışır kendince ve bunu mahkemede paylaşır. Anlattıkları kabul görmeyince babasının ona köpekleri ile ilgili anlattıkları daha anlamlı bir hale gelir ve bunu anlatmaya karar verir. Daniel, flashback görüntülere yer verilen bu sahnede, babasının kendisine anlattıklarını seslendirir (flashback görüntüde Daniel babasının dublajını yapmış gibidir) bu çocuğun anlattıklarının babanın ağzından çıkanları mahkeme salonundakilere olabildiğince gerçekçi bir şekilde ifade ettiğini hissettirir.

"Bir gün zamanı geldiğinde gitmesi gerektiği için gidecek. Ona yardım edemezsin kendini hazırla, zor olacak. Ama bu hayatının sonu olmayacak."
Daniel, belki de farkında olmadan yaptığın deneyle Snoop'u uyutup, Samuel olarak uyandırmışsındır. Belki de baban haklı çıkmış ve hayatının sonu olmamıştır.

Adil bir insan olup olmadığınızı ortaya çıkaran filmdir benim için.

Derdi, hayatın gri alanı olan filmleri seviyorum. Hayat çoğunlukla bu alanda geçer çünkü. Bir olayı, durumu ya da insanı tüm yönleriyle kavrayabilmek lükstür çoğu zaman. Hayatın bu durumunu, hukuk gibi sınırları net çizilmiş ve günün sonunda objektif bir karar alınması zorunlu bir zemine çektiğinizde insanın, hayat içerisindeki bu açmazını daha net görebiliyorsunuz.

Derdi, seyirci olan filmleri seviyorum. Anatomisi çıkarılan şey sadece bir düşüş veya evlilik değil, aynı zamanda insanın karar alma mekanizması. Seyirciye bir davanın hakimi olma rolünü verip nasıl karar alabildiğini ve bunu yaparken adil olup olmadığını göstermesi açısından kurduğu senaryo çok başarılı.

Bu filmi izleyip de Sandra’nın suçlu olduğu yönünde hüküm veren insandan korkarım ve adaletine kalmak istemem. Çünkü Sandra’nın beraat kararının nedeni; masum olduğunun düşünülmesi değil, delil yetersizliğidir. Hepimizin diline pelesenk olan ve klişe olduğu kadar doğru da olan “suçu kanıtlanıncaya kadar masumdur” sözüdür. Çünkü suçlu birini salmaktan daha kötü bir şey varsa o da masum birini hapse atmaktır.