Brightburn: Şeytanın Oğlu

Brightburn iyi eleştiri ve yorumlar almamış, ama ben filmin ilgi çekici bir deneme olduğunu düşünüyorum. Beğenilmemesinin sebebi de kötü bir süperman taklidi olması değil, aileyi yücelten bir eser olmaması bence; çünkü popüler filmlerin yolundan gitse de brightburn’de karamsar, kötümser ve kötücül şeyler var ve bunların uzaydan gelen çocukla bir ilgisi yok: kötülük, kötücüllük, karamsar ve negatiflik dolu olan şey samimiyetsiz aile havası: gerçek olmadığını bile bile sadece kendi hisleri doysun diye evlat edindikleri çocuğu inadına istedikleri gibi büyütmeye çalışan anne baba, sahte teyze amcalar ve iyilik dolu diğer insanlar. Brandon’sa büyüdükçe kötülüğünün farkına varıp farklılığının tadına çıkarmaya çalışıyor. Bu anlamda film bana Sınır adlı -galiba Norveç filmiydi- filmi de hatırlattı: orada da trol kahramanımız gerçek kimliğini öğrendikçe insan topluluklarının dayattığı ahlak ilkelerini kenara koyma yönünde çekingen adımlar atıyordu. Burada ise Brandon gerçek kökenini öğrendikçe kötülüğe doğru dönüşüm geçiriyor. Film boyunca sık sık yaşanan aile gerilimleri, patlamalar, yüzleşmeler, sahtelikler arasında Brandon kendi yolunu çizerken hiç bir hollywood yapımında görmediğimiz şeyler yaşanıyor:aileye kıyım kıyım kıyılıyor ve geriye cesetler dolusu sahte sevgiler, yakınlıklar kalıyor. Birghtburn bir yandan da garip bir tiyatro oyunu hissi de veriyor. Sanki tek mekanda geçen bir kabus hissi veriyor. Annelik hissine saplanıp kalmış baş karakterimizin göklere doğru uçup da orada Brandon’la baş başa kaldığı, ölmeden önce yaşadığı aydınlanma sahnesi bence filmin en etkileyici anı. Çok beğendim.

Brightburn burada sözünü etmediğim olumsuz yanlarına rağmen kesinlikle ilgiyi hak ediyor.