Ormandaki Kulübe

Şehir bize vurur biz şehre...

Hani herkesin bazen içinden geçer. Başımızı alıp gitsek, bir biz olsak. Bir yerlerde, şehirden uzak, rahatsız edilmeyeceğimiz. Belki bir dost yanımızda. Doğanın ortasına belki. Tam da bunun filmi "Ormandaki Kulübe"...

Akli dengesi yerinde olmayan, kriz anlarında "asal sayılara" takılan, yalnız matematikçi Martin. Yalnızlığını yanına alıp, iyiden iyiye dibe vurur. Herkesin bir dibe vurma zamanı vardır zaten. Tutunacak bir dal aradığı, herkesten en çok kendinden nefret ettiği fakat yine de birine ihtiyaç duyduğu an. Martin'in şansı Victor olur işte. Şehirde bir yabancı (köken olarak) Victor ve şehre yabancı Martin. Yabancılaşma filmin her anında kendisini hissettirir. Ormanda bir kulübe inşa etmelerine dek...

Film aman aman bir sinemasal olay sunmuyor. Fakat seviyorsunuz, en azından ben çok sevdim. Belki de kendime yakın hissettim bu yüzden. Hep yapmak istediğim fakat yapamadığım bir seçeneği bana sunduğu için. Sinemaya belki de biraz nedenle aşığım. İçimde olmayan cesaretleri, aşkları, ayrılıkları, öfkeyi bana kattığı için.

Film ilerledikçe toplumun ne denli mutsuz olduğunu, şehir hayatının bizi bizden çaldığını rahatça idrak ediyorsunuz. Gerçekten güçlü bir sevgi hikayesi sunmasının yanında altmetni güçlü bir film. Karakterli iyi. Görüntü yönetimi biraz zayıf. Sinematografi biraz eksik. Söylediğim gibi sinema açısından değil ama duygu açısından çok iyi bir anlatı.