Skandal

Skandal 1950 yılında Akira Kurosawa tarafından çekildi, Yönetmenin fetişleri Toshiro Mifune ve Takashi Shimura tarafından oynandı. Adını mifune’nin canlandırdığı ressamın, bir dağ köyüne resim çizmek için çekildiği sırada(kırmızı dağ mı olur?) dönemin ünlü bir şarkıcısıyla paparaziler tarafından çekilmiş fotoğrafının basın kurgusuyla piyasaya "skandal!! şarkıcı, ressam aşna fişne ;)" manşetleriyle sürülmesinden alıyor. Sonrasında ressam dava açmaya karar veriyor ve kendisini bir avukatı canlandıran Takashi Shimura’nın karşısında buluyor.

Gerçeğin, gözlemcinin anlamlandırmasından ibaret olduğunu yojimbo ile 3 kere anlatmıştı kurusawa. shubun’da ise gözlemciyi rashomon’un dağ köylüsünden çok uzağa, basına ve basının müşterisi olan kitleye kaydırıyor. Rastgele bir anın fotograflanması ile ortaya çıkan kurgusal gerçeklik, fotoğrafın öne sürdüğü hikayeyi o kadar sağlamlaştırıyor ki doğru söylediğinden emin olunan tanıkların varlığı bile bu yapay gerçekliği sarsmakta zorlanıyor. Bu da sinemanın kurgu ile elde ettiği gerçeklik iddiası ile film arasında sıkı bir bağ kuruyor. Lakin filmin en güçlü tarafı, daha doğrusu söylemek istediği de bu değil. Zira film bir çok noktada insan doğasındaki iyi ve kötüyü inceliyor. Bunun yanına da söze, ruha, insana odaklı bir yüksek içerik kültürü olan japon kültürünün, bilgi, belge ve nesneye odaklı, düşük içerikli batı kültürüyle olan imtihanını koyuyor. Bu çakışmanın peak noktasını da japon ve diğer ülke modernleşmelerinin ilk el attığı kurumlardan olan hukuk sistemi ile olan savaş oluşturuyor: çağdaş batılı tarzda giyinmiş bir mahkeme salonu dolusu insanın karşısına geleneksel kıyafetiyle çıkan dede, yemin mi? Ben hayatımda hiç yalan söylemedim!! diyerek kendisinin sözüne inanmayan modernleşmeye ilk kılıcını çekerken, mifune’nin canlandırdığı ressam da; gözlerimize bakın, bizler yalan söyleyen insanlara benziyor muyuz çıkışıyla, hukuk sisteminin temeli olan delil(nesne), karşısına bireyi, özneyi oturtuyor. Tabi davanın seyrinin yine deliller(nesneler) ile belirlenmesi, belirlenecek olması ise modernleşmenin makul kabulu olarak kabul edilebilir bu noktada.

Devamında, bir çok Kurusawa filminde incelenen insan, daha doğrusu insanın hamurundaki iyi - kötü birlikteliği, takashi shimura’nın canlandırdığı avukat üzerinden "aslında dolandırıcıların da iyi insanlar olabileceği" savının ortaya atılması sayesinde inceleniyor. Aynı dönemde çekilen kara filmler ile bu noktada bir paralelliğe de sahip film; bir çok kara filmin kendini imha etmek marifetiyle çevresine iyilik yapan iyi kalpli dolandırıcılarının shubun’daki izdüşümü avukat. Öyle bir karakter ortaya çıkarıyor ki shimura, kötülüğünden, dolandırıcılığından emin olunan avukatın iyiliğinden de kimse şüphe etmiyor, aldattığı müvekkili dahil. zaten kötü bir insan değil sadece aciz sözüyle tanımlıyor kendisini ressam, aciziyeti ise veremli kızına ve her türlü başarılı olma çabasını elinden alan sisteme.