Ruhlar Evi

Romandan uyarlanmış olan, oldukça yoğun duygu yüklü bir film. 2,5 saatlik film süresi boyunca verilmek istenen duygular o kadar güzel yansıtılmış ki, zaman sıkılmadan akıp geçiyor. Hırs yapıp, zengin bir kızı alabilmek için madenlere çalışmaya giden Esteban’ın, bir kaza sonucu sevdiği ölünce yerleştiği çiftlikte yirmi yıl çalışarak hayata küsüşünü görüyoruz. Sonra Rose’un kardeşi Clara’yı görünce tekrar bir umut ışığına bağlanışını görüyoruz. Arkasından, kendi kız kardeşinden bile eşini kıskanacak derecede bir kıskançlık, bulunmuş olduğu şan, şöhret ve varlığın getirisiyle insanlara tepeden bakarak içini dolduran kibiri görüyoruz. Ve en nihayetinde gençlik hatalarının karşısına nasıl bir bedel ödetmek için geri döndüklerini görüyoruz.

Jeremy Irons’un oyunculuğuna her zaman hayranlık beslemişimdir ki, bu filmde de beni yanıltmadı. Diğer oyunculuklarda oldukça başarılıydı. Buraya ek olarak Winona Ryder’in hangi filmde bulunursa bulunsun, sempatik görünümü ve mizacı sayesinde o filmde bir samimiyet kattığı kaçınılmaz. Gerek bunun gibi gençlik filmlerinde, gerek şimdiki filmlerinde de aynı durum geçerli. Filmde ufak tefek takıldığım noktalar oldu. Mesela Edith Piaf müziklerini duyuyoruz bazı sahnelerde ama o tenis oyunu oynadıkları sahneye hiç gitmemiş. Birde, böyle hikayelerde, bir ilişkiyle hamile kalma olayı bana her zaman saçma gelmiştir. Böyle bir şeyin olma olasılığı onbinde birler ile ifade edilirken, bu hikayelerde pat diye oluveriyor. Neredeyse her konusu bu kadar geniş anlatılan bir film/hikayede, bu konunun bir kaç defa tekrar ettiği ima edilebilir ve çocuk olması daha doğal bir hale getirilebilirdi.