Oyun

Aslanköy’de bir uyanış hikayesi. Birkaç kadının önderliğinde kurulan bir tiyatro grubunun ve sanatın bireyler üzerindeki dönüştürücü etkisini fark etmemizi sağlayan samimi bir belgesel. Elbette bu samimiyetin sağlanmasında bir kadın yönetmenin olmasının da payı var.

Özellikle taşra ve köylerde daha baskın hissedilen erkek hegemonyasına rağmen, yıkıcı eleştirilere, "olur mu öyle şey" gibi heves kırıcı söylemlere aldırmayıp, çoğu ilkokul mezunu olan kadınların kendi özgür iradeleriyle bir şeyleri yapabilme hissi, başarma duygusu, hayallerine ket vurulurak hep başkalarının istediği bir hayatı yaşamalarından dolayı bir özlemle ve haykırmak istedikleri öfkelerini bir tiyatro oyunuyla sergilemek istemektedirler. Bu sayede erkek egemenliğine bir eleştiri yöneltmek, fark edilmek ve bunu değiştirmek istemektedirler. Ve bu "alışılmadık" oluşum hem kadınlarda kurulu düzene karşı bir başkaldırı kıvılcımına hem de erkeklerde kadınların gücüne karşı duyulan bir saygının uyanmasına sebep oluyor. Toplumsal rollerdeki keskin çizgiler de bu sayede biraz yumuşuyor. Anlatılan hikayelerin benzerliği, oynayamasa da seyirci olarak oturan kadınların gözlerinden okunuyor ve oyun, ezilen bütün kadınların sesi oluyor.

Oyunun provalarında silah kullanılan bir sahnede kuru sıkı tabanca kullanılması ve bundan haberin olmayan bir kadının bir hayli korktuktan sonra korkma sebebini " okulu bastılar sandım" diyerek açıklaması, bu kadınların yobaz düzene karşı ne kadar cesurca karşı durduklarını açıkça ortaya koyuyor.