Barking Dogs Never Bite

Kore,tam bir müstemleke ülkesi. Yıllar yılı,ticari ve askeri bakımdan işgal altında tutulmuş. Parçalanmış,iç savaşın acılarıyla boğuşmuş. Ama buna rağmen,"Kore Sineması", kendine has,özgün,karakteristk izleklere sahip. Bir omurgası var. Kendini yaşatabiliyor,hatta temel aldığı Batı temelli pop-türleri iki,üç adım öteye taşıyabiliyor. Kısaca, yaşayan bir sineması var bu insanların.



Peki,bizim neyimiz eksik ? Nerede hata yapıyoruz ? Bir tarafta bir müstemleke memleketi diğer tarafta, bağımsız bir cumhuriyet olduğunu iddia eden Türkiye. Demek ki, fiziksel bağımsızlıkla fikri bağımsızlık arasında çok ciddi farklar var. Genelleme yapıp herkesi zan altında bırakmak istemem ama görünen köy kılavuz istemez. Ne yazık ki, bir varlık problemi ile karşı karşıya sinemamız.



Elbette, bu sorun çok daha derin analizlere ihtiyaç duyuyor. Umarım,aklı selim birileri daha mantıklı ve oturaklı çıkarımlar yapabilir.



Filme gelirsek, en ilginç husunun sergilenen performans olduğunu söyleyebilirim. Bu insanlar,rol yapmıyorlar. Alıştığımız, rol kesme,artizlik yapma ayakları yok. Karakterler,gerçekten yaşayan insanlara benziyor. Bir filmden ziyade, gündelik dertleriyle cebelleşen,küçük mahalle insanlarının yaşayışlarına dair bir belgesel gibi. Çoğu Kore yapımında gözlediğim hoş bir özellik. Tabi,bu bomboş bir doğal hayat belgeseli izleyeceğiniz anlamına gelmiyor. Karakterlerin yaşadıkları problemler, aynı zamanda sosyal eleştiri bağlamında son derece etkin hareket alanları yaratmış.



Mizahi bakımdan ise zıplayıp hoplayan bir film değil. "Opsss" şimdi ne olacak, tarzı garip manevralarla izleyiciyi güldürmeye çalışan, uç karakterler üzerinden mizah öğesi yaratma peşindeki klasik anlayışın dışında. Durum komedisini andıran,kendine has bir lezzete sahip. Trajedi,doğal oyunculuk sayesinde kendiliğinden komik öğesi oluyor.



Mümkünse,Korece versiyonunu izlemenizi öneririm. Jest ve mimik kullanımıyla da oldukça eğlenceli bir yapım. Benim için, Kore sinemasına dair bir güzel anı daha oldu.