Mukavemet

Mukavemet, sıradan bir üçüncü sayfa haberinde karşılaşabileceğimiz türden bir hikayeye sahip olmasına rağmen, tamamının plan-sekans (kameranın kayda girip, kayıttan çıkana kadar tek seferde çektiği görüntüler bütünü) olarak çekilmesi ve tek mekan tercihleri ile gerilimi ve rahatsız ediciliği hat safhaya taşıyarak sıradışı bir film halini almış. Filmde yaratılmış olan bu rahatsız edici atmosfere, başarılı oyuncu tercihleri ve performansları da eklenince seyirciye nefes alacak hiç bir boşluk kalmıyor. Filmin tamamının tek plan olması yani her hangi bir kesme olmaması, seyirci için göz kırpma eylemine izin verilmemesi gibi bir işkence etkisi yaratıyor. Bu durum aklıma Stanley Kubrick'in 'A Clockwork Orange' filminde şiddete meyilli ana karakter Alex'in cezalandırılma şeklini aklıma getirdi. Alex'in özel bir düzenek sayesinde gözlerini kapatmaması sağlanarak, çeşitli şiddet görüntülerini peşpeşe izlemek zorunda bırakılıyordu. Dijital bir mecra yerine sinema salonunda Mukavemet'i izlemek yani seyircinin istediğinde filmi durdurup ara verememesi, Otomatik Portakal filminden örnek verdiğime benzer bir deneyime sebep olabilir. Bu anlamda film, isminin hakkını vererek seyircinin mukavemetini sonuna kadar zorluyor. Mukavemet, finalde tam bitti denilen noktada, sanki ikinci bir film başlamışçasına bu sefer sistemin takdir ve yargılarını devreye sokarak, maruz bıraktığı rahatsız ediciliğin rengini değiştirerek seyircinin ayarları ile oynamaya devam ediyor. Gerilim ve şiddet filmlerinden hoşlanmıyorsanız kesinlikle uzak durmanız gereken bir film olduğunu söyleyebilirim. Yönetmen Soner Caner'in kullandığı çekim tekniğinin, sadece artistik bir meydan okumadan ibaret olmadığını çok yerinde ve cesur bir tercihte bulunduğu için alkışı hak ettiğini söylemek gerekir.

Konuya bakıldığında aşırı basic ve maalesef 3. sayfa haberlerde görmeye alışık olduğumuz türden. Fakat 2 saatlik hikayeyi tek plan anlatımla seyri daha ilgi çekici kılıyor. Tek plan çekim Türk sinemasında bir ilk ve zor bir teknik. 1 ay süren prova ile birlikte 8 denemeden sonra 6. çekim içlerine sinmiş. Yönetmen Soner Caner'i ve oyuncuları büyük tebrik etmek lazım. Ece Çeşmioğlu'nun oyunculuğuna uzun süredir vakıftık zaten. Ama Selahattin Paşalı neydi öyle yaa?! Duygu geçişleri inanılmazdı. Bu yeteneğini ergen dizilerinde heba etmektense daha çok festival filmlerinde, bağımsız sinenada görmek isteriz. Dün dünya prömiyeri için Atlas'a geldiğinde gördüm kendisini. Utangaç, naif, sürekli yere bakarak yürüyen bir adamın içinden Rahmi gibi bir psikopat nasıl çıkar inanamadım. Bununla ilgili "yaşadığımız kültür ve coğrafyadan dolayı hepimizin içinde bir Rahmi olduğunu düşünüyorum ben de içimdeki Rahmi'yi ortaya çıkarttım" dedi. E ne diyim ya, haklı adam :)
Tekrar tekrar izlenmesi gerek bir kere kesmedi beni, zaten gözümü kapatmaktan doğru düzgün izleyemedim. Hassas mide sahiplerinin biraz dikkatli olmasında fayda var :)