Two Distant Strangers

Bir de şu pencereden bakmakta fayda var,

Filmdeki polis hariç hiçbir beyaz konuşmuyor, bu haliyle sade bir şekilde kendi mesajını işliyor demek mümkün. Ama siyahi arkadaşın kapısını açtığı adam, ayakkabısını beğendiğini söylediği kadın, teşekkür edecek kadar bile konuşmuyor. Memnuniyet işareti bile görmüyoruz. Kahvesi dökülen adam dökülmeyen senaryoda bile fazla agresif. Bizim bu kardeşimiz ise aşırı kibar, naif ve anlayışlı. Kasıtlı bir metin yazımı bu.

Polis için ise dümdüz bir kör cahil tipi yazılmış saniyorsunuz, son senaryoda onu da bozuyorlar. Ne bir fikri var, ne de bir motivasyonu. Sebepsiz ve önlenemez bir nefret görüyoruz.

Uzun lafın kısası bize ırkçılık karşıtı bir senaryo sunuluyor ama zannımca beyaz nefreti bu filmde ırkçılık karşıtı retorikten daha ağır basıyor. Zaten ırkçılık karşıtı bir mesajı veya yalandan da olsa "İnsanlar bazı şeyleri doğru yapsa dünya şöyle bir yer olur" gibi bir ütopyayı da sunmuyor. Filmin bize sunduğu şey "Bak bunlar böyle" demekten fazlası değil.

"... ve George Floyd bakkala gitmişti."

Kısa film Oscar ödüllü Two Distant Strangers özünde çok da iyi bir film değil. İzlemedim ama sanırım rakipleri de zayıftı. Ya da film ırkçılık teması nedeniyle ödülü aldı. Ben buna aşırı tamamım. Politik doğruculuk diyerek üstüne bok atılacaksa da atılsın, dikkate bile almam. Sanatın ve sanatçının mesaj verme zorunluluğu asla yok, olamaz da. Fakat sanat bir noktada kitleleri etkilemek için, bu gücünü yararlı yönde kullanmak için var. Oscar’ın prestiji de film seçimlerinden ve lobisinden değil, büyük kitleleri kendisine baktırmasında yatıyor.

Film Groundhog Day formülünü esas alıyor. Yani aynı günü sürekli olarak yaşayan bir karakterimiz var. Formülün bu seferki teması ise genç bir zenci ile bir polisin arasında yaşananlar. Hip hop sanatçısı Joey Badass’ın canlandırdığı Carter James ne yaparsa yapsın Merk adındaki polis onu suçlayacak bir şey buluyor ve ölümüne sebep oluyor. Merk karakterini oynayan Andrew Howard öyle iyi bir oyunculuk sergilemiş ki zencilere karşı olan kini gözlerinden okunuyor.

Film tam çok eleştireceğim bir noktaya, "konuşarak her şeyi çözeriz" noktasına yol alırken bir sürpriz yapıp ırkçılığın tekrar eden, konuşarak çözülemeyecek bir problem olduğunu gözler önüne seriyor.

Tek gözüme batan şey filmin sonundaki, "ben ondan akıllı ve hızlıyım, bir şekilde onu yenerim" tarzındaki umut dolu diyalogdu. Filmi bu diyalogdan önce bitirselerdi çok daha tatmin olurdum. Irkçılığa karşı tüm sinirimi ve motivasyonumu sağlamışken, ucuz motivasyon konuşmasıyla klişe "kadınlar güçlüdür, hepimiz toplanalım" gibisinden güçsüz bir noktaya düşüyor film.