Waiting for 'Superman'

Eğitim camiamızda büyük sıkıntılar olduğu ortada. Bu sıkıntıların sebeplerin dair tüm yapımları takip etmeye çalışıyorum. Bu çabamın beni getirdiği son nokta,bu belgesel oldu.

Belgesel her ne kadar Amerikan eğitim sistemini merkeze alsa da,yaşanan sıkıntıların ve ortaya çıkan sonuçların, bir seviyeye kadar benzer olduğunu söylemek gerek. Eminim siz de, ders esnasında,gazete okuyan,telefonla oynayan,derse geç gelen, kafasına göre sınıftan çıkıp giden çok sayıda öğretmen görmüşsünüzdür. Aynı şekilde gerçekten de 9.sınıftan 12.sınıfa kadar kaybedilen öğrencilerin sayısı azımsanamayacak miktarlarda. Örneğin son çalıştığım okulda, 9.sınıftan 12.sınıfa kadar öğrencilerin yaklaşık %60'ını kaybediyorduk. Şöyle bir örnekleme yapayım, 9.sınıf mevcudumuz ortalama 35,şube sayımız 7 iken; 12.sınıfta şube ortalamamız 25 kişi,sınıf sayımız ise sadece 3. Gerçekten de başarısız ve işlevsiz çok sayıda okulumuz var.

Belgesel bu sayısal sonuçların sebebini bir şekilde, kötü okul yönetimine, eğitimci kalitesizliğine ve öğretmen sendikalarının çarpık gücüne dayandırmış. Ancak, gerçekten sorunun en büyük parçası öğretmenlerin iş güvencesi midir ? Mesleğimizin yozlaşmakta olduğunu, çok sayıda yoz kafanın öğretmenlik makamını işgal ettiğini kabul etmekle birlikte, belgeselin ortaya koyduğu %6 gibi bir sayısal ağırlığa sahip "niteliksiz eğitici"nin bu seviyede bir zarar verebileceğini kabul etmek bence mantıksız. Genel olarak eğitimde kaliteyi arttırmanın en iyi yolu,kalıplaşmış,koğuş-sınıf sistemini değiştirmek. Kalabalık sınıflara son vererek,yeterli sayıda eğitimciyi istihdam etmektir. Eğitimde gelişmenin yolu, birilerini işten atmaktan yada eğitimi paralı hale getirmekten geçmez. Kalitesiz eğitimci ,bir yüktür ama o yüke gelene kadar,çok daha büyük yükler mevcut.

Bizim ülkemizde,öğretmeni nasıl eğittiklerini de bilmek lazım. Kimse kusura bakmasın ama bu ülkede öğretmen,sınıfa adımını atana kadar, 4-5 yıllık fakültelerde okul müfredatına dair hiç bir şey öğrenmiyor. Öğrenemiyor. Öğretmeni eğitmekle mükellef akademisyenlerin birçoğu,lisede bir gün bile görev yapmamış insanlar. Öğrencimizi tanımıyorlar,sistemi bilmiyorlar. Amiyane tabirle,üniversitelere demir atmış,yıllardır orada pas tutan kimseler sizi öğrenciye hazırlayamıyorlar. 40 kişilik sınıfa bir başına bırakılan öğretmenin yaşadıklarını çok az kişi duyumsayabilir. Elbette son kısım,bu belgesele dair değil. Amerikan eğitim sistemi daha farklıdır eminim. Neyse.

Sistemi değiştirmek için her öğrencinin öğrenebileceğini anlamakta ya da bunu işe vurmakta geç kalmışlar. Halbuki Benjamin Bloom bunu 25 yıl önce kuramında belirtmiş. Bazı çevrelerin kendi başlarına da olsa bir şeyleri değiştirmeye çalıştıklarını ve sonunda başarı elde ettiklerini görmek mutlu ediyor insanı. Neden ülkemizde de eğitimden başlayarak yenilikler yapılmasın dedirtecek cinsten bir belgesel. Öyle ki Türkiye olarak cumhuriyetin ilanıyla beraber gelen inkılapların ardında 20 yıl süreyle ilerlemecilik eğitim felsefesiyle eğitim-öğretimi sürdümüşüz. Sonra ne olduysa 20 yıllık süreç sonunda ilerlemeciliği bırakıp esasiciliğe geçmişiz. 2004'ten itibaren de tekrardan ilerlemeciliğe geri döndük. Neden aradaki 60 sene daha verimli olacakken, verimsizliğe itildi? Aynı durumu tarımda da geçerli. Önceleri organik tarım yaparken, fazla ürün fazla kazanç adına genetiğiyle oynanan besinleri tüketmeye başladık. 4 5 yıl öncesinde de tekrardan organik tarımın gerekliliği konuşulmaya başlandı. İlerlerken geriye gidip, tekrardan aynı yoldan geçen kaç millet vardı acaba?