İlk ve Son Aşkım

45 dakika geçti... her saniye suratımda tebessüm, her 2 dakikada bir sırıtış, her 5 dakikada bir yüksek sesli kahkaha, harika atmosfer, gerçekçi tepkiler...

4.44 bize karanlık ve umutsuz bir dünya finali sunmuştu.

Melancholia sanatsal ve sessiz bir dünya finali sunmuştu.

2012 bize sadece görsel ve sığ bir hikaye sunmuştu.

Knowing bize tanrı, melek, uzaylı kavramlarını sorgulatacak bir dünya finali sunmuştu

Seeking a Friend for the End of the World ise, dünyanın sonu geldiğinde her türlü insanın verebileceği akla gelen birçok tepkiyi, iyi kalpli ve naif bir adamcağızın hikayesini anlatmaya çalışırken bize sundu.

Keira Knightley'e bayıldım. Son 20 dakika içerisinde kullanılan müziklere bittim. Filmin samimiyetiyle kavruldum. Sanatsal yönden çok, tamamen gerçekçilik üstüne kurulu bir hikayesi var. Bu açıdan belki de sanat ürünü olarak kabul edilmedi, ancak her hikaye fantastik, hayali, sürreel, yaratıcı olmak zorunda değil.

Bence sanatın, arada sırada da olsa, yaratıcılıktan uzak durarak, gerçekçiliğin elinden tutması gerekiyor. Ki bu da kalıplaşmış film sektöründe ayrı bir sanattır bence. Bu film de bunu başarmış.

Çok beğendim. Hayal gücü geniş bir insan olmama rağmen, dünyanın sonu geldiğinde insanlar nasıl davranırı hiç yapaylık ve fantezi kullanmadan anlatan tek film budur. Eğer siz de böyle bir film arıyorduysanız, başka bir seçeneğiniz yok. Filmdeki ufak tefek klişelerden bahsetmekle saçmalamış olmak istemem... İzleyin.

Saygılar.

Filmi her ne kadar bilimkurgu-komedi beklentisiyle izlesem de seyrettiğim en farklı romantik filmlerden biriydi. Hikaye bir anda, daha filmin ilk saniylerinde gelen dünyanın sonu haberiyle başlıyor. Bu bile filmi beklediğimden farklı kıldı çünkü sizi buna hazırlayan bir arkaplan sunmadan hemen felaketin ortasına atıyor ama sonra bir daha şaşırtıp bu felaketin nasıl karşılandığını romantik(!) bir şekilde anlatıyor. Aslında filmin iki büyük eksiği de haberin nasıl karşılandığıyla ilgili. Öncelikle ev partisi sahnesi filmin başlarında olduğu için belki herkesi rahatsız etmemiştir ama filmin genel naifliğine bakınca çok sırıtıyordu. Eğer Steve Carrel'ı oynatacağım ama ciddi(!) olacağım iddiasında bulunuyorsa, yönetmenin böyle sahnelerden özellikle kaçınması gerekiyordu çünkü zaten seyirciler ister istemez ünlü bir komedi oyuncusunu bir kalıba koyuyorlar, ama sonra filmin hiç de öyle sıradan bir komedi filmi olmadığını anlayınca başta düşüncelerini bir süre gözden geçirmesi gerekiyor ki bu da seyircinin zihnindeki olay akışında kopukluklara sebep oluyor. Neyse ki Steve Carrel harika bir oyunculuk çıkarmış da -ki kendisinin hiç de hayranı değilimdir- film gerçekten hoş drama dönüşebilmiş. Diğer başrol Keira Knightly ise -ki onu da aslında beğenmediğimi bu filmde keşfettim- kendinden bu kadar farklı bir oyuncu olan rol arkadaşına çok iyi uyum sağlamış. Özellikle posterde ikisini görüp ne alaka, buradan bir kimya çıkmaz diyenler bir şanslarını denesinler.

Gelelim filmin sonuna. Eğer bir kıyamet filminden bahsediyorsak son herşeydir. Ki bu filmi izlerken ben beklentimi özellikle düşük tuttum. Çünkü hiç de öyle bildiğimiz kıyamet filmi değildi, bir yolculuk veya aşk filmi desek daha doğru bile olabilirdi ve ben de filmi izlerken kendimi filmin sakin akışına bıraktım. Ama öyle bir sonu var ki acaba ben de Penny gibi hep bir mucize beklediğimden mi bilmiyorum, o sahne bütün gece aklımdan çıkmadı. Sonunda(!) gerçek aşkı bulmuş iki insan (burası umrumda değil, gerçek aşk filmlerin sürprizi olmayalı yıllar geçti) sonun gelmesini beklerken, adam hem kız hakkında daha fazla birşey öğrenmek ister hem de kızı teselli eder. Ve sonra göktaşının atmosferden girişi duyulur. Sanırım izlediğim en etkileyici sahnelerden biridir bu. Çünkü göktaşının ihtişamlı gelişini ya da kaçışan insanları- yıkılan köprüleri göstermeden, insana camdan dışarı bakma isteği uyandıran o hissi her film veremez.

Son olarak filmin ikinci eksiği olan başlardaki yağma ve yıkım sahneleri bu filmde asılı kalmış. Çünkü filmin asıl olayı hala çim biçen adam, bahçe satışı yapan kadın ve haber sunmaya devam eden spikerken, o diğer olmamış sahneler her kıyamet filminde çok daha kalitelisine maruz kaldığımız olaylar. Film bu noktada özgün olma niteliğini kaybetmiş ama yine de o son bana filmin tüm eksiklerini unutturabilecek nitelikte.