Across 110th Street

Bobby Womack'ın Across 110th Street şarkısını çok severim. Filmi izlemek istememin sebepleri de bu şarkı, dönemin moda anlayışı ve blaxploitation alt türüne biraz daha hakim olmak istememdi. Zira Tarantino'nun Jackie Brown filmine bayılırım. Hatta diğer filmleri de blaxploitation olmasalar da bu filmlerin temalarından, renklerinden esinlenir. Across 110th Street ise uzun süre zihnimde yer edecek bir film oldu. Tüm bu saydığım heveslerimin mükemmel bir paketiydi. Hatta kurgu hatalarına bile bayıldım, dönemi yaşattı.

Filmde ırkların mücadelesi hakkında söylenecek çok şey var. Bunlara girmek istemiyorum açıkçası. Ben sadece bu mücadelenin ne kadar gerçekçi işlendiğinden, ne kadar iyi bir senaryo olduğundan bahsetmek istiyorum. Hiçbir karakter yüzde yüz iyi veya kötü değildi. Anthony Quinn'in oynadığı baş karakterimiz bir kanun adamı olarak başka filmde yer alsaydı tertemiz resmedilirdi örneğin. İçselleştirilmiş ırkçılığından kaçmaya çalışması falan muazzam gösterilmiş. Oyuncu yönetimi harika. Müzikleri mükemmel. Açılıştan sonraki süreçte biraz sıkılmam dışında filmde "beklentim dışında" bir eksik göremiyorum.