Milla

Nana’nın yönetmeninden, kadınların yumuşak dayanıklılığına büyüleyici bir methiye. 2011 Keş!f birincisi Nana’nın yönetmeni, yine dingin ve özenli, yine tabloları andıran güzellikteki sinematografisiyle, adını filme veren karakterin hikayesini yıllar üzerinden anlatıyor. İlk önce Milla ve Leo’yu kendilerine ait olmayan bir evde yaşarken görüyoruz, yoksullar ama aşk var, eğleniyorlar. Sonra, bir ara, Leo bir gemide iş buluyor, Milla’nınsa karnı büyümeye başlıyor. Gel zaman git zaman Leo artık yok. Milla’yı bir otelde çalışırken, sonra oğlu Ethan’la oynarken izliyoruz. Ama hikayenin çağrıştırdığı melodram hissi yok Milla’da. Milla’nın gününün anlarında onunla birlikte kalıyoruz ve kameranın ince ve sade seçimleri sayesinde, Milla’nın etrafındaki alanı saygılı bir mesafeden, Milla’nın varoluşunu koruyan bir gözle izliyoruz. Milla’yla ilk oyunculuk denemesini yapan Severine Jonckeere de, gerçek hayatında genç yalnız anneler için ayrılmış bir sığınma evinde yaşayan genç bir anne ve oyunculuğuyla kadınların yumuşak dayanıklılığının cisim bulmuş hali. Milla da, tıpkı Nana gibi, yönetmeniyle oyuncusunun varoluşu arasında geçen ve iyileştiren bir aşk hikayesi aslında