The Master

İlk kez Paul Thomas Anderson filmi izledim. Senaryosunu da kendi yazmış filmin. Diğer filmlerinde de senaryoları kendi yazmış. Kendi hikayelerini anlatan bir yönetmen demek ki, ve bu elbette çok kıymetli.

Filmi birden fazla kere izlemek istiyorum; çünkü öncelikle izlediğim görüntülerin, mizansenlerin, renk ve ışık kullanımının, oyunculukların, müziğin ve her birisinin bir arada ortaya koyduğu hikayenin güzelliğinin tadını kesinlikle tekrar tekrar almalıyım, daha iyi görmeli, daha iyi duymalıyım, kesinlikle. Bu kadar dikkat çekici, bu kadar etkileyici ve bu kadar gerçek karakterler yaratabilen ve bunları hikaye edebilen bir yönetmen kimbilir ne güzel hikayeler anlatmıştır bugüne dek...

The Master, bu dünyada tökezleyip düşmüş, bir şekilde başaramayan, başaramaması ve sağlam bir şekilde yaşayamaması için içten ve dıştan her türlü engel ve problemle etrafı sarılmış insanların kendilerine hayatlarının ne anlama geldiğini söyleyen ve buna onu inandıran insanların peşine düşenleri anlatıyor, yani tarikatlerin, kültlerin, cemaatlerin içindeki insanların... bir adamın peşine takılarak hayatlarının bütün anlamını değiştirmeye ya da onu bulduğuna kendini ikna etmeye çalışanların hikayesini.. bir gün taşın taş, toprağın toprak olduğunu ve başka bir anlamı bulunmadığını anlayacakları ana dek... Ama işte ne kadar çabalarsa çabalasın, yırtınırsa yırtınsa kendisinden başka hiç bir şey olmamaya yazgılı insanlar vardır ve onlar dönüşmezler, değişmezler, kendilerine anlatılan bütün o göz boyayıcı, gerçek ya da yalan bütün o hikayelere bir türlü kanamaz, buna kendini ikna edemezler. The Master bu kanamama, ikna olamama hikayesini bilinçli bir tercih olarak değil; duygusal yıkılış, dağılmışlık ve işlevsizleşmek üzerinden anlatıyor.

The Master’ı kesinlikle öneririm.

Günümüzün Stanley Kubricki olma yolunda emin adımlarla ilerleyen genç usta Paul Thomas Anderson, az ama öz filmografisine baştan sona gerçek sinema kokan bir başyapıt daha armağan ediyor.

Tipik bir Paul Thomas Anderson karakteri olan savaş gazisi Freddie Quell (Joaquin Phoenix), psikolojik ve fiziksel olarak sorunlu, su gibi alkol tüketen, hiçbir işte tutunamayan, çıldırmanın eşiğinde, kavgacı, çaresiz, yaralı bir figür. Savaş sonrasında bir türlü oturtamadığı kişiliği boşlukta kalan Quell, kaçak bindiği ışıl ışıl parlayan bir teknede karşısına çıkan ve The Cause adında yeni bir dinsel örgütlenme kuran yazar, doktor, filozof ve efendi Lancaster Dodd (Philip Seymour Hoffman) ile tanışır. Ak ve kara kadar birbirinden farklı bu iki adam, usta-çırak, baba-oğul, efendi-köle ve dostluk ilişkisi ekseninde bir hayata başlarlar.

Filmdeki The Cause tarikatının Scientology olup olmadığı merak konusuydu. Bu sorunun cevabı hem evet hem hayır. Scientology tarikatından ilham alındığı kendisini belli ediyor fakat din, inanç, körü körüne bağlılık gibi konularda oldukça evrensel bir bakış sunuyor The Master. Bunu yaparken de sinema tarihine her zaman hatırlanacak anti-kahramanlar hediye ediyor.

Bir yanda ehlileştirilmeye çalışılan Freddie Quell, diğer tarafta ise karizmatik din adamı Lancaster Dodd Bu iki karakterin hep hatırlanacak olmasının en büyük sebepleri kuşkusuz Joaquin Phoenix ve Philip Seymour Hoffmanın üstün ötesi performansları. 2007de There Will be Bloodda Daniel Day-Lewisin yaptığını bu sefer The Masterda Joaquin Phoenix yapıyor ve karakterini mimikleriyle, duruşuyla ve vücut diliyle sentezleyip adeta yaşayarak en güçlü karakter oyunculuklarından birine imza atıyor. Oynadığı her role ayrı bir karakter, bir duruş katan Philip Seymour Hoffmanın aksanından giyimine kadar yayılan karizması ve oyunculuğu da unutulacak cinsten değil.

70 mm ile çekilen The Master, eski zamanlara atıfta bulunarak gerçek sinema algısını diri tutarken, son yılların en özenli, akılda kalıcı sinematografilerinden birine imza atıyor. Bu sinematografi, akılda kalıcı o kadar çok sahneye imza atıyor ki Çıplaklığın hakim olduğu The Cause töreni, tarihi tuvaletin kırılması (ki bu planlanmamış bir sahneymiş ve tuvalet kırıldığı için Paul Thomas Anderson çok azar işitmiş), köpeğiyle oynayan bir efendiyi andıran ikilinin yerlerde sarılıp boğuşması ve sinema tarihine geçeceğini düşündüğüm, göz kırpmadan yapılan sorgu-terapi sahnesi. Bu sahnelere bir de Johnny Greenwoodun tekinsiz müzikleri eklenince ortaya büyüleyici bir sinema deneyimi çıkıyor.

The Masterın En İyi Film, En İyi Yönetmen, En İyi Erkek Oyuncu, En İyi Yardımcı Erkek Oyuncu, En İyi Sinematografi ve En İyi Özgün Senaryo dalları olmak üzere 6 dalda Oscar adaylığı şimdiden kesin gözüküyor. En İyi Kurgu, En İyi Sanat Yönetimi, En İyi Yardımcı Kadın Oyuncu, En İyi Müzik, En İyi Kostüm Tasarımı gibi dallarda da adaylık şansı yüksek.

9.5 / 10

öncelikle oscar ödüllerini izlerken takip edebileceğiniz bir şey mi olsun istiyorsanız the master 'a gidin. ama öyle eğlencelik bir şey beklemeyin yanılırsınız.. yönetmenin önceki filmi kan dökülecek filmini izlediyseniz ve beğendiyseniz o zaman sorun yok ...aynı seviyede bulmayabilirsiniz belki ama tarz olarak bir değişiklik yok.. müzik, yönetim ve özelliklede oyunculuk dallarında adaylık alması hatta kazanması çok muhtemel... ve yine özellikle bir önceki filmde başrolde bulunan daniel day lewis'in lincoln finmindeki performansı ile bu filmdeki joaquin phoenix 'in ödül için yarışacağı düşünülüyor kader işte!.. ne yaparsınız akademi üyelerinin tam sevdiği türden bir film bu işte....

film savaşta yaşadığı travmaya bağlı olarak uyumsuz bir kişilik haline gelmiş, ailesi dağılmış bir adamın savaşın bitmesi ile hayatına geri dönebilirsin denmesi üzerine kendini rüzgara bırakıp yeni bir tarikat liderinin gemisinde yol alırken bulması ile başlıyor. sonrasında tarikat liderinin onu bir kobay olarak kulanmak isteyişi ve karşısın da beklediğinden güçlü bir karakterle karşılaşması ile devam ediyor.

takikatın bir kaç defa yinelediği geri döndüğünüzde her şey bıraktığınız gibi olacak sözü ise yerini bulmuyor çünkü adamımız geri döndüğün de seviyeyi ayvadan karpuza düşürmek zorunda kalıyor... :) :)