Şeytanın Düşmanı

Ne kadar kötü olacağını merak ettiğim bir filmdi. Geneli de tahmin ettiğim gibi kötü çıktı. Fakat parça parça çok iyi sahneler olması nedeniyle beni büyük eğlendirdi bu film. Hatta o parçalar filmin geneline oranla o kadar iyiydi ki iki farklı kişi çekmiş gibiydi.

Film İtalyan bir rahip olan Gabriele Amorth'un mirasına dayanıyor. Kendisi 2016 yılında ölmüş ve baş şeytan çıkarıcı olarak görevli olduğu 30 yılda 70 binden fazla şeytan çıkarma ayinine katılmış. Fotoğraflarına baksanız hiç de "bu adam şeytanla, iblisle uğraşıyor" demezsiniz, çok şeker bir dede. Filmdeki aktarımı da gerçek kişiliğine benziyor. İblisleri bile ciddiye almıyor. Hatta yardımcısına, "şaka öğren, iblisler şakalardan nefret ederler" diyor.

Dediğim gibi filmin iki yüzü var. Hatta üç diyelim. İlk yüzü özgün sahneleri. Açılıştaki domuz sahnesine hiçbir şeytan çıkartma filminde tanık olmamıştım mesela. Rahip, iblise "domuza giremeyecek kadar salaksın" diyor onuruna yenik düşen iblis, domuzu ele geçirince pompalıyla domuzu vuruyor. :D İkinci yüzü ise tam biberi yiyecekken dilini değdirip çekiyor. Örneğin din adamlarının tecavüz ettiği bir genç kızın hikayesi kısa da olsa işleniyor. Ama sonrasında "engizisyon aslında din adamı kılığına girmiş iblislerin işiydi" diyerek bir eşitleme çabasına giriyor. Üçüncü kısım ise filmin kötü olmasının temel sebebi. Cehennemin yedi prensinden biri olan Asmodeus neden jimnastik yapıyor? Haliyle film bir dolu Hollywood çişine, kakasına maruz kalıp tükeniyor.