Madame Tutli-Putli

filmin başlığı bu olmalı:

Özgürlük...

güzellik işte,kadının göz alıcı güzelliği hep arka planda kalmış hayat dolu bakışları özgürlüğünü yaşayamaması,güzel kalbi hissi olduğunun kednisinin bile varlığından haberdar olmaması,hep kadının içinde yaşadığı yaşattığı güzelliğin başkaları tarafından farkedilmemesi,farkedilse bile,hep küçük dşürülmesi,acıyla yoğrulmuş hayatına bir son vermek istediğinden bir tren yolcuğuluğa çıkıp bütün o kirli geçmişi anıları arkasında bırakıp olduğu yerden uzaklaşmaya çalışması,kimi zmana güleç yüzlü kimi zamansa masumane bakışlarının altında yatan binlerce sebebi karşı tarafa aktaramaması yüzünden hep itilip kakılan görsellğini ve çocukluğunu yaşayamadığından olsa gerek bir yolcuğupa çıkıyor ne geleceğinden habersiz başına.mucizevi bir yolculukmu bilemezki sadece eski anılardan kurtulmanın tek çözümü bu olsa gerek.

güzellik mi başa bela yoksa,yaşayamadığı özgürlüğünün bedelini ödemekmi veya;sonu ölümde olsa bir küçük mutluluk için çabalamaya çalışmakmı...işte bütün mesele bu.bir tren yolcuğuluğu neden otobüs değilde bir tren neden uçak değilde bir tren çünkü yaşadığı her anın etklisinden kopmak bi anda mümkün değilmi değil elbet...yavaş ilerlemeli kulağında çınlayan mutsuzluğu çaresizliği kapana kısılmayı ancak bu şekilde hatırlayarak yaşamını devam ettirmeye çalışmalı.kolay değiilki bu güzelliği devam ettirebilmek.

yaşadığı her an fısıldamalıki kulağına unutmamalı hiç bişeyi...yapanlarda yapılanlarda asla unutulmazki.yaşanılan anılar hep hatırlanır çünkü.

o omuzlarında taşıdığı hayatı bir yerde sonlandırmalımı yoksa sevinci hayatı başka bir yerdemi aramalı.yolculuk işte...bir yerden bir yere.

...hep ayakta kalmaya çalışmak yormuş olmalı o masum kalbi .dayanacak gücü yok ama ne yapsın.

hep bir nadide güzelliği olduğunun bile farkında değilki...o ince nazik edalı sade tavrı. boynuna dolanmış bir kolye edasıyla sarmış boynunu.o üzerine giydiği kan kırmızısı elbise sarmış o zarif bedenini...tepeden tırnağa.

hep bir korku var içinde bu güzel kadının,hep bir açmazlarla dolu .yaşadığı çevre baskısı ona özgür bir hayat sunmamışki...hep küçük görülmüş kadın.

o şiirsel bakışlar kimi zaman kocaman bir dünyayı içine alıyor hayatı yaşanılır bir hale sokuyor kimi zamansa bu korku onun o dolu dolu bakan bakışlarını bile gözlerini kısarak etrafa bakmasına neden oluyor...ah!güzellik...sen başa mı belasın yoksa senin dilinden anlayanmı yok.

bazen hayatının bittiğini sanıyor.o günbatımıyla birlikte...unutmamalıki her yeni günün başlangıcı yeni bir güne uyanmaktır...kalksınmı bu güzel kalp...izin verirlermi ona...bellimi olur belki bi yerden bir rastlantı onu hayata sımısıkı sarılmasına sebeb olabilir.olabilirmi acaba!...kimbilir yaşamadan bilinmezki.

o ayağına giydiği bağcıklı ayakkabı bile kelepçe gibi tutuyor onu ama unutmamlıki umut güzel şey...umut etmek güzl şey...

bir gün birine rastlarsın ve hayatının akışı değişir...değişirmi değişir...sadece karşı tarafın gözleirnin içine baksın yeter....içini hissetmeliki görebilsin.ruhunu okuyabilmeliki anlasın...kalbine dokunabilmeliki kendisininde bir kalbi olduğunu anlasın...

umut etmek güzel şey...hayal kurmakta öyle...sevmekte ...ama en güzel şey bir kalpte yer edip onun peşinden gidebilmekte.özgürlük işte...sonu ölümde olsa...

gün tekrar doğarmı bilinemz...sonunda bir hayat yaşıyoruz ve sonumuzun ne olacağı belirsiz...öyleyse güzel yaşayalım umut edelim...ve sevelim...

sonu ölüm bile olsa...bir varlıktır yaşatan içimizdeki ruhuda kalbi attıranda...içimizi ısıtanda...sonu ölüm olsa bile sevgi güzel şey...peşinden gitmeliyiz...sevebilmeliyiz...

çünkü kalp sıcacıktır...kimi zaman yanıp kavurur kimi zamansa,buz gibi olup soğutur...çünkü bazen bir kelebeğin bazen bir kalbin bazen de bir sevginin peşinden gideriz.gidebilmeliyiz çünkü...sonu ölümde olsa.

------

filmdeki başlıkalrı bir araya topladım.

ve bir hayatı anlatmaya çalıştım.

bavulunu toplamak.(üzerindeki bütün yükü sırtına almak).

geçmişi.

ayakta kalmaya çalışmak (rüzgar-filmde vurgulanan)

kırmızı elbise.

korku.etrafındaki insanların davranışları karşısındaki durum.

satranç sahnesi(başkalarına göre yaşayabilmek..

kendi kalbi olmadıının bile farkına varamamak.oyun oynayanları görüyorsun.

karşı tarafın hareketlerine göre hamle yapıyor..bu kadında öyle...

karşı tarafın durumuna göre içine kapanmış.hep korkuyor.

o oyun oynayanlar hep galibiyet için savaşıyor bu güzel kadında mutluluk için.)

günbatımı.(ölüm)

kırmızı elbise ayakkabılar bağcıklı.kolye tren.eskiye bağlılık.içinden çıkamadığı çaresizliği...

kalp.içindeki sevgi pıtırcığı

kelebek özgürlük.rastlantı...

güzellik-yaşam.

-----

eğer böyle bir soru gelirse;

geçmişi anılarını geride bırakmak isteyen insan neden o kadar bavulla çıksın öyle bi yolculuğa?

cevapta bu olmalı;

çünkü tek sahip olduğu şey onun anıları.üzerindeki giysileri...

buna evini toplamakta denebilir...

anı sadece o trende kulağına fısıldayan rüzgarın uğultusuyla birlikte etrafındaki insanların sesleri.

bavulunda bunlar yokki...

istesede istemesede o sesleri duyuyor yolculuk boyunca.