Powaqqatsi

Qatsi üçlemesinin ikinci filmi Powaqqatsi, teknolojinin az gelişmiş ülkeler üzerindeki etkisi/etkisizliği üzerine yoğunlaşıyor. Üçüncü dünya ülkeleri ile modernite arasındaki derin uçurumun belgesi niteliğindeki film; Phillip Glass’ın müziklerinin de etkisiyle, ortaçağın karanlık günlerini çağrıştıran bir tür modern zamanlar kolajı meydana getiriyor. Godfrey Reggionun seçtiği muazzam görüntüler birbiri ardına ekranda boy gösterirken, insanlığın en temel felsefi uğraşı olan varlık ve zaman hakkındaki sorular cevaplarıyla buluşmaya başlıyor.

Powaqqatsi; Koyaanisqatsinin doğa görüntüleri sayesinde insanlığa göndermek istediği mesajları, insan görüntüleri sayesinde vermeye çalışıyor. Teknolojiye dayalı büyümenin moderniteyi sürüklediği noktanın yarattığı sınıflararası farklılıklar üzerine Heideggervari bir çıkış taşıyan filmin; elmas madenleri ya da çalışan işçilerle oluşturduğu binlerce fotoğrafın bir tür belge seli yarattığını söylemek mümkün. Senelerce kılı kırk yararak ortaya çıkarılan 99 dakikacık iyi bir film