Twentynine Palms

Dumont'un izlediğim ilk filmi L'Humanite'yi hatırlıyorum da nasıl şok olmuştum. bundan önce de benzer filmler izlemiştim ama insanlık... nasıl desem çarpmıştı direk ve o zaman anladım ki Dumont'un söyleyeceği ve bunları destekleyeceği inanılmaz bir yeteneği var. Bana kalırsa Twentynine Palms'da da bunu bir adım öteye taşıyıp L'Avventura misali bütün dış etkenlerden arındırılmış, inanılmaz sağlam bir öyküyle bizlere derdini anlatıyor. Kısacası bu adamın söyleyeceği çok çok çok fazla şey var ve dikkate de değer kesinlikle.

L'Humanite'den sonra Twentynine Palms için de benzer formatta bir film ve öykü bekliyordum. Beklediğimden fazlası çıktı karşıma ve yine dumur oldum, şaşırdım. Çiftimiz katia ve David fotoğraf çekme amacıyla çorak Twentynine Palms'a giderler. Belli ki daha egzotik ve sessiz bir yer arıyorlar. Burada yaşadıklarıysa hiçbiri için iyi olmuyor. Kısa ve diyalogsuz sohetler, isteri krizleri, sert sevişmeler ve ağır tartışmalar yaşıyorlar ama anlıyoruz ki birbirlerine de aşıklar. Dumont'un merkeze aldığı bu ikili hakkında az şey biliyoruz. Belli ki David'in mali durumu iyi ve modern bir amerikalı. Katia ise Polonyalı olduğunu sandığım biraz dengesiz bir karakter. Dumont'nun bizlere göstermeye çalıştığı şey ise uygar ve modernizmin bizi nasıl körelttiği; en gizli duyguların bu saklanma (bir nevi maske takma) anında nasıl patlamaya dönüşebileceğidir. Kısacası uygar olmaya çalışmak ve bunun üstüne hayatı şekillendirmek sadece kendimizi kandırmaktır. Zamanı gelince zaten bizi yok edecek olan kendi iç güdülerimizdir. En uygar görünen David bile sevgilisiyle seks yaparken gereğinden fazla sert olup içgüdüsel birtakım sesler çıkarır. Sevişme bittikten sonra Dumont kamerasını David'e kaydırır ve görürüz ki David de yine modern insan maskesini takıp halinden memnun görünmez.

Film, iki tane, şimdiye kadar örneklerine çok az rastladığım finalle sona eriyor ve büyük ihtimalle izleyici sessizce akan yazılarla birlikte dona kalıyor. İşte benim yaşadığım buydu. Sadece bunlarla değil tabi. İkilinin basit ve çözümsüz diyalogları ve öykünün gidişatındaki belirsizlik insanı geriyor. Sıfıra yakın olan müzik kullanımı ise ayrıca çok başarılı bir etki bırakmış film üzerinde(sadece arabadayken radyoda çalan müzikleri duyuyoruz)

Twentynine Palms'ı açıkcası kimseye öneremem. Çok olmasa da yavaş akan bir film. Mekan ise çorak bir arazi. Yani bir çoklarına sevimli gelmez sanırım. Ayrıca filmde çokca sevişme sahnesi de yer alıyor ve bunlar neredeyse gerçeğe yakın. Dumont'nun cinselliği bu kadar öne çıkarmasını sevdim doğrusu çünkü anlatmak istediğini destekliyor. Sex sahneleri asla estetik değil. Dumont daha çok pornografiğe yakın bir cinsellik kullanmış. Bunun da amacı belli aslında. Daha hayvani ve içgüdüsel bir ortam yaratıyor bu. İkili sevişirken asla uygar değil ve işte aslımız olan da bu demeye getirmiş yönetmen. Zaten tek başına, sevişirken ki çıkardıkları sesler bile ürkütücü.

Neyse ben aşık oldum filme ve en kısa zamanda Tartan Video baskısını sipariş edicem. Eğer ulaşabilirseniz L'Humanite'yi de tavsiye ederim. Tabi Twentynine Palms'ı izleyip sevenler için.