187

Geçenlerde Süleyman Özışık Bizim Çocuğun Tipi Kayık Öğretmeni başlıklı bir yazı yazmıştı. O yazıyı bir okuyup bugün ülkemizde öğretmenlerin ne durumda olduğunu nelere katlandığını öğretmen olmayan ama öğretmenlerde iyi empati kurabilen birinin ağzından okumanızı öneriyorum. Senaryosu bir öğretmen tarafından yazılan filme Samuel L. Jackson şiddet gören bir öğretmeni oynuyor. Görev yaptığı lisede okul değiştirme cezası alan bir öğrenciyi bırakan Trevor Grafield kitabının arasına vandalca yazılan 187 (POLİS DOSYALARINDA KULLANILAN CİNAYET KODU) sayısı ile ölüm tehdidi alır. Ama davalrala uğraşmak istemeyene okul yönetimi tehdidi ciddiye almaz. Ki zaten Trevorın da öğrencisinin okul değiştirme cezası alan ve dersten kaldığı takdirde eğitim hakkından olacak olan bir fırsat öğrencisi (O.T) olduğundan çok geç haberdar olmuştur. Bir gün okulda shiv ile bıçaklanır. 7-8 ay hastanelerde süründükten sonra iyileşebilen öğretmenimiz bir gün bir telefon alır ve bir öğretmenin yerine bakıp bakamayacağı sorulur kendisine. Çaresiz kabul eder ama ifa edeceği öğretmenlik öğrencilerin davranış bozuklukları sergilediği, çete ve uyuşturucu işine bulaştığı, aile içi şiddet ve taciz gördüğü, daracık ortamlarda istif halinde yaşayıp ebeveynlerin doğru düzgün İngilizce konuşamadığı bir ortamda bir substitute (bizdeki ücretli öğretmenlik gibi bir şey. Yalnız adamlarda devamlı bu işi yapanlar yapar. Özlük hakları filan farklı yani Tam olarak ya sınıfta biri dersi doldursun da nasıl doldurursa doldursun. İcabında oturur çocukların başında KPSS filan da çalışabilir zaten sigortası 15 gün yatıyor ne olacak usulü değil yani.)Mesele ders boş bir mefhum yok adamlarda. Öğretmen gelmedi mi falanca sub aranıyor, müsaitse geliyor, onun yerine bakıyor, parasını alıyor)Siz bakmayın biz de kimsenin eğitim üzerine film yapmadığına (Ah pardon birileri iki dil bir bavulu yapmıştı.Hani orada bir veli öğretmene ah hocam ben de yabancı dil biliyorum. Benim ki Kürtçe ama kimse beni ciddiye almıyor filan demişti. Biz o öğretmenin çektiği sıkıntıları 4 çeker hattından anasıyla konuşurken görüp öğrenmiştik falan; sesli düşündüm ya) Neyse bakmayın kimsenin oturup filmini yapmadığına ama benzer olgular Mersin, Antalya, Adana gibi kentlerde mevcut. Ha orda çocuklar ese ya da homes demez de hoca sen söyle kenarda bir bekle hele diyebilir. Evet SED (Severely emotionally disturbed) olan bu çocukların kaynaştırma adıyla normal sınıflara bırakıldığı bu ortamda travmatik bir geçmişi olan öğretmenimiz kendisinden bekleneni yapar ve bu çocukları anlamaya çalışır. İsaya deneyeğine söz verir ve aile ziyaretlerine bile gider ama kardeşimin süt parasıyla içki içen annesini döven ve sahip olduğu tek cojones sergilediği maçoluk olan bu çocuklara ulaşamayınca yanında ne meslektaşlarını ne de uzun süre önce sınıflara girmeyi unutmuş, gerçek sınıf ortamından bihaber olan okul idaresi olunca(burası velimi üzeni ben de üzerim diyen bizim muhteremleri hatırlattı bana)çareyi sazı eline almakta bulur ve eğitim vigilantesi olmanın hiç de fena olmayacağını düşünür Öğretmenimizin yaşadığı buhranın olağanüstü dikkate seçilmiş müzikler, titiz kamera kullanımı, öğretmeninizin ve öğrencilerin şapka çıkarılacak oyunculuğu ve hikayenin son derece insancıl ve inandırıcı olması benim için bu filmi başucu filmlerim arasına koymaya yeter de artar bile!

http://www.filmscouts.com/scripts/matinee.cfm?Film=187&File=productn