Gizli Bahçe

Çocukluğumun başucu filmidir kendisi. ''Film''in sözcük anlamı gibiydi benim için. En acısı da dvdsinin bi şekilde yok olması sonrası annemlerin filmi bir daha bulamaması ve benim yıllarca yakınını kaybetmiş çocuk gibi zırlamamdı. Zamanla adını yanlış hatırladığımızı düşünmeye başlamışız ve iyice umudu kesmişiz. Tek hatırladığım çok güzel bir bahçe, küçük kız ve hasta bir çocuktu. Velhasıl-ı kelam, filimadamı sayesinde bir gün dan! diye karşıma çıktı, beni hüzünlere sevinçlere boğdu. Yeniden izleyip aynı duyguları yaşadım, hatırladıkça daha da mutlu oldum. Aslında başlarında film gotik bir atmosferde geçtiği için bir şaşkınlık yaşadım, yahu dedim 5 yaşında çocuğun en sevdiği film böyle olur mu. O zamandan ilginç zevklerim baş göstermiş sanırım ne diyeyim. İnsana umut, sevgi, merhamet, mutluluk gibi harika duyguların her zaman içimizde olduğunu hatırlatır bu film. Arkadaşlığın, sevginin yüceliğine hayran bırakır; onların verdiği huzuru ve rahatlığı hiçbir şeye değişmeyeceğinizi anlarsınız. Gizli bahçe çocukluğun saflığının sığınağıdır bir nevi; içinde sevgi yeşeren, umut yeşeren; ütopik demeye dilimin varmadığı, varmayacağı...