Sıradan Delilik Öyküleri

Charles Bukowskinin aynı adı taşıyan kitabının içinden Ferrerinin seçmiş olduğu altı öyküyü bir roman sürekliliği sağlayacak biçimde birleştiren senarist Sergio Amidei nin katkısıyla beyazperdeye aktarılan bir film Sıradan Delilik Öyküleri.



Özellikle filmin ikinci yarısına bakılacak olursa Philippe Sardeın dramatik sahnelerin altını çizen müziğinin de etkisiyle oluşan hüzünlü atmosferin, Bukowskinin katı ve acımasız tavrını yumuşatmış olduğu açık. İlk bölümünde ise Bukowskinin tüm eserlerinde kendini belli eden ben üzerinden anlatımı yansıtmayı başarıyor.



Filmin anti-kahramanı Charles Serking kendini hedonizmde buluyor ve toplum normlarını saymamak üzerine kurduğu yaşantısını, o normlara uymayanlarla kurduğu yakınlıkla pekiştirerek kendi evrenini oluşturuyor. Tüm ötekilerin özgürlüklerini sonuna dek yaşadıkları, aşırılıkların doruğuna ulaştıkları bir evren bu. Tüm bu yoğunlukların içinde kendini hissettiren bir diğer yoğunluksa yalnızlık.



Romantik olduğunu inkar eden bir romantiğin hikayesi aslında dikkat çekici olan. Aşık olduğu hayat kadınına beslediği sevgi onun kaderini değiştirecek kadar güçlü olamıyor. Sınırlara karşı savaş veren Ferreri ve Bukowski gibi iki ismin karşılaşma noktası olan filmde sevgi yoğunluğunun yanı sıra acı dozu da eksik değil. Ferrerinin de şair kişiliği hatırlanacak olunursa yaratılan şiirsel dilin nedeni de ortada zaten.



Bukowskinin çizdiği Los Angelesi yansıtması açısından filmin başarısı kaçınılmaz. Filmin ilk bölümü Ferrerinin Bukowskinin resmettiği Amerikan proleteri portresini birebir kavramış olduğunu gösteriyor ve bunu yansıtırken de fantastik öğelere başvuruyor. Birçok özelliğiyle tipik bir Ferreri filmi olmaktan uzakta dursa da, Ferrerinin gözünden Bukowskiyi görebilme fırsatını veriyor.