Merkez İstasyonu

Birine gerçekten iyilik yapma şansını hayatımızda kaç kere yakalayabiliriz? Ya da gerçekten iyilik yaptım diyebileceğimiz herhangibir anımız var mı? Birine yardımınızın, yararınızın dokunmuş olması gerçekte nasıl bir histir? Ana temaya bu şekilde çıkan ama aynı zamanda da Brezilya'nın yoksul, eğitimsiz toplumunu ince ince işleyen bir film.

Film ilk yarısını devirdikten sonra ciddi anlamda insanı etkisine alıyor. Son sahne itibarıyla oluşturduğu etkiden sıyrılmam zaman aldı diyebilirim. Fernanda'nın katı bir karakterden kademe kademe nasıl yumuşadığı, hiç ummadığı bir şekilde hayatın tokatlarını nasıl yediği gibi unsurlar harika işlenmiş/oynanmış. Müzikler tadında ve yerinde, insanların etkileşim ihtiyacının ne kadar üst seviyede olduğu ve sadece verdiği mesajın, vermek istediği kişiye gidecek olduğunu bilme hissinin bile zaman zaman insanı tatmin ettiği gerçeği güzel göz önüne serilmiş. O yaşına rağmen aksi/dik başlı ama düşünceli bir çocuk karakterini oynayabilmiş olan Vinicius'u ayrıca tebrik ederim.

Kamyon şoförü ısadora ve josue'yi terk ettiği sahnenin gerçekçiliği beni benden aldı. Filmin öyle pollyanaca bir hava sunmaya hiç ihtiyaç duymadığını en net şekilde burada belli etti. İzlenmesi gereken bir film.