Silenced

Son zamanlarda izlediğim üst üste başarılı Kore filmlerinin üzerine ’Silenced’, adeta tuz biber ekti. Beni baştan aşağı bu kadar etkileyen bir film daha var mı düşünüyorum aslında evet var; ’12 Yıllık Esaret’. 12 Yıllık Esaret’ten sonra beni en çok etkileyen ise bu yapım oldu. Gerçi etkileme açısından eşitler diyebilirim:) Filmde, yetimhanede çocuklara yapılan muamele ve onların aşağılık birer varlıkmış gibi görünmesi beni çok üzdü. Yönetmen, çocuklara yapılan muameleyi çok açık ve net bir şekilde ortaya koymuş. Bu belki tepki çekebilir ama en doğrusunun bu olduğunu düşünüyorum. O küçüklerin gerçekte neler çektiğini, ne zorluklara maruz kaldığını net bir şekilde görebilmemizin tek yolu bu. Bu durum tabii ki sadece Kore’ye özgü bir durum değil, çoğu ülkede maalesef görülebilen bir durum... Aslında işin en acı verici tarafı bütün bunların üst makamlarca görmemezliğe gelinmesi ve suçluların en az cezayla kurtulması... Filmin yaşanmış bir olaydan esinlenerek çekildiğini de belirtmek isterim. Ve filmin sonunda söylenene göre gerçekte bu dava hala devam ediyormuş. Tabii şu an ne aşamada bilemiyorum. Filme gelecek olursak oyunculuklar yine harika. Oradaki çocukların bir şekilde kalbine ulaşmaya çalışan öğretmen rolündeki Gong Yoo’ya adeta hayran kaldım. Ne kadar yumuşak, ne kadar sevecendi. Kalbinin iyiliği adeta yüzüne vurmuştu. Fazla konuşkan bir rolü yoktu ama mimikleriyle her şeyi halletti. Dilsiz çocuklarla el işaretleriyle anlaşması çalışması ise ayrı bir hayranlık uyandırdı bende. Onun için rolüne çok daha ayrı ve özel bir şekilde hazırlandığını düşünüyorum. Ve şu kurduğu cümle her şeyi özetliyordu aslında; ’Dünyadaki en iyi ve güzel şeyler görülemez hatta dokunulamaz bile, kalpten hissedilmeleri gerekir.’ Çocuklara ise ne diyebilirim ki konuşmalarından tutun, yemek yemelerine kadar her şey bu kadar güzel olabilir mi... Çok anlamlı, güzel mesajlar veren bir filmdi, şiddetle izlemenizi öneririm. Ağır bir drama o yüzden aşırı duygusal olanlara biraz ağır gelebilir... Puanım 10/10.