Gerçeğin Parçaları

Gerçekten övgüye layık bir film olmuş bu yüzden övmeye nereden başlasam bilemedim. Evet, sürekli aksiyon arayan, 'aman yönetmen bir yerde bizi ters köşeye yatırsın' diye çırpınan ve sırf bu gereksiz hareketlilik yüzünden oyunculuğu, yaratılan atmosferi, vurucu sahneleri gözardı edebilecek izleyiciler tarafından beğenilmeyecektir.

İzleyenin Winter's Bone'da her şey için kullanabileceği tek kelime "gerçek" oluyor. Bunu sağlayan şeyin aslında filmin akışı olduğunu görebilirsiniz. Sürekli 'yavaş' diye itham edilen film aslında vermek istediği ana nokta olan duygusal yönden kesinlikle yavaş değil. Film gerçekliğini korurayarak o sıkıntılı zamanın yükünü sizin de sırtınıza yüklüyor. İşte bu yüzden yavaşlıktan şikayet edemiyorsunuz, eğer bunu düşünecek zamanınız varsa filmi gerçekten oradaymış gibi izliyor olduğunuzu sanmıyorum. Böyle izlenmeli; çünkü bu, film-seyirci ayrımını ortadan kaldıran ve filmi sürekli 'gerçek' kelimesiyle ifade etmemize neden olan türde. İklimin soğukluğu insanların sevgilerini ve merhametlerini gizlediği soğuklukla paralel olunca en sıradışı anda bile sessizlik sizi çevreliyor. Zaten o kayık sahnesinde bile ağlayamıyorsunuz, yalnızca donakalıyorsunuz. Olanlar olduğu gibi kalıyor; karakterin başından geçenler onu bir mucizeye, mükemmel bir yaşama ulaştırmıyor. Tıpkı gerçek yaşamda olacağı gibi bütün bunlar başkarakteri ancak olgunlaştırıyor.

Kısacası film olmanın dışında keskin, soğuk ama yakıcı bir deneyim olduğunu düşünüyorum Winter's Bone'un. Jennifer Lawrence'in oyunculuğuna diyecek yok ama John Hawkes'ı unutmamak gerekir diye düşünüyorum çünkü Lawrence'in gölgesinde kalmıyor. Müzikleri anımsamak gerekirse countrysever değilim lakin bu filme başka ne uygun olabilirdi ki?