Danger: Diabolik

İtalyan yönetmen Mario Bavanın en iyi filmlerinden biri olan Danger: Diabolik, başlı başına bir klasik. Ennio Morriconenin harika müzikleri, 19602ların Batmani tadında çok keyifli oyunculuklar, son derece aykırı bir içerik, insanın aklını başından alacak güzellikteki Eva Kant (Marisa Mell) ve 19602ların fütürizminin muhteşem bir sergisiyle karşı karşıyayız& Evet filmde herşey çok leziz ancak görüntü yönetmenliğinin yeri bir başka& Özellikle Diabolikin gizli kalesini izlerken insanın keyiften gülümsemesini tutması zor. Doğrusu, Bava, Danger: Diabolik ile 19602ların Batmaninden bir gömlek daha üstün bir dünya yaratmış bir film diyebilirim.

Diabolik, bir kötü adam olmanın ötesinde aslında bir süper hırsız. Zenginlerden çalan, devletten çalan, devletle dalga geçen bir karakter. Filmle ilgili izlediğim birkaç mini belgeselde Diabolikin aslında tam bir terörist olduğuna dikkat çekiliyor. Çünkü Diabolik zenginden çalıp, fakire vermiyor. Olayı farklı. Çaldığı paralarla ufak bir para havuzu yaratıp içinde sevgilisiyle sevişiyor. Dahası, devlete karşı açtığı meydan okuma savaşını o kadar ileri götürüyor ki, mesela vergi binasını havaya uçuruyor! Ancak bu insanı gülümseten durum birkaç noktada iyice ipin ucunu kaçırıyor. Mesela Diabolik, sevgilisi için bir elmas kolye çalmak uğruna, kolyenin bulunduğu binaya gizlice sızıyor. Bu sırada da günahsız güvenlik görevlerini bıçakla öldürüyor. her ne kadar bir çizgiroman, bir masal olsa da, kendinizi özleştirdiğiniz ve alkış tuttuğunuz bir karakterin böylesine umursızca insan katletmesi biraz garip bir hava yaratmıyor değil.