Küçük Kadınlar çocukluğumun kitabı. Çok severim ve defalarca okudum. Kendimi üzgün, mutsuz, kaygılı hissettiğimde hep o güzel aileye sığınıyordum. Hala mutlulukla anımsarım. Yıllardır başarılı bir film izleyicisi olarak uyarlama filmlerin hayalkırıklığı getirdiğini bile bile, oyuncularının güzelliği ve kitabın referansıyla izledim. İlk yarı muhteşemdi. Hikaye kitaptan kopmamıştı, sıcaktı, sevecendi, tanıdıktı; ikinci yarısında kendimi kapatmamak için zor tuttum. Kötülüğünden değil, Jo ve Laurie ve diğerleri için çok başka gelecekler düşünmüştüm ben. Hayallerimi yıktılar. O yüzden biraz küskünüm. Ama her şeye rağmen ikinci yarıda takdir ettiğim bir replik vardı; not almadan geçemeyeceğim:
"Kalbin benimkini anladı."
İyi seyirler.