We Can Do That

Filmde, ruh sağlıkları hastanede kalmayı gerektirecek kadar kötü, toplum içinde normal yaşamlarını sürdürebilecek kadar iyi olmayan delilerin öyküsü anlatılıyor. Kimileri sevgisizlikten, kimileri sevgi adına yapılan ruhsal baskıdan akıl sağlığını yitirmiş bu insanlar, 80'lerde Basaglia yasası gereğince hastaneden taburcu olduktan sonra, doktor gözetiminde ilaç tedavilerinin devam etmesi koşuluyla sosyal üretim kooperatiflerinde çalıştırılarak gözetim altında tutulurlar.

Sevgilisi tarafından terk edildiği dönemde, sahip olunan değerlerle piyasa ekonomisi içinde yer almak gerektiğini savunan solcu Nello bu görüşleri nedeniyle sendikadan uzaklaştırılarak bu kooperatiflerden birinde çalışmak için görevlendirilir. Nello, yöneticiliğini yapmaya başladığı kooperatifte bulunan delilere, her birinin yeteneklerine göre yaratıcılıklarını üretim sürecine yansıtacak şekilde özgüvenlerini geliştirmesine yardımcı olacaktır. Üretim süreci delilerin kendiliğinden bireyler olmak yerine kendileri için bireyler olmasını sağlarken, Nello'nun da özünden uzaklaşarak piyasa ekonomisinin hırsına kapılmasına neden olur. Her aşamasında sürece eşit ve etkin katılan kooperatif üyesi deliler bir toplantıda Nello'nun işi geliştirebilmek için bir dönem kemer sıkmak kaydıyla daha daha büyüme projesine üstelik çok basit bir gerekçeyle "hayır" oyu vererek Nello'ya en büyük zaferini kazandırmış olacaklardır aslında. Ama bu gerçeği içselleştirmek ciddi bedel ödemeyi de beraberinde getirecektir...

Ele aldığı kişiler açısından "Guguk Kuşu"nu anımsatan film, duygusallık, komedi, hüzün ve siyaseti aynı potada başarıyla eritirken insan eğitiminin diyalektik bir bütünlük içersinde nasıl karşılıklı geliştirilebildiğini de gözler önüne seriyor. Üstelik yerinde kullanılan güzel müzikleriyle...

1980'lerde sayıları 2500'ü bulan bu sosyal kooperatifler 30000 hastaya da iş olanağı sağlamış...

9/10