Mutlu Son Yorumları

Mutlu Son, eleştirilerde sık sık karşımıza çıkan eski Haneke filmlerinin bir kolajı benzetmesini bence hak etmiyor. Kolajdan çok kasıtlı olarak bir bütün oluşturmaması için uğraşılmış bir eser bu; karakterlerinin olmamışlığından olayların olmamışlığına dek Mutlu Son tutarlı bir his yaratıyor ve bu da mutsuz, neşesiz, iyi olmayan insanların bölük pörçük ve itici hayatlarının onlarda yarattığı duyguyu bize hissettiriyor. Haneke genelde iyi bir hikaye anlatıcısı olmadığı, ve filmleri hikaye anlatmaktan daha çok gerçekliği nasıl temsil ettiğiyle meşgul olduğu için burada da gerçek bir hikaye anlatımıyla karşılaşmıyoruz, ya da diğer filmleri çoğukez bir hikayeye benziyorduysa bile burada artık bu yaklaşımı kenara bırakmış gibi yönetmen. Telefon çekimleri ya da internet görüntüleri de gerçekliği temsil etme derdinde değiller, galiba artık gerçekliğin temsili mümkün değil ve belki de bu yüzden ilk kez bir haneke filminde bir karakterin gerçeklikten söz ettiğini görüyorum. Filmin ya da film olması için normalde çok rahat dışarıda bırakılabilecek bir çok sahne ve sekansın bulunduğu bu görüntüler ve hikaye çabalarının içerisinde yönetmenin anlatmadıklarının gerçek hikaye olduğu ve ekranda gerçekliğin temsilinin imkansız olduğunu düşündüren bir anlatı denemesi Haneke'ninki. Yönetmen sinemada hikayenin kendisinin gerçekliğin manipülasyonu olduğunu düşündürerek hikaye olamayan ama olup bitenleri düşünmeye iten bir yol izliyor. Bu anlamda olay örgüsü en belirsiz, kasıtsız film çalışması oluyor Mutlu Son. Buna paralel olarak 2 saatlik bir film süresi içerisinde tanımayı beklememiz bile bir manipülasyon olan karakterler de yarım kalmışlıklarıyla karşımıza çıkıyor. Sonuçta kendimize şunu soruyoruz: ne izledik? Ve, ne oldu? Elbette bu yaklaşımın başarılı olup olmadığı, veya gerçekten bu yazdıklarımın filmin ve yönetmenin amacı olup olmadığı tartışılabilir.Filmin sonuna dek dayanabilenler çok etkileyici bir final bulacaklar, bence sinemada görülmüş en vurucu finallerden birisi bu.

Film, ailenin en küçük bireyi olan Eve'nin kamerasıyla çektiği sekans ile başlayıp gene kamerasından çektiği bir sekansla bitiyor. Evet filmin ana konusu dünyadaki mülteci sorunu değil gibi görünebilir. arka planda da kalmış denilebilir. ancak filmde mülteci sorununa birçok gönderme var.

--------Spoiler içerir----------

Eve'nin annesinin intiharıyla birlikte evinden ayrılıp, zengin, varlıklı ama bir o kadar da ikiyüzlü olan babasının yanına gelmesi ve bu süreçte yaşadığı zorluklar aslında mültecilerin yurtlarını terkederek zengin ve refah durumu iyi avrupa ülkelere gelmelerini resmediyor.

Piere, Georges'in yaş gününde faslı hizmetçilerini herkese nasıl kölemiz diyerek alkışlatmaya çalışıyorsa, eve'de benzer bir şekilde filmde aile üyelerine takdim ediliyor ve alkışlatılıyor. hatta georges "bizimle mi kalacaksın?" gibi bir takım soruları tekrar tekrar sorarak eve'yi tıpkı mültecilere yöneltilen sorularla baskı altına alıyor.

Diğer bir nüansta canına kıymak isteyen ve kimseden yardım bulamayan georges'in bunun için yolda gördüğü "siyahi" insanlardan yardım istemesidir. Siyahi insanlar her zaman öteki olarak görülmüştür ve ne ironiktir ki o sırada yoldan geçen başka bir beyaz insan onu sözüm ona "kurtarıyor."

------------ Spoiler içerir------------

Filmdeki diğer bir güzel şeyde tabiki filmde kullanılan çekim açıları. Piere'in dayak yediği ya da georges'in siyahi insanlarla konuştuğu gibi birçok sekansta haneke yakın çekim yerine uzak, geniş açıyı tercih ediyor ve bu sekanslarda konuşmaları izleyicinin kendi hayal dünyasına bırakıyor.

Evet bu filminde haneke'nin birçok farklı konuyu bir arada işlediği söylenebilir ki öyle. ancak mülteci sorununu da bu şekilde ince nüanslarla aktarabilecek sayılı yönetmenlerden biridir haneke. çekim tekniği ile, oyunculuklarıyla, diyaloglarıyla filmin beklentilerimi fazlasıyla karşıaldığını söyleyebilirim.