Öyle derin bir gerçekle tanıştırdı ki charlie kaufman beni, etkilenmemek elde değildi. Filmin bir noktasında "bir film çekmek istiyor olsam ancak böyle bir film çektiğimde içime sinerdi" dedim. Atmosfer, sesler, oyunculuklar, hikayenin işleyişi öyle güzeldi ki. Yaşanılan korku hissi, varoluş sorgulamaları, kafa karışıklığı.. Kesinlikle zekice bir film.
Bunu bitirmeliyim. Öylece sonlanmalı. Tek seferde bitirmeliyim. Oyalanmadan. Işlerin iyileşmesini beklemeden. Sonsuza dek bekleyemem. Bu ilişki içinde kim olduğumu unuttum. Ben nerede bitiyorum, Jake nerede başlıyor belli değil. Duygu durumum bir langırt topu gibi oradan oraya savruluyor. Jake’in beni onu gören birisi olarak gormesi gerek. Görülmeye ve onaylanmaya ihtiyacı var. Iliskideki ve hayattaki rolüm buymuş gibi. Jake’i onaylamak ve destek olmakmış. Buna ek olarak başkaları tarafından onaylanarak onayıma değer katmalıyım. "Sevgilime bakın. Bakın ne kazandım! Zeki. Yetenekli. Hassas. Bunu yapıyor. Şunu biliyor. Bunu yaptı. Şunu önemsiyor."
"Her şey ölmeli. Gerçek bu. Insan umudunu kaybetmek istemez. Ölümü aşabileceğini düşünür. Her şeyin iyiye gideceği inancı insana özgü bir fantezidir. Ve belki de insana özgü olan işlerin duzelmeyecegi inancına bağlıdır. Emin olamayız. Ama bence insan ölümden kaçamayacağını bilen tek hayvandır. Diger hayvanlar anı yaşar. Insanlar bunu yapamadığından umudu icat etmiştir."
"coming home is terrible, whether the dogs lick your face or not, whether you have a wife, or just a wife-shaped loneliness waiting for you.
coming home is terribly lonely so that you think of the oppressive barometric pressure back where you have just come from in fondness, because everything’s worse when you’re home. you think of the vermin clinging to the grass stalks, long hours on the road, roadside assistance and ice creams, and the peculiar shapes of certain clouds and silences with longing, because you did not want to return.
coming home is just awful. and the home-style silence and clouds contribute to nothing but the general malaise. clouds, such as they are, are in fact suspect and made from a different material from those you left behind. you yourself were cut from a different cloudy cloth, returned, remaindered, ill-met by moonlight, unhappy to be back, slack in all the wrong spots. seamy suit of clothes, dishrag-ratty, worn. you return home, moon-landed, foreign.
the ... Devamı
"coming home is terrible, whether the dogs lick your face or not, whether you have a wife, or just a wife-shaped loneliness waiting for you.
coming home is terribly lonely so that you think of the oppressive barometric pressure back where you have just come from in fondness, because everything’s worse when you’re home. you think of the vermin clinging to the grass stalks, long hours on the road, roadside assistance and ice creams, and the peculiar shapes of certain clouds and silences with longing, because you did not want to return.
coming home is just awful. and the home-style silence and clouds contribute to nothing but the general malaise. clouds, such as they are, are in fact suspect and made from a different material from those you left behind. you yourself were cut from a different cloudy cloth, returned, remaindered, ill-met by moonlight, unhappy to be back, slack in all the wrong spots. seamy suit of clothes, dishrag-ratty, worn. you return home, moon-landed, foreign.
the earth’s gravitation pull, an effort now redoubled, dragging your shoelaces loose and your shoulders, etching deeper the stanza of worry on your forehead. you return home deepened, a parched well linked to tomorrow by a frail stand of anyway.
you sigh into the onslaught of identical days, one might as well, at a time. well anyway, you’re back.
the sun goes up and down like a tired whore, the weather immobile like a broken limb while you just keep getting older. nothing moves, but the shifting tides of salt in your body. your vision blears, you carry your weather with you; the big, blue whale; your skeletal darkness. you come back with x-ray vision, your eyes have become a hunger. you come home with your mutant gifts to a house of bone.
Bir kimsenin, buldum zannettiği hiçbir fikir aslında kendisine ait değildir. Hepsi, dışardan/çevreden duydukları ile kafasında belirmiştir.
Çok şey anlatmaya çalışan bir film. Özellikle yaşlıların ihmal edilişi ve genç-yaşlı çatışmasını dile getirişini başarılı buldum. Filmin içerisinde de çok fazla gönderme var. Fakat, araba içindeki sahneler bana çok sıkıcı geldi. Jake’in evindeki dialoglar ve okulda geçen sahneler sayesinde filmi bitirebildim. Jessie Buckley’i bu kadar yoğun bir oyunculuğu bu şekilde başarabildiği için tebrik etmek gerek. Her ortam ve sohbet sözcüğüne göre mimik şekillendirmesi gayet güzeldi.
bittikten sonra insanı düşünmeye itiyor ama ne düşündüğünüzü bilmiyorsunuz. Zihnin parçalanmış ayna gibi yansımalar kırılmalar ve karmaşalardan oluştuğunu gösterdiği için anlaşılmazlıkla suçlayamayız. Zaten herkes her şeyi de anlamamalı.
Bayıldım izlerken. İnanılmaz güzel ipuçları vererek ilerledi. İnanılmaz zekice çıkarımlar vardı. Herkes için bir film değil ama sinefillere kesinlikle öneriyorum.
@dilsanoi
3 yıl önce
@paranoidea
3 yıl önce
10 / 10
Bunu bitirmeliyim. Öylece sonlanmalı. Tek seferde bitirmeliyim. Oyalanmadan. Işlerin iyileşmesini beklemeden. Sonsuza dek bekleyemem. Bu ilişki içinde kim olduğumu unuttum. Ben nerede bitiyorum, Jake nerede başlıyor belli değil. Duygu durumum bir langırt topu gibi oradan oraya savruluyor. Jake’in beni onu gören birisi olarak gormesi gerek. Görülmeye ve onaylanmaya ihtiyacı var. Iliskideki ve hayattaki rolüm buymuş gibi. Jake’i onaylamak ve destek olmakmış. Buna ek olarak başkaları tarafından onaylanarak onayıma değer katmalıyım. "Sevgilime bakın. Bakın ne kazandım! Zeki. Yetenekli. Hassas. Bunu yapıyor. Şunu biliyor. Bunu yaptı. Şunu önemsiyor."
@paranoidea
3 yıl önce
10 / 10
@tambenlik
3 yıl önce
whether the dogs lick your face or not,
whether you have a wife,
or just a wife-shaped loneliness waiting for you.
coming home is terribly lonely
so that you think of the oppressive barometric pressure
back where you have just come from in fondness,
because everything’s worse when you’re home.
you think of the vermin clinging to the grass stalks,
long hours on the road,
roadside assistance and ice creams,
and the peculiar shapes of certain clouds and silences with longing,
because you did not want to return.
coming home is just awful.
and the home-style silence and clouds contribute to nothing but the general malaise.
clouds, such as they are, are in fact suspect and made from a different material from those you left behind.
you yourself were cut from a different cloudy cloth,
returned,
remaindered,
ill-met by moonlight,
unhappy to be back,
slack in all the wrong spots.
seamy suit of clothes, dishrag-ratty, worn.
you return home, moon-landed, foreign.
the ... Devamı
whether the dogs lick your face or not,
whether you have a wife,
or just a wife-shaped loneliness waiting for you.
coming home is terribly lonely
so that you think of the oppressive barometric pressure
back where you have just come from in fondness,
because everything’s worse when you’re home.
you think of the vermin clinging to the grass stalks,
long hours on the road,
roadside assistance and ice creams,
and the peculiar shapes of certain clouds and silences with longing,
because you did not want to return.
coming home is just awful.
and the home-style silence and clouds contribute to nothing but the general malaise.
clouds, such as they are, are in fact suspect and made from a different material from those you left behind.
you yourself were cut from a different cloudy cloth,
returned,
remaindered,
ill-met by moonlight,
unhappy to be back,
slack in all the wrong spots.
seamy suit of clothes, dishrag-ratty, worn.
you return home, moon-landed, foreign.
the earth’s gravitation pull, an effort now redoubled,
dragging your shoelaces loose and your shoulders,
etching deeper the stanza of worry on your forehead.
you return home deepened, a parched well linked to tomorrow by a frail stand of anyway.
you sigh into the onslaught of identical days, one might as well, at a time.
well anyway, you’re back.
the sun goes up and down like a tired whore,
the weather immobile like a broken limb while you just keep getting older.
nothing moves, but the shifting tides of salt in your body.
your vision blears, you carry your weather with you; the big, blue whale; your skeletal darkness.
you come back with x-ray vision,
your eyes have become a hunger.
you come home with your mutant gifts to a house of bone.
everything you see now,
all of it,
bone."
@tiamath
3 yıl önce
5.7 / 10
Çok şey anlatmaya çalışan bir film. Özellikle yaşlıların ihmal edilişi ve genç-yaşlı çatışmasını dile getirişini başarılı buldum. Filmin içerisinde de çok fazla gönderme var. Fakat, araba içindeki sahneler bana çok sıkıcı geldi. Jake’in evindeki dialoglar ve okulda geçen sahneler sayesinde filmi bitirebildim. Jessie Buckley’i bu kadar yoğun bir oyunculuğu bu şekilde başarabildiği için tebrik etmek gerek. Her ortam ve sohbet sözcüğüne göre mimik şekillendirmesi gayet güzeldi.
@gokhanbaskan
3 yıl önce
8.5 / 10
@ozgeolmez
3 yıl önce
8 / 10
@mimozafm
3 yıl önce
6.8 / 10
@rei
3 yıl önce
@ezgi124
3 yıl önce
10 / 10