Daniel’de ölen o çocukların arasındaydı ve elbette fotoğrafı yoktu olamayacaktı. Sığınmayı özlenmeyi, affedilmeyi dilediğin bir yürekte öldürülmek, ölümden bile kavurucu.. Dini yüceltirken bir o kadar da dibe vuran çamura batan insanoğlu ! Anlayabilmen için çırılçıplak soyunmak mı lazım ? Güzel kaliteli özgür bir yapım.
İnançların sömürü, yozlaştırma aracına dönüştürülmesinin eleştirisinden çok bana ağır bir deizm propagandası gibi geldi. ’’Bir bedene Tanrısallık atfedilebiliniyorsa bu, herhangi bir beden olabilir. Bunun için akıl ve vicdan sahibi ve hatta ’iyi niyetli’ olmak yeterlidir’’ mesajı sezdim ister istemez. Manasız ritüel (-bir insan aracılığıyla- günah çıkarmak,vaftiz gibi) ya da yozlaşmış alışkanlıklardan çok genel olarak ’kuralları’ karşısına alıyor. Adının da hem vahiy hem de kıyamet anlamlarına gelen ’Apocalypse’ olması bu bağlamda filmi daha tutarlı kılarmış.Hem zaten Pavlus da ’’İsa’dan vahiy alıyorum’’ diyerek uydurmadı mı konu edilen bu dini? Kiminin vahyi, kiminin kıyameti...
" Varoluşun özü tasadır. Tasa, insanın dünyaya terk edilmiş bir varlık olmasından kaynaklanır."
- Heidegger
Film gerçekten de terk edilmiş, terk ettirilmiş bir grup insan arasında geçmekte.Doğal olarak tasa dolu bir ortamda. Başlangıç ve sonu keskin çizgilerle belirlenmemiş bir zamanda, bir ara-kesitte; varoluştaki o mahiyetin veya özün ağırlığı altında, teori- pratik, irade- norm çatışmasının her an hissedildiği bir film.
İzlerken; geçmiş suçları ve ıslah evinden sonraki tavırlarıyla amacı arasında tezatlar oluşturan bir gencin papaz olma yolunda ve sonrasında attığı her adımda izleyiciyi de ekranda paradoksal durumlara, sorulara maruz bıraktığını fark edebilirsiniz. Zaten bir süre sonra da niyet; içinden çıkılması, cevaplanması zor bir bilmeceye dönüşür. Kapalı bir toplumda, iç içe geçmiş din-siyaset ortamında, daha doğrusu her çağda politikanın kötüye kullandığı ( ve belki de yayılması, kullanım amacı, enformasyonu bu nedenle bu kadar yoğun...) inanç sistemlerini, toplumdaki olay... Devamı
" Varoluşun özü tasadır. Tasa, insanın dünyaya terk edilmiş bir varlık olmasından kaynaklanır."
- Heidegger
Film gerçekten de terk edilmiş, terk ettirilmiş bir grup insan arasında geçmekte.Doğal olarak tasa dolu bir ortamda. Başlangıç ve sonu keskin çizgilerle belirlenmemiş bir zamanda, bir ara-kesitte; varoluştaki o mahiyetin veya özün ağırlığı altında, teori- pratik, irade- norm çatışmasının her an hissedildiği bir film.
İzlerken; geçmiş suçları ve ıslah evinden sonraki tavırlarıyla amacı arasında tezatlar oluşturan bir gencin papaz olma yolunda ve sonrasında attığı her adımda izleyiciyi de ekranda paradoksal durumlara, sorulara maruz bıraktığını fark edebilirsiniz. Zaten bir süre sonra da niyet; içinden çıkılması, cevaplanması zor bir bilmeceye dönüşür. Kapalı bir toplumda, iç içe geçmiş din-siyaset ortamında, daha doğrusu her çağda politikanın kötüye kullandığı ( ve belki de yayılması, kullanım amacı, enformasyonu bu nedenle bu kadar yoğun...) inanç sistemlerini, toplumdaki olaylara müdahalesi, yönlendirmesi ve tahribatını taşradaki bir avuç aynı acıyı paylaşan insanlar üzerinden anlatan filmde; tradisyonel ve fundamentalist görüşlere tamamen aykırı bir mizaca sahip bir insanın baskılanmış bir toplum için büründüğü katharsis görevine şahit olmak güzel bir deneyim.
Filmin adının neden böyle seçildiğiyle ilgili görüşümü ise filmin sondan bi önceki sahnesi şekillendirdi. Antik Çağ’da, vücudunda, hakikatleri söylediği için aldığı yaraların çarmıhta sergilendiği bir İsa heykelinin önünde postmodern çağın bir temsilini oluşturan o başkarakterin vücudunu sergilemesi... Bir nevi kurumsallaşmış, bürokratikleşmiş, politikleşmiş, inananların tüketici yerine konulduğu, bir pazar haline gelmiş inanç sistemlerinde artık İsa’nın kanı ve eti de artık tek kullanımlık tüketim ürünleri... İçi boşaltılmış, ritüel sanılan bir dizi kopya eylemi kendi kaybolmuş bedeninle prostesto...
İzledikten, okuduktan, yaşadıktan sonra ( gerçi okurken veya izlerken de yaşanır aslında :) ) iz bırakan şeyleri seviyorsanız izlemenizi öneririm. 9/10
@naksidil
4 yıl önce
8.6 / 10
@alisinatif
4 yıl önce
@no_one
4 yıl önce
9 / 10
- Heidegger
Film gerçekten de terk edilmiş, terk ettirilmiş bir grup insan arasında geçmekte.Doğal olarak tasa dolu bir ortamda. Başlangıç ve sonu keskin çizgilerle belirlenmemiş bir zamanda, bir ara-kesitte; varoluştaki o mahiyetin veya özün ağırlığı altında, teori- pratik, irade- norm çatışmasının her an hissedildiği bir film.
İzlerken; geçmiş suçları ve ıslah evinden sonraki tavırlarıyla amacı arasında tezatlar oluşturan bir gencin papaz olma yolunda ve sonrasında attığı her adımda izleyiciyi de ekranda paradoksal durumlara, sorulara maruz bıraktığını fark edebilirsiniz. Zaten bir süre sonra da niyet; içinden çıkılması, cevaplanması zor bir bilmeceye dönüşür. Kapalı bir toplumda, iç içe geçmiş din-siyaset ortamında, daha doğrusu her çağda politikanın kötüye kullandığı ( ve belki de yayılması, kullanım amacı, enformasyonu bu nedenle bu kadar yoğun...) inanç sistemlerini, toplumdaki olay ... Devamı
- Heidegger
Film gerçekten de terk edilmiş, terk ettirilmiş bir grup insan arasında geçmekte.Doğal olarak tasa dolu bir ortamda. Başlangıç ve sonu keskin çizgilerle belirlenmemiş bir zamanda, bir ara-kesitte; varoluştaki o mahiyetin veya özün ağırlığı altında, teori- pratik, irade- norm çatışmasının her an hissedildiği bir film.
İzlerken; geçmiş suçları ve ıslah evinden sonraki tavırlarıyla amacı arasında tezatlar oluşturan bir gencin papaz olma yolunda ve sonrasında attığı her adımda izleyiciyi de ekranda paradoksal durumlara, sorulara maruz bıraktığını fark edebilirsiniz. Zaten bir süre sonra da niyet; içinden çıkılması, cevaplanması zor bir bilmeceye dönüşür. Kapalı bir toplumda, iç içe geçmiş din-siyaset ortamında, daha doğrusu her çağda politikanın kötüye kullandığı ( ve belki de yayılması, kullanım amacı, enformasyonu bu nedenle bu kadar yoğun...) inanç sistemlerini, toplumdaki olaylara müdahalesi, yönlendirmesi ve tahribatını taşradaki bir avuç aynı acıyı paylaşan insanlar üzerinden anlatan filmde; tradisyonel ve fundamentalist görüşlere tamamen aykırı bir mizaca sahip bir insanın baskılanmış bir toplum için büründüğü katharsis görevine şahit olmak güzel bir deneyim.
Filmin adının neden böyle seçildiğiyle ilgili görüşümü ise filmin sondan bi önceki sahnesi şekillendirdi. Antik Çağ’da, vücudunda, hakikatleri söylediği için aldığı yaraların çarmıhta sergilendiği bir İsa heykelinin önünde postmodern çağın bir temsilini oluşturan o başkarakterin vücudunu sergilemesi... Bir nevi kurumsallaşmış, bürokratikleşmiş, politikleşmiş, inananların tüketici yerine konulduğu, bir pazar haline gelmiş inanç sistemlerinde artık İsa’nın kanı ve eti de artık tek kullanımlık tüketim ürünleri... İçi boşaltılmış, ritüel sanılan bir dizi kopya eylemi kendi kaybolmuş bedeninle prostesto...
İzledikten, okuduktan, yaşadıktan sonra ( gerçi okurken veya izlerken de yaşanır aslında :) ) iz bırakan şeyleri seviyorsanız izlemenizi öneririm. 9/10
@poormf
4 yıl önce
8 / 10