heyecan dolu bir kara film. patronun karısıyla yaşadığı ilişkideki çıkmazları patronunu öldürerek çözmeye çalışan bir adamın başından geçenleri izliyoruz. film atmosferi ve senaryosu sinema öğrencilerine ders niteliğinde. esas oğlan ile esas kızı hiç birlikte görmeyiz ama aralarındaki kirli ve yoğun aşkı iliklerimize kadar hissederiz. tek suçu zengin ve kibirli olmak olan patron öldürülürken başlayan gerilim film boyunca peşimizi bırakmaz. filmin tahmin edilemeyen finalinde ise politikadan aşka, ölümden yaşama ve kurgudan tesadüfe kadar bir araba dolusu imgeyi bohçamıza doldururuz mutlu hayatlarımızı sürmeye devam ederiz. Bir bakıma 10 kaplan gücünde bir filmle karşı karşıyayız. iyi seyirler...
her ne kadar filmin konusu ve akış dönemine göre ’yeni’ bir şeyler vaadetse de bazı sahnelerde seyirciyi aptal yerine koyduklarn düşünüyorum.
örneğin Cavala binasnın kapısı kilitli olmadğı halde mrs. Cavala neden açamadı? ya da yukarıda unutulan halat nasıl yere düştü?
olaylar zincirini kolayca bağlayabilmek ve zorlanmadan filmi sonlandırmak için yaplan bu hatalar farkedildiğinde filmin izlenebilirliği oldukça azalıyor haliyle..
Şaka mısınız yahu? Adam halatı unuttuğunu fark ederek binaya geri gidiyor ve asansörle çıkarken, onu da dışarı çıkmış gören görevli binanın şalterlerini indirerek, kapıyı da kilitliyor ve sonraki ilginç olayların dönüm noktası da burası zaten. Siz ise bunu üstün bakışınızla izlenilebilirliği azaltan hatalar olarak nitelemişsiniz, doğrusu pek mükemmelsiniz kendinize göre. Filmi kaç x hızla izlediniz anlamadım? Acaba deyip kendinde bir şey aramayan mükemmeliğinizin yanında (bu maalesef size göre) epey kötü bir izleyicisiniz ve yaptığınız yorum üzere kötü niyetlisiniz de. İnsanları aptal yerine koyan bir film yok, siz onları oraya koyuyorsunuz filmi yapanlar da dahil olmak üzere fakat doğrusu aptalın yeri yanlış oluyor bu durumda.
Senaryosuyla, müzikleriyle, yönetimiyle harika bir polisiye gerilim. Louis Malle’yi geç keşfettiğim için ne denli hayıflansam az. Olay örgüsünün dinamo taşları misali kurulduğu filmi gerçekten iyi kotarmış. Miles Davis’in harika müziklerine, Jeanne Moreau’nun güzelliği de eklenince, hangi unsuru ele alınırsa alınsın estetik bir film ortaya çıkmış. Estetik peki sıkıcı mı? Asla, sanat filmi (ki ne demek hala çözemedim) tartışmalarının ayyuka çıktığı zamanlardayız. Baş kriterlerinden birisi ise böyle filmlerin sıkıcı lanse edilmesi. İzleyiciyle aralarında mesafe olması. (buna da pek inanmam) Böyle bir perspektiften bakınca; "Darağacı Asansörü" 58 yıpımı baya bir erken dönem sanat filmi olarak göze çarpıyor. Özellikle bir asansör sahnesi var ki ders niteliğinde. Hafif hafif Godard esintileri de bırakıyor film.
Öyküsü ele alındığında basit bir çıkış noktasına dayanan yapım ilerledikçe politik altmetni olan güçlü bir gerilim, dram örneğine dönüşüyor.
@faj
7 yıl önce
@thegirlnextcore
8 yıl önce
örneğin Cavala binasnın kapısı kilitli olmadğı halde mrs. Cavala neden açamadı? ya da yukarıda unutulan halat nasıl yere düştü?
olaylar zincirini kolayca bağlayabilmek ve zorlanmadan filmi sonlandırmak için yaplan bu hatalar farkedildiğinde filmin izlenebilirliği oldukça azalıyor haliyle..
@pierreriviere
3 yıl önce
@otlu_kek
10 yıl önce
6.4 / 10
@bohemiancat
10 yıl önce
http://grooveshark.com/#!/album/Ascenseur+Pour+L+Echafaud/296465
@cemal_erdem
12 yıl önce
7.4 / 10
Öyküsü ele alındığında basit bir çıkış noktasına dayanan yapım ilerledikçe politik altmetni olan güçlü bir gerilim, dram örneğine dönüşüyor.
İstisnasız izlenmeli...
@bnbnbnbnbn
12 yıl önce
@slartibartfast
13 yıl önce
miles davis, louis malle ve jeanne moreau oturup şampanya eşliğinde saf filme müzik uyarlarken aldıkları keyfi film boyunca size de veriyorlar.