Tutku Oyunu

François Ozon’un bu filmi yönetmenin iyi filmlerinden biri. Bir psikoseksüel gerilim filmi bu, ve yönetmenin ana temalarını sürdüren bir film ayrıca. Ozon’un anlatılan hikâyenin gerçek olup olmadığı üzerinden sürdürdüğü filmleri bir yandan psikolojik kazılar yaparken bir yandan da anlatılanların, hikaye edilenlerin gerçek olup olmadığı üzerine de bizi düşündürüyor: izlediğimiz şey gerçek olabilir mi? Gerçek diye anlatılanlar gerçek olmayabilir mi? Bireysel anlatılar kadar toplumsal hikayeler, vatanseverlik, din vb gerçek olmayanın insanları ikna etmek üzere kurulmuş kabul gören hikayeleri, anlatıları olabilir mi? İnsanlar başkalarını ya da kendilerini kandırmak üzere hikayelere sığınabilir mi? Ozon’un derdi ya da dertlerinden biri, filme kendimizi kaptırıp onu tüketmek yerine daha aktif bir katılımla şüphe etmemiz olabilir, yönetmen önceki filmlerini de izlediysek eğer kim hikaye anlatıyor, kim gerçeği söylemiyor diye düşündürüyor bizi. Böylece sunulanı değil, anlatılmayanı arıyoruz. Bu filmde de aynalar imgesinin çok güzel gösterdiği gibi çiftler/ikizler/çoklar olasılıkları artırıyor ama hangisinin gerçek olduğunu anlayamayacağımız bir noktaya da çekiyor bizi. Gereğinden fazla açık sahnelerle dolu olduğunu söylemeden geçemeyeceğim, bu elbette yönetmenin hikayesini anlatma biçimi, ama olmasa olabilecek sahnelerin tamamı bu sahnelerdi diyebilirim. Ozon’un Noe gibi sansasyon peşinde değil hikaye peşinde olan bir yönetmen olduğunu düşünüyorum, bu filminin de çok beğenilmemiş olmasa bile iyi bir film olduğunu söyleyebiliriz kesinlikle. Öneririm.