Yönetmenin gerçekleri aktarıyormuş gibi bir hava vererek seyirciyi duygusal olarak işin içine katmaya çalıştığı sahte belgesel film. Can sıkıcı bir durumdur. Yönetmen böyle bir şeye neden ihtiyaç duydu anlaşılır değil. Bu filmi kurgu olarak değerlendireceksek son derece kötü bir filmdir çünkü film sadece bize herşeyin yaşanmış olduğuna inandırmak için çekilmiş. Onun dışında elle tutulur bir mesajı yada sanatsal boyutu yoktur, son sahne hariç. Bence Sadece son sahneyi çekip güzel bir kısa film yapmalıydı.
Bu filmi bilen insanlar genellikle benimsediğini ve sevdiğini görüyorum. Bu filmi bilen ve seven insanları seviyorum Bu filmi seyrettikten sonra müthiş bi heyecanla yönetmenin diğer filmini de seyretmiştim El Bola . O filmden böyle bi etki alamadim maalesef ama bu film tek başına Achero Manası ayrı bi yere koymaya yetiyor
Hayata ve sisteme karşı bir duruşun yanında çok iyi bir tiyatro eleştirisi. Sokakta sahnelenen oyunlar tiyatro olabilir mi? Cinayet, şiddet, ölümler... Biz gerçek sanıp tepki gösterelim, eleştirelim, fark edelim ama kimse gerçekten ölmesin.
Kendine ait jargonu olan bir film. Kendine ait terimleri de sadece teoride değil kendi temasında da barındıran, bahsettiği "Belgesel Tiyatro" kuramına uygun olarak , deyim yerindeyse "Belgesel Sinema" oluşturan, özgün, akıcı, derin bir film Noviembre.
Konu olarak her ne kadar ilk izleyişte "Sanat nedir, ne içindir, nasıl olmalıdır?" gibi soruların zuhur ettirildiği filmde hızlı değişen dünyada, kavramların bile değişmekten hatta metamorfozdan kurtulamadığı postmodern zamanda olması gereken sanatın ne olması gerektiğini bilmeye ve bildiğini aktarmaya çalışan bir grup gencin sanatsal bir devrim süreci anlatılmak istense de aslında nesnel değerlendirmeden öznele geçtikçe bir nevi devrimden çok direnmenin ön planda olduğu bir filme evrilmekte sekanslar ve zaman ilerledikçe.
Bir ideolojiyi topluma empoze etmek isterken toplumun dünya görüşünün ablukasında ayakta kalabilmenin ne kadar müşkül olduğunun ispatı aslında bu film. Sanat bir iletişim şekli olabilir, toplumlara uygulanan sansürü ... Devamı
Kendine ait jargonu olan bir film. Kendine ait terimleri de sadece teoride değil kendi temasında da barındıran, bahsettiği "Belgesel Tiyatro" kuramına uygun olarak , deyim yerindeyse "Belgesel Sinema" oluşturan, özgün, akıcı, derin bir film Noviembre.
Konu olarak her ne kadar ilk izleyişte "Sanat nedir, ne içindir, nasıl olmalıdır?" gibi soruların zuhur ettirildiği filmde hızlı değişen dünyada, kavramların bile değişmekten hatta metamorfozdan kurtulamadığı postmodern zamanda olması gereken sanatın ne olması gerektiğini bilmeye ve bildiğini aktarmaya çalışan bir grup gencin sanatsal bir devrim süreci anlatılmak istense de aslında nesnel değerlendirmeden öznele geçtikçe bir nevi devrimden çok direnmenin ön planda olduğu bir filme evrilmekte sekanslar ve zaman ilerledikçe.
Bir ideolojiyi topluma empoze etmek isterken toplumun dünya görüşünün ablukasında ayakta kalabilmenin ne kadar müşkül olduğunun ispatı aslında bu film. Sanat bir iletişim şekli olabilir, toplumlara uygulanan sansürü delen, hakikati haykıran bir silah da olabilir, kişinin ruh halinin alegorik yansıması da.. Değişim için vazgeçilmez bir araç da aynı zamanda fakat filmi izledikçe başka bir gerçek de açığa çıkmakta; zaten başkarakterin hasta kardeşiyle olan ilişkisi ve belgeselvari anlatımda geçmişi yad eden karakterlerlerin de değindiği noktalar da bu gerçeğe odaklanılmasını ister gibi. Yani toplumun aslında bir daha sağlığına kavuşamayacak kadar kötürüm olduğu, hasta olduğu, zehirlendiği gerçeğine...
İnsanlığı bu durumdan kurtarma adına denek olan, aşıyı bulmak adına tüm zehri kendilerine enjekte edip kobay olan bir grup insan üzerinden verilen mesaj bir nevi İnfectedmushroom dinleyenlerin kullandığı deyimi hatırlattı "You are infected!"... Baba figürünü yerini almış olan figürlerle dolu bir toplumda özgür olamayacak olmanın, kapital iktisadın kölesi olan tüketim toplumunun, liberal politikayla sürü mantığını yıkıp bireysellik prangasına bağlanmış, ne bireysel ne toplumsal olarak varolamayan birey ve toplumların paradoksal durumunun bir tedavisi olmadığını, değişimin, devrimin teoride kaldığını, insanların elinde kalan tek silahın ancak yutulmamak üzere kullanılacağını anlatan bir film...
Sanattan bahseden biri içinden kurşun çıkan bir silah kullanmazdı. İnsanların Alfredo’yu ve sanatı anlamamış olmalarının geri kalan tüm dakikalara ateş ettiği etkileyici bir filmdi...
@tolgabkc
2 yıl önce
@karakarakedi
2 yıl önce
@melihkaya
3 yıl önce
3.9 / 10
Bu filmi kurgu olarak değerlendireceksek son derece kötü bir filmdir çünkü film sadece bize herşeyin yaşanmış olduğuna inandırmak için çekilmiş.
Onun dışında elle tutulur bir mesajı yada sanatsal boyutu yoktur, son sahne hariç. Bence Sadece son sahneyi çekip güzel bir kısa film yapmalıydı.
@yesimus
4 yıl önce
@berenices
4 yıl önce
Bu filmi seyrettikten sonra müthiş bi heyecanla yönetmenin diğer filmini de seyretmiştim El Bola . O filmden böyle bi etki alamadim maalesef ama bu film tek başına Achero Manası ayrı bi yere koymaya yetiyor
@obirikiuc
4 yıl önce
8.7 / 10
Cinayet, şiddet, ölümler... Biz gerçek sanıp tepki gösterelim, eleştirelim, fark edelim ama kimse gerçekten ölmesin.
@no_one
5 yıl önce
9 / 10
Konu olarak her ne kadar ilk izleyişte "Sanat nedir, ne içindir, nasıl olmalıdır?" gibi soruların zuhur ettirildiği filmde hızlı değişen dünyada, kavramların bile değişmekten hatta metamorfozdan kurtulamadığı postmodern zamanda olması gereken sanatın ne olması gerektiğini bilmeye ve bildiğini aktarmaya çalışan bir grup gencin sanatsal bir devrim süreci anlatılmak istense de aslında nesnel değerlendirmeden öznele geçtikçe bir nevi devrimden çok direnmenin ön planda olduğu bir filme evrilmekte sekanslar ve zaman ilerledikçe.
Bir ideolojiyi topluma empoze etmek isterken toplumun dünya görüşünün ablukasında ayakta kalabilmenin ne kadar müşkül olduğunun ispatı aslında bu film. Sanat bir iletişim şekli olabilir, toplumlara uygulanan sansürü ... Devamı
Konu olarak her ne kadar ilk izleyişte "Sanat nedir, ne içindir, nasıl olmalıdır?" gibi soruların zuhur ettirildiği filmde hızlı değişen dünyada, kavramların bile değişmekten hatta metamorfozdan kurtulamadığı postmodern zamanda olması gereken sanatın ne olması gerektiğini bilmeye ve bildiğini aktarmaya çalışan bir grup gencin sanatsal bir devrim süreci anlatılmak istense de aslında nesnel değerlendirmeden öznele geçtikçe bir nevi devrimden çok direnmenin ön planda olduğu bir filme evrilmekte sekanslar ve zaman ilerledikçe.
Bir ideolojiyi topluma empoze etmek isterken toplumun dünya görüşünün ablukasında ayakta kalabilmenin ne kadar müşkül olduğunun ispatı aslında bu film. Sanat bir iletişim şekli olabilir, toplumlara uygulanan sansürü delen, hakikati haykıran bir silah da olabilir, kişinin ruh halinin alegorik yansıması da.. Değişim için vazgeçilmez bir araç da aynı zamanda fakat filmi izledikçe başka bir gerçek de açığa çıkmakta; zaten başkarakterin hasta kardeşiyle olan ilişkisi ve belgeselvari anlatımda geçmişi yad eden karakterlerlerin de değindiği noktalar da bu gerçeğe odaklanılmasını ister gibi. Yani toplumun aslında bir daha sağlığına kavuşamayacak kadar kötürüm olduğu, hasta olduğu, zehirlendiği gerçeğine...
İnsanlığı bu durumdan kurtarma adına denek olan, aşıyı bulmak adına tüm zehri kendilerine enjekte edip kobay olan bir grup insan üzerinden verilen mesaj bir nevi İnfectedmushroom dinleyenlerin kullandığı deyimi hatırlattı "You are infected!"... Baba figürünü yerini almış olan figürlerle dolu bir toplumda özgür olamayacak olmanın, kapital iktisadın kölesi olan tüketim toplumunun, liberal politikayla sürü mantığını yıkıp bireysellik prangasına bağlanmış, ne bireysel ne toplumsal olarak varolamayan birey ve toplumların paradoksal durumunun bir tedavisi olmadığını, değişimin, devrimin teoride kaldığını, insanların elinde kalan tek silahın ancak yutulmamak üzere kullanılacağını anlatan bir film...
@radagastdede
6 yıl önce
@tayla
6 yıl önce
@cetert
8 yıl önce
Gelişme: Sanat para içindir.
Sonuç: Sanat sana içindir.