yorumları okudum ve genel olarak çoğunun fikrine katıldım.benim bu filimde takıldığım nokta gracin kasaba sakinlerinden farklı davranmamasıdır.tamam ben de final sahnesinde rahatladım( her film bu hazı tabiri caizse bu tatmini yaşatamaz) ayrıca filmin vermek istediği mesaj da belli: kişilerin yaşadıkları sonucu değişebileği hatta yapmaz dediğimiz şeyleri yapabileceğidir.şimdi gracin babası rölündeki karakterin nam_ı diğer gangseterin de dediği gibi ''bir katil çocukluğunda ihmal edilmişse ne kadar suçlanabilriki'' cümleyi tam hatırlamıyorum,demek istediği buydu.( gerçi yer yer benim de düşündüğüm bir durumdur).grace de yaşadıklarından dolayı kendini maruz görüyo.ee şimdi umutsuz vakka olarak gördüğümüz şeyleri illa ki yok mu etmeliyiz? biraz ileri gidecem biliyorum ama hitler de yahudi toplumunu umutsuz vakka olarak gördüğü için katletti.o zaman hitler haklı mıydı? .
---spoiler---
dom cobb adlı kullanıcının yorumunu okumayana kadar final sahne... Devamı
yorumları okudum ve genel olarak çoğunun fikrine katıldım.benim bu filimde takıldığım nokta gracin kasaba sakinlerinden farklı davranmamasıdır.tamam ben de final sahnesinde rahatladım( her film bu hazı tabiri caizse bu tatmini yaşatamaz) ayrıca filmin vermek istediği mesaj da belli: kişilerin yaşadıkları sonucu değişebileği hatta yapmaz dediğimiz şeyleri yapabileceğidir.şimdi gracin babası rölündeki karakterin nam_ı diğer gangseterin de dediği gibi ''bir katil çocukluğunda ihmal edilmişse ne kadar suçlanabilriki'' cümleyi tam hatırlamıyorum,demek istediği buydu.( gerçi yer yer benim de düşündüğüm bir durumdur).grace de yaşadıklarından dolayı kendini maruz görüyo.ee şimdi umutsuz vakka olarak gördüğümüz şeyleri illa ki yok mu etmeliyiz? biraz ileri gidecem biliyorum ama hitler de yahudi toplumunu umutsuz vakka olarak gördüğü için katletti.o zaman hitler haklı mıydı? .
---spoiler---
dom cobb adlı kullanıcının yorumunu okumayana kadar final sahnesindeki bebeğinn katledilmesine pekte üzülmediğimi farketmemiştim ki benim gibi duygusal bi insanın bundan etkilenmesi gerekirdi.
Film uzun, ağır ilerliyor, biraz boğucu desem çok da yanlış olmaz. Görsel öğeler ise sınırlı daha çok tiyatro sahnesi gibi bir alanda geçiyor,canladırma yapar gibi. Ayrıca sinir bozucu, psikolojik etkisi de yüksek(hazırlıklı olun...). Ben de şartlar ve durumlara bağlı olarak her insanın her şekle bürünebileceğini, yapmaz veya yapmam denen birçok şeyi yapabiliceğini düşünüyorum. Artık buna zayıflık mı dersiniz kibir mi dersiniz bilemem...
Sonuçta kasabadaki herkes doğrudan veya dolaylı olarak Grace'e yaptığı hareketlerden dolayı alçak birine dönüşüyor. Ki sonunda affediciliği o kadar savunan Grace bile gücü ele geçirince bu sefer affetmiyor ve hepsi verdiği kararların bedelini ödüyor(dünya böyle daha iyi olacak kisvesi altında).
Yani hepimiz o 7 günahı içimizde taşıyoruz. Bu günahları işlememize engel olan tek şeyse kimimizin bunu dizginleyebilmesi, işte o kadar. DİZGİNLEYEMEDİĞİMİZDEYSE??? Oturun filmi izleyin.
bir arkadaşım Lars von Trier için 'bir insanı ikna edemeyeceği bir konu yok' demişti.doğru da demiş zira filmin sonunda öldürülen bebeğin ölümüne üzülmüyor aksine bebeğin ölmesi gerektiğini düşünüyorsanız , bayanlar baylar ayağa kalkıp yönetmeni alkışlayabilirsiniz çünkü görevini başarıyla ifa etmiştir.
**********okuma , üzülürsün******** (spoiler ifadesi yerinebaşka bir şeyler kullanmak istedim çünkü başka bir arkadaşım türkçenin bozulduğunu , içinin boşaltıldığını söylüyordu. Bu aralar arkadaşlarımın etkisi altındayım , mazur görünüz)
insan her yerde insandır. insan psikolojisi üzerinde çok derin etkilere neden olabilecek bir filmdir dogville.
isanın hayatını modern anlatımı olan filmin sonunda 7 günahın tek tek ürünleri olan çocuklar bile biblo gibi parçalanırken bebeğe bile acımanız kalmıyor ve yaşanan bu soykırımın gerekli olduğunu düşündüğünüzde lars a diğer filmleri gibi (dancer in the dark vb.i) bizi yine çıldırtmadığı için teşekkür ediyoruz. filmde nicole'a tek kızmayı hak eden hayvan köpekse nichole'un insafıyla ölmekten kurtuluyor. durun diyor, onun bana kızmaya hakkı var kasabaya ilk geldiğim zaman onun kemiğini çalmıştım...
Olağanüstü. İçinde bu kadar simge,metafor,mesaj barındıran ve herşeyden önce "Dogme95" akımı çekim metoduyla şok edici ve sarsıcı bir Trier başyapıtı. Mekanın mekansızlığı bu kadar mı güzel ifade edilir. Dünyayı daha iyi bir yer yapmak isteyen Grace'in başına gelenlerden sonra dünyanın onu değiştimesi ve babasının yolundan gitmesi,aynı şekilde Tom'un kasabasını daha iyi bir yer yapmak isterken,kasabanın onu değiştirmesi.Zaten filmin finalinde Tom'un dediği şu söz her şeyi açıklamıyor mu?'Senin örneğin,benimkini ezdi geçti'. İnsanın doğasına ait çok katmanlı birşeyler söyleyen eşsiz bir başyapıt! Danimarkalı yönetmenleri ve Dogme95 akımını ne kadar çok sevdiğimi anlıyorum böyle filmlerle. Ayrıca Dogville, finaliyle dünyanın en iyi katharsislerinden birini sunuyor bize. Öyle ki, hiçbir filmden sonra kendimi bu kadar rahatlamış hissetmemiştim...
Dancer in the dark' ı izlerkenki ruh halimleydim. Sinirlerim bozuldu, gerildim, midem de kasıldı hani. "Yahu be kadın, bir şeyler yap" derken baya sigara yakmam söz konusu da oldu. Ama Nicole Kidman gitmiş mi bu filme ? Hayır. Ya da benim sevmememden kaynaklı bir durum oldu bu. Normalde 3 saat olduğu ve tek mekanda geçtiği hatta gerçek bir ev bile olmadığı için önyargılı davranmış olabilirim, evet. Ama önyargımdan utandım. Baya iyi bir film olmuş bu da Trier'in diğer filmleri gibi.
İnsan dışında hayata dair hiçbir obje yahut canlıyı kullanmadan salt insanı anlatan, insanı insandan soğutan bir yandan iyi ki izlemişim derken diğer taraftan yaşadığınız iç hesaplaşmalarla size dünyayı dar eden özel film.
İlkin 3 saat olması ve gerçek evler, sokaklar yerine tiyatro sahnesinde geçmesinden dolayı izlemek için bir iki denemede başarısız olduğumu söyleyebilirim. Ama sonrasında o üç saate değdiğini izleyince siz de anlayacaksınız-henüz izlemeyenler için-
Buradan ilerisi spoylır içerir:
Film adının kaynağı olan Dogville adlı küçük bir kasabada küçük insanların hayatlarının ve davranışlarının bir yabancının gelmesiyle nasıl değiştiğini konu alıyor.
İlk başta nedenini bilmediğimiz bir şekilde silahlı adamlardan kaçan Nicole ablanın kasabada gizlenmek için kendisini kabul ettirme çabasını izliyoruz. Bunun üzerinden insan ilişkilerinin altında toplandığı en gerçek kelimenin ne olursa olsun ’çıkar’... Devamı
Bir İç Hesaplaşma Olarak 'Dogville'
İnsan dışında hayata dair hiçbir obje yahut canlıyı kullanmadan salt insanı anlatan, insanı insandan soğutan bir yandan iyi ki izlemişim derken diğer taraftan yaşadığınız iç hesaplaşmalarla size dünyayı dar eden özel film.
İlkin 3 saat olması ve gerçek evler, sokaklar yerine tiyatro sahnesinde geçmesinden dolayı izlemek için bir iki denemede başarısız olduğumu söyleyebilirim. Ama sonrasında o üç saate değdiğini izleyince siz de anlayacaksınız-henüz izlemeyenler için-
Buradan ilerisi spoylır içerir:
Film adının kaynağı olan Dogville adlı küçük bir kasabada küçük insanların hayatlarının ve davranışlarının bir yabancının gelmesiyle nasıl değiştiğini konu alıyor.
İlk başta nedenini bilmediğimiz bir şekilde silahlı adamlardan kaçan Nicole ablanın kasabada gizlenmek için kendisini kabul ettirme çabasını izliyoruz. Bunun üzerinden insan ilişkilerinin altında toplandığı en gerçek kelimenin ne olursa olsun ’çıkar’ kelimesi olduğu, gerçek dünyada saf iyiliği bile hak etmek için bedel ödenmesi gerektiğine vurgu yapılıyor. İlkin her şey olağan Grace kasaba sakinlerinin onu ele vermemesi karşılığında herkese evde, bahçede, mutfakta yardım etmeye başlıyor. Kasabalı ilkin ürkek ve saygılı ilk tanıştığımız insanlara bizim davranış biçimimiz nasılsa onlar da ona o kadar özenli davranıyor. Toplum bir şekilde kendinden olmayan ’farklı’ olana merak ve hayranlık besleyerek onu mesafeli bir şekilde irdelemeye başlıyor.
Daha sonrasında ise belirli bir deneme süresinden sonra Grace kasabaya kabul edildikten sonra artık kendisini evinde kendi topraklarında gibi hissetmeye başlıyor. Çevresi onu o da çevresindekileri çok seviyor. Her şey güllük gülistanlık çünkü ortada sorun çıkaracak bir şey yok her şey dümdüz ama aslında en ufak bir şeyde yıkılacak kadar da kırılgan aynı gerçek hayatta olduğu gibi. Ve bu ufak şey de kasabaya Grace’i aramak için gelen polislerin kasaba halkı korkup ele versin diye Grace’in aslında banka soyguncusu olduğunu söylemesiyle başlıyor. İşte bu Grace’in kasabada sahip olduğu sakin hayatın dönüm noktası oluyor. Kasaba halkı polisin Grace’in hırsızlık yaptığını söylediği zamanlarda köyde saklandığını ve masum olduğunu bildiği halde tedirgin davranmaya başlıyor. Burada kelimelerin aslında ne kadar tehlikeli olduğunu görüyoruz. Gerçekliği tartışılır durumda olsa bile kelimeler, söylenen yalanlar insanları bir anda etkisi altına alabiliyor. Şüphe insanları içten içe kemirmeye başlıyor. Grace’in masum olduğuna hiç şüphesi olmadığını söyleyen kasaba halkı yine de hak yerini bulsun diye Grace 2 katı çalışsın diyor. Ve esas sorunlar burada başlıyor her eve günde 2 kez giden Grace doğal olarak hatalar yapmaya başladığında insanların gerçek yüzünü görmeye başlıyorsunuz. İnsanlara istediklerini vermediğiniz de o her zaman suratlarına taktıkları kocaman gülümsemenin ne kadar da soğuk ve zalim bir yüzü gizlediğini. Yavaştan kasaba halkının gösterdiği kabullenmişlik perdesinin altında aslında Grace’i hep ayrı, dış kapının dış mandalı olarak tuttuklarını görüyoruz. Bir de Lars abimizin filme ustalıkla yedirdiği cinsellik unsuru var ki dünyayı hep toz pembe görmekte ayak direyenlere bile insanın saf kötü yanını tokat gibi gösteriyor. Genç ve güzel olan -Nicole Kidman sonuçta- Grace’e babacan yaklaşan adamların bile kız daha çok çaresiz ve yardıma muhtaç kaldıkça onu nasıl da köşeye sıkıştırdıklarını onun acizliğini nasıl kendileri için bir fırsata çevirdiklerini görüyorsunuz. Aynı gerçek hayatta olduğu gibi insanlar başkalarının mutsuzluklarından beslenip onlar dibe çöktükçe hem kendi başarısızlıklarını kapatıp hem de onların acizliklerinden nemalanıyorlar.
Hem cinsel hem de duygusal anlamda istismara uğrayan Grace’in kasabadaki hayatı gitgide çekilmez bir hal almaya başlıyor. İlkin çok sevilen bağra basılan Grace günah keçisi ilan edilip sürekli polise verilme tehdidiyle bir şeyler yapmaya zorlanıyor. Etik, ahlak kumkuması gibi görünen kasabalılar için her şey olağan herkes birbirinin yaptıklarını görmezden gelip vicdanları rahat bir şekilde ortada dolanıyor -ki bu yönüyle bana ziyadesiyle Festen adlı (ki yine Lars Von Trier’in manifestosu dogma 95 ’e göre çekilen ilk film) filmdeki o olması gereken ama olmayan vicdan azabının verdiği can yakan sahteliği hatırlattı -nasıl olsa suçlayacak biri var ve herkes tüm günahlarını onun üzerinde temize çekiyor.
Filmin artık sonuna doğru kasaba halkı Grace’in yaptığı bir konuşmayla kendi yarattıkları pisliğe daha fazla katlanamayacaklarını anlayıp onu arayan silahlı adamları aramaya karar veriyor. Hatta bunu Grace’e aşık olduğunu söyleyen ama Grace cinsel ilişkiye girmeyi reddedince ondan uzaklaşmaya karar veren sırt çeviren adam yapıyor. Burada da insanın ne yaparsa yapsın istediğini alamadığında bir hayvandan farksızlaşmaktan kurtulamadığını; yapılı saçların, makyajlı yüzlerin, mis kokulu giysilerin altındaki kokan ıslak köpeği bir yere kadar gizleyebildiğimizi anlıyoruz.
Son bölümse filmin konusunu anladığınızı düşündüğünüz sırada her şeyi kafanıza yıkıyor. Silahlı adamlar Grace’i almaya geliyor. Babası ve adamları..Grace’in kaçtığı şey aynı çirkinlikte şeyleri kasabadakilerin aksine kendisine değil başkalarına yapan adamlar. Bir mafya ve Grace o pis dünyanın içine girmemek için bu bulaştığı pislikten bile ayrılmak istemiyor. Yapılan onca şeye rağmen o kadar olağan karşılıyor ki her şeyi olabilir yapabilirler onlar insan her şeyi bağışlamalıyız, burada kalacağım diyor. Ve babasının kurduğu şu cümleyle her şeye tepkisiz kalan Grace’in iyilikten saflıktan değil insanın kendisiyle ilgili kabul etmekte en çok zorlandığı duygu olan kibirden böyle davrandığını görüyoruz:
Kimsenin hiç kimsenin senin yüksek ahlaki değerlerine erişemeyeceğinden o kadar eminsin ki, herkesi bağışlıyorsun.
Balyoz gibi ekrana inen bu sözle her şeyi doğal karşılamanın her şeyi tolere etmenin insanları anlamak değil bir yerde aşağılamak olduğu gerçeği ile yüzleştiğimde iş işten geçmiş 3 saatlik filmin sonuna gelmiştim.
Ve Grace de insanlar hata yapıyorsa sonucuna da katlanmalı deyip tüm kasabayı öldürtüyor. Filmin sonunda insanlar arasında sıkışık kalan ruhlarımızın gitgide değişmekten çok aynı kalmakta zorlandığını, temiz olanın asla aynı kalamayacağını dünya döndükçe daha da kirleneceğimizi ve en sonunda dünyayı temiz bir hale getirmekten vazgeçip en temiz şeyin kendimiz olduğuna inanıp yapılanları hoş görerek kendi sözde mükemmelliğimizle baş başa yaşayacağımızı anlıyoruz.
Ne kadar yazarsam yazayım bu filmin bana hissettirdiklerini asla olduğu şekliyle yansıtamayacağım ama kendinizle ve gerçek dünyayla yüzleşmeye hazırsanız izleyin derim, en azından izlemeden ölmeyin.
@sevgikara
12 yıl önce
---spoiler---
dom cobb adlı kullanıcının yorumunu okumayana kadar final sahne ... Devamı
---spoiler---
dom cobb adlı kullanıcının yorumunu okumayana kadar final sahnesindeki bebeğinn katledilmesine pekte üzülmediğimi farketmemiştim ki benim gibi duygusal bi insanın bundan etkilenmesi gerekirdi.
---spoiler---
@saniyede24kare
12 yıl önce
Öyle de bi' film.
@reddr
12 yıl önce
Sonuçta kasabadaki herkes doğrudan veya dolaylı olarak Grace'e yaptığı hareketlerden dolayı alçak birine dönüşüyor. Ki sonunda affediciliği o kadar savunan Grace bile gücü ele geçirince bu sefer affetmiyor ve hepsi verdiği kararların bedelini ödüyor(dünya böyle daha iyi olacak kisvesi altında).
Yani hepimiz o 7 günahı içimizde taşıyoruz. Bu günahları işlememize engel olan tek şeyse kimimizin bunu dizginleyebilmesi, işte o kadar. DİZGİNLEYEMEDİĞİMİZDEYSE??? Oturun filmi izleyin.
@dom_cobb
12 yıl önce
9 / 10
bir arkadaşım Lars von Trier için 'bir insanı ikna edemeyeceği bir konu yok' demişti.doğru da demiş zira filmin sonunda öldürülen bebeğin ölümüne üzülmüyor aksine bebeğin ölmesi gerektiğini düşünüyorsanız , bayanlar baylar ayağa kalkıp yönetmeni alkışlayabilirsiniz çünkü görevini başarıyla ifa etmiştir.
**********okuma , üzülürsün******** (spoiler ifadesi yerinebaşka bir şeyler kullanmak istedim çünkü başka bir arkadaşım türkçenin bozulduğunu , içinin boşaltıldığını söylüyordu. Bu aralar arkadaşlarımın etkisi altındayım , mazur görünüz)
9/10
@dibuk
12 yıl önce
9.5 / 10
@kaede
12 yıl önce
isanın hayatını modern anlatımı olan filmin sonunda 7 günahın tek tek ürünleri olan çocuklar bile biblo gibi parçalanırken bebeğe bile acımanız kalmıyor ve yaşanan bu soykırımın gerekli olduğunu düşündüğünüzde lars a diğer filmleri gibi (dancer in the dark vb.i) bizi yine çıldırtmadığı için teşekkür ediyoruz. filmde nicole'a tek kızmayı hak eden hayvan köpekse nichole'un insafıyla ölmekten kurtuluyor. durun diyor, onun bana kızmaya hakkı var kasabaya ilk geldiğim zaman onun kemiğini çalmıştım...
@ibodirector
12 yıl önce
@karamat
12 yıl önce
@didematinel
13 yıl önce
7.8 / 10
+Kararların alındığı toplantılar, papaz bulunmayan kasabanın kilisesinde, Tom liderliğinde yapılıyor.
+Grace'in kendi elleriyle doğrudan öldürdüğü tek karakter Tom.
+Tom filozof. (boş gezen düşünce adamı ??!!)
---yorumsuz spoiler---
Ve bu gibi binlerce ayrıntı...
@zett
13 yıl önce
10 / 10
İnsan dışında hayata dair hiçbir obje yahut canlıyı kullanmadan salt insanı anlatan, insanı insandan soğutan bir yandan iyi ki izlemişim derken diğer taraftan yaşadığınız iç hesaplaşmalarla size dünyayı dar eden özel film.
İlkin 3 saat olması ve gerçek evler, sokaklar yerine tiyatro sahnesinde geçmesinden dolayı izlemek için bir iki denemede başarısız olduğumu söyleyebilirim. Ama sonrasında o üç saate değdiğini izleyince siz de anlayacaksınız-henüz izlemeyenler için-
Buradan ilerisi spoylır içerir:
Film adının kaynağı olan Dogville adlı küçük bir kasabada küçük insanların hayatlarının ve davranışlarının bir yabancının gelmesiyle nasıl değiştiğini konu alıyor.
İlk başta nedenini bilmediğimiz bir şekilde silahlı adamlardan kaçan Nicole ablanın kasabada gizlenmek için kendisini kabul ettirme çabasını izliyoruz. Bunun üzerinden insan ilişkilerinin altında toplandığı en gerçek kelimenin ne olursa olsun ’çıkar’ ... Devamı
İnsan dışında hayata dair hiçbir obje yahut canlıyı kullanmadan salt insanı anlatan, insanı insandan soğutan bir yandan iyi ki izlemişim derken diğer taraftan yaşadığınız iç hesaplaşmalarla size dünyayı dar eden özel film.
İlkin 3 saat olması ve gerçek evler, sokaklar yerine tiyatro sahnesinde geçmesinden dolayı izlemek için bir iki denemede başarısız olduğumu söyleyebilirim. Ama sonrasında o üç saate değdiğini izleyince siz de anlayacaksınız-henüz izlemeyenler için-
Buradan ilerisi spoylır içerir:
Film adının kaynağı olan Dogville adlı küçük bir kasabada küçük insanların hayatlarının ve davranışlarının bir yabancının gelmesiyle nasıl değiştiğini konu alıyor.
İlk başta nedenini bilmediğimiz bir şekilde silahlı adamlardan kaçan Nicole ablanın kasabada gizlenmek için kendisini kabul ettirme çabasını izliyoruz. Bunun üzerinden insan ilişkilerinin altında toplandığı en gerçek kelimenin ne olursa olsun ’çıkar’ kelimesi olduğu, gerçek dünyada saf iyiliği bile hak etmek için bedel ödenmesi gerektiğine vurgu yapılıyor. İlkin her şey olağan Grace kasaba sakinlerinin onu ele vermemesi karşılığında herkese evde, bahçede, mutfakta yardım etmeye başlıyor. Kasabalı ilkin ürkek ve saygılı ilk tanıştığımız insanlara bizim davranış biçimimiz nasılsa onlar da ona o kadar özenli davranıyor. Toplum bir şekilde kendinden olmayan ’farklı’ olana merak ve hayranlık besleyerek onu mesafeli bir şekilde irdelemeye başlıyor.
Daha sonrasında ise belirli bir deneme süresinden sonra Grace kasabaya kabul edildikten sonra artık kendisini evinde kendi topraklarında gibi hissetmeye başlıyor. Çevresi onu o da çevresindekileri çok seviyor. Her şey güllük gülistanlık çünkü ortada sorun çıkaracak bir şey yok her şey dümdüz ama aslında en ufak bir şeyde yıkılacak kadar da kırılgan aynı gerçek hayatta olduğu gibi. Ve bu ufak şey de kasabaya Grace’i aramak için gelen polislerin kasaba halkı korkup ele versin diye Grace’in aslında banka soyguncusu olduğunu söylemesiyle başlıyor. İşte bu Grace’in kasabada sahip olduğu sakin hayatın dönüm noktası oluyor. Kasaba halkı polisin Grace’in hırsızlık yaptığını söylediği zamanlarda köyde saklandığını ve masum olduğunu bildiği halde tedirgin davranmaya başlıyor. Burada kelimelerin aslında ne kadar tehlikeli olduğunu görüyoruz. Gerçekliği tartışılır durumda olsa bile kelimeler, söylenen yalanlar insanları bir anda etkisi altına alabiliyor. Şüphe insanları içten içe kemirmeye başlıyor. Grace’in masum olduğuna hiç şüphesi olmadığını söyleyen kasaba halkı yine de hak yerini bulsun diye Grace 2 katı çalışsın diyor. Ve esas sorunlar burada başlıyor her eve günde 2 kez giden Grace doğal olarak hatalar yapmaya başladığında insanların gerçek yüzünü görmeye başlıyorsunuz. İnsanlara istediklerini vermediğiniz de o her zaman suratlarına taktıkları kocaman gülümsemenin ne kadar da soğuk ve zalim bir yüzü gizlediğini. Yavaştan kasaba halkının gösterdiği kabullenmişlik perdesinin altında aslında Grace’i hep ayrı, dış kapının dış mandalı olarak tuttuklarını görüyoruz. Bir de Lars abimizin filme ustalıkla yedirdiği cinsellik unsuru var ki dünyayı hep toz pembe görmekte ayak direyenlere bile insanın saf kötü yanını tokat gibi gösteriyor. Genç ve güzel olan -Nicole Kidman sonuçta- Grace’e babacan yaklaşan adamların bile kız daha çok çaresiz ve yardıma muhtaç kaldıkça onu nasıl da köşeye sıkıştırdıklarını onun acizliğini nasıl kendileri için bir fırsata çevirdiklerini görüyorsunuz. Aynı gerçek hayatta olduğu gibi insanlar başkalarının mutsuzluklarından beslenip onlar dibe çöktükçe hem kendi başarısızlıklarını kapatıp hem de onların acizliklerinden nemalanıyorlar.
Hem cinsel hem de duygusal anlamda istismara uğrayan Grace’in kasabadaki hayatı gitgide çekilmez bir hal almaya başlıyor. İlkin çok sevilen bağra basılan Grace günah keçisi ilan edilip sürekli polise verilme tehdidiyle bir şeyler yapmaya zorlanıyor. Etik, ahlak kumkuması gibi görünen kasabalılar için her şey olağan herkes birbirinin yaptıklarını görmezden gelip vicdanları rahat bir şekilde ortada dolanıyor -ki bu yönüyle bana ziyadesiyle Festen adlı (ki yine Lars Von Trier’in manifestosu dogma 95 ’e göre çekilen ilk film) filmdeki o olması gereken ama olmayan vicdan azabının verdiği can yakan sahteliği hatırlattı -nasıl olsa suçlayacak biri var ve herkes tüm günahlarını onun üzerinde temize çekiyor.
Filmin artık sonuna doğru kasaba halkı Grace’in yaptığı bir konuşmayla kendi yarattıkları pisliğe daha fazla katlanamayacaklarını anlayıp onu arayan silahlı adamları aramaya karar veriyor. Hatta bunu Grace’e aşık olduğunu söyleyen ama Grace cinsel ilişkiye girmeyi reddedince ondan uzaklaşmaya karar veren sırt çeviren adam yapıyor. Burada da insanın ne yaparsa yapsın istediğini alamadığında bir hayvandan farksızlaşmaktan kurtulamadığını; yapılı saçların, makyajlı yüzlerin, mis kokulu giysilerin altındaki kokan ıslak köpeği bir yere kadar gizleyebildiğimizi anlıyoruz.
Son bölümse filmin konusunu anladığınızı düşündüğünüz sırada her şeyi kafanıza yıkıyor. Silahlı adamlar Grace’i almaya geliyor. Babası ve adamları..Grace’in kaçtığı şey aynı çirkinlikte şeyleri kasabadakilerin aksine kendisine değil başkalarına yapan adamlar. Bir mafya ve Grace o pis dünyanın içine girmemek için bu bulaştığı pislikten bile ayrılmak istemiyor. Yapılan onca şeye rağmen o kadar olağan karşılıyor ki her şeyi olabilir yapabilirler onlar insan her şeyi bağışlamalıyız, burada kalacağım diyor. Ve babasının kurduğu şu cümleyle her şeye tepkisiz kalan Grace’in iyilikten saflıktan değil insanın kendisiyle ilgili kabul etmekte en çok zorlandığı duygu olan kibirden böyle davrandığını görüyoruz:
Kimsenin hiç kimsenin senin yüksek ahlaki değerlerine erişemeyeceğinden o kadar eminsin ki, herkesi bağışlıyorsun.
Balyoz gibi ekrana inen bu sözle her şeyi doğal karşılamanın her şeyi tolere etmenin insanları anlamak değil bir yerde aşağılamak olduğu gerçeği ile yüzleştiğimde iş işten geçmiş 3 saatlik filmin sonuna gelmiştim.
Ve Grace de insanlar hata yapıyorsa sonucuna da katlanmalı deyip tüm kasabayı öldürtüyor. Filmin sonunda insanlar arasında sıkışık kalan ruhlarımızın gitgide değişmekten çok aynı kalmakta zorlandığını, temiz olanın asla aynı kalamayacağını dünya döndükçe daha da kirleneceğimizi ve en sonunda dünyayı temiz bir hale getirmekten vazgeçip en temiz şeyin kendimiz olduğuna inanıp yapılanları hoş görerek kendi sözde mükemmelliğimizle baş başa yaşayacağımızı anlıyoruz.
Ne kadar yazarsam yazayım bu filmin bana hissettirdiklerini asla olduğu şekliyle yansıtamayacağım ama kendinizle ve gerçek dünyayla yüzleşmeye hazırsanız izleyin derim, en azından izlemeden ölmeyin.
@coreality
8 yıl önce
@zett
12 yıl önce