Dünyanın En Kötü İnsanı Yorumları

Julie ne istediğini değil ne istemediğini bilen birisi
İdeallerini kaybetmiş ama yine de yanlış bişeyler döndüğünü fark eden bir kafa
İki farklı erkekteki yansımasında görüyor kendini
Aksel güçlü yaratıcı ve öfkeli birisi
Tarafından onaylanmak sevilmek oldukça iyi hissettirir
Kararsızlar için iyi bi seçim
Ama kız “I have a life” diyemediği, kendi yolunu çizemediği için aksel hem güçlü hem suçlu kalıyor..
Onun yanında kendisini geri planda hissettiği için benzer bir easy-going ruhla karşılaştığında büyük bi susuzlukla elvinde koşuyor
Elvind ona samimiyet yakınlık güven arkadaşlık sunuyor aslında yani zararsız bir birliktelik
Ama bir gün akselle yeniden karşılaşıyor
Onun haber kanalındaki ateş saçan agresif özgüvenli duruşu bi anda cezbediyor
Sınırları belli ne dediği belli rengi kokusu olan insan cazibesi (çok iyi tanırım)
Sonra bu rengin yakında kaybolacağını öğreniyor büyük bi karşılaşma yaşıyor orada
somut bir kültür çağından geldiğini ifade ediyor aksel
Sokaklardan geldim diyor adeta herşeyi ciddiye alan bir zamandan, kara mizah yapacaksam da dibine kadar yaparım vs
eskide takılı kalmasından, belirleyici bi muhafazakarlığından bahsediyor
O da böyle bir insan diye izliyoruz akseli
Julie yi de ciddiye alıyor, onun ruhundan anlıyor vs ama belki julie kendi ruhunun o kadar iyi tanınmasını istemiyor
Soruyor ona emin misin iyi bir anne olacağımdan
Onaya ihtiyacı var kendisi emin değil çünkü
Mesela çocuk istememek, bir bağı istememek
Yani aslında emin olmamak emin olmayı istememek
Tanımlamayı istememek
Kazara hamile kalınca zoraki olarak kabulleniyor bu sefer akselin de ölümüyle
Ama hala emin değil ki düşük yapınca üzülmüyor o kadar da
Bi gün elvindi başkasından olan çocuğunu kucaklarken görünce ne hissediyor acaba
Treni kaçırdık gibi mi
Ne istediğini bilmediği için bişeyleri kaçırdığını düşünüyor mudur acaba..

Hayatı boyunca bir şeyler arayan, aradığı şeylerin gerçekten istediği şeyler olup olmadığını bilmeyen, kafasında kurduğu planların isteklerinden çok birer heves olduğunu anlayamayan, şansı yaver gider de isteklerine ulaşırsa onlardan da bir bahane bulup çabucak sıkılan modern insanın yani az çok hepimizin hayatından bir kesit sunuyor film. Filmde herkesin dondugu sahnedeki gibi dünya içindeki insanlarla beraber bir anlığına dursa ne de iyi olurdu, özgürce koşturup gerçekten sevdiğimizi düşündüğümüz o hedeflere doğru kosardik ancak hayat akmaya başlayınca biz de onunla birlikte savruluyoruz. Ne istedigini bilememek bir kusur degil artik o kadar hizli savruluyoruz ki kafamizi kaldırdığımızda bambaşka bir istek belirlemiş oluyoruz kendimize. Oslo 31 August'ta ne kadar çabalarsa çabalasın akıntıya karsi yüzemeyecegini anlayan bir insanın boğuluşunu görmüştük. Bu film ise biraz daha ümitli. Bu sefer tutunacak dalları olan ama hangi dala tutunacağıni bilmeyen bir genç kadın var. Dallara tutunmak istemediği için kendini akıntının götürdüğü yerlere bırakıyor. Kış güneşi gibi bir film bir sıcaklık hissediyoruz ama hala üşüyoruz.