Öyle bir filmdir ki hem derin bir duygusallık hemde bir devlet daha doğrusu düzen eleştirisi hemde inanılmaz zor koşullardaki buruk bir evliliği içinde barındırır. İzlediğimde resmen duvara çarpmış gibi oldum derinden sarsan ve yürek parçalayan bir film kısacası. Öğretmen başlarda sizlere haklı gibi gelsede filmde yönetmen sonlara doğru izleyiciyi ters köşe yapmaktadır. Her bilinç düzeyine sahip insan bu filmi anlayabilseydi eğer bu kadar kıyıda köşede kalmışta olmazdı film.
Filmi yanlış anlayamaya meyilli arkadaşlar için :
~~ Spoiler ~~
Öncelikle cahilliği öven, değişmek istemeyen bir grup kaçakçı yoktur filmde. Okuma yazma gibi temel şeylerin mevcut hayatlarında onların gerçekten ihtiyacı olmadığını anlatır. Kaçakçılık suçtur ama geçinmeleri için tek kaynaktır filmde. Iran yada Irak hükümeti yok edilmesi gereken suçlular olarak görseler dahi onların hayatlarında o meslek dışında doldurabilecekleri hiçbirşey yoktur. Kısaca o meslek onların zorunluluğudur. Gerçekçi bir biçimde bakar... Devamı
Öyle bir filmdir ki hem derin bir duygusallık hemde bir devlet daha doğrusu düzen eleştirisi hemde inanılmaz zor koşullardaki buruk bir evliliği içinde barındırır. İzlediğimde resmen duvara çarpmış gibi oldum derinden sarsan ve yürek parçalayan bir film kısacası. Öğretmen başlarda sizlere haklı gibi gelsede filmde yönetmen sonlara doğru izleyiciyi ters köşe yapmaktadır. Her bilinç düzeyine sahip insan bu filmi anlayabilseydi eğer bu kadar kıyıda köşede kalmışta olmazdı film.
Filmi yanlış anlayamaya meyilli arkadaşlar için :
~~ Spoiler ~~
Öncelikle cahilliği öven, değişmek istemeyen bir grup kaçakçı yoktur filmde. Okuma yazma gibi temel şeylerin mevcut hayatlarında onların gerçekten ihtiyacı olmadığını anlatır. Kaçakçılık suçtur ama geçinmeleri için tek kaynaktır filmde. Iran yada Irak hükümeti yok edilmesi gereken suçlular olarak görseler dahi onların hayatlarında o meslek dışında doldurabilecekleri hiçbirşey yoktur. Kısaca o meslek onların zorunluluğudur. Gerçekçi bir biçimde bakarsak eğer kavrayabiliriz. Onları o halde bırakan ise devlettir. Öğretmen göndererek değil onlara yeni geçim kaynakları yaratmaları gerekir. Eğitim vereceksede eğer o yönden bir eğitimi vermesi gerekir. Sadece hayvancılıkla temel ihtiyaçlar sağlanabilseydi eğer göç denen birşeyde olmazdı.
''Kara'' tahta,kullanılan güzel bir sembol.Aslında bu filmde,herkesin sırtında taşıdığı bir kara tahtası var.Yük taşıyan çocukların,öğretmenlerin ve avare yaşlıların...
Küçük çocuğun ceviz oyunuyla(sözde) oyalandığı sahnede gözlerinin dalması ve düşünceli yüz ifadesi,güzel mimikleri beni etkiledi.Gözlerinden öpülesi.
Ribuvar'ın yazma heyecanıyla,ardından gelen silah sesi de yüreğimi burkmaya yetmiştir.
Belgesel çekmek dururken belgesele yakın dramatik formda film niye çekilir?
İran - Irak savaşı sırasında 16 Mart 1988 tarihinde Saddam Hüseyin yönetimindeki iktidarın Halepçe halkı üzerinde kimyasal silah kullanmasıyla evlerinden olan Kürt kökenli Iraklı mültecilerin İran- Irak sınırı arasındaki yaşam mücadelesini, hayatını sırtında kara tahta, birer seyyah gibi sürekli dolanarak öğrenci bulmaya çalışan bir grup öğretmenin gözünden anlatan bir İran filmi Karatahta.
Oyuncuların büyük çoğunluğunun kendi yaşamını oynadığı Karatahta için, filmden çok bir belgeseli andıran tipik bir Mahmelbaf filmi diyebiliriz. Mahmelbaf ailesindeki sinemacılar gibi İran sinemasından birçok yönetmenin hikayelerini hayatın tam merkezinden aldığını, coğrafyanın yaşadığı en dramatik olaylardan amatör oyuncularla filmler çıkardığını biliyoruz. Sanat sinemasına çok uzak olan bir izleyici değilim ama İranlı sinemacıların neden enikonu bir belgesel çekmek yerine, belgese... Devamı
Belgesel çekmek dururken belgesele yakın dramatik formda film niye çekilir?
İran - Irak savaşı sırasında 16 Mart 1988 tarihinde Saddam Hüseyin yönetimindeki iktidarın Halepçe halkı üzerinde kimyasal silah kullanmasıyla evlerinden olan Kürt kökenli Iraklı mültecilerin İran- Irak sınırı arasındaki yaşam mücadelesini, hayatını sırtında kara tahta, birer seyyah gibi sürekli dolanarak öğrenci bulmaya çalışan bir grup öğretmenin gözünden anlatan bir İran filmi Karatahta.
Oyuncuların büyük çoğunluğunun kendi yaşamını oynadığı Karatahta için, filmden çok bir belgeseli andıran tipik bir Mahmelbaf filmi diyebiliriz. Mahmelbaf ailesindeki sinemacılar gibi İran sinemasından birçok yönetmenin hikayelerini hayatın tam merkezinden aldığını, coğrafyanın yaşadığı en dramatik olaylardan amatör oyuncularla filmler çıkardığını biliyoruz. Sanat sinemasına çok uzak olan bir izleyici değilim ama İranlı sinemacıların neden enikonu bir belgesel çekmek yerine, belgeseli andıran filmleri çektiğini anlamıyorum. Eğer bu oyuncular kendilerinden başka hiç kimseyi oynamayacaklarsa, bir daha hiç oyunculuk yapmayacaklarsa,bir belgeselde kendi hikayelerinienikonu anlatmaları daha makul değil mi? Sözgelimi Karatahtanın Saidi hep Said olarak kalacaksa, Utançın Baktayı Nikbaht Nevruzu biz bir daha hiç izleyemeyeceksek, İki Bacaklı Atın Guiahsı Ziya Mirza Muhammedi hep sırtında kötürüm bir çocuğu taşıyan bir köle at olarak hatırlayacaksak bu çocuklar,bu insanlar kendi hikayelerini anlattıktan sonra unutulup gidecekse ne anlamı var sinemanın? O zaman belgesel diye bir sinema janrı neden var?
Halepçeli insanları belgesel havasında gerçeklik ve kurmaca karışımıyla anlattınız diyelim, ne de olsa Saddam gitti, ya Mahmelbaf ailesinin filmlerinde kullandığı Afgan insanlar? Bir avuç sinefilin izlediği, dünyanın en büyük sinema veri tabanı IMDBde azami 1000-5000 izleyicinin oyladığı bir film kendi öyküsünü kendi amatör ama samimi oyunculuklarıyla anlatan bu insanların hayatında neyi değiştirir ki? Mahmelbafların kızı herkesin şapka çıkardığı Utançı yaptıktan sonra ne değişti Afganistanda misal? Eğer Taliban bu filmi gördüyse bir yerlerde o çocukların güvenliği hala tehlikededir, derim. İnsanların dramına dikkat çekmek gibi hümanist bir amacın sanattan öte olması gerekmez mi? Madem belgesel tarzında iş yapılacak. Bu devirde her şeyin sosyal medya üzerinden yaratılan viral videolardan geçtiğini (örnek Kony 2012) görmezler mi bu akil adamlar?
Sevsek de sevmesek de sinema insanların az da olsa umut bulmak için ve zaman zaman da olsa sadece sanat için değil, iyi vakit geçirmek için sahiplendiği bir eğlence endüstrisi Gerçek ama karanlık, dramatik ama belgeselden farksız, amatör oyunculardan kurulu ama diyalogları altyazılarda bile zaman zaman bodoslama kaçan, birbirini yiyen insanların hikayelerini herkese anlatmaya çalışırken, elleri çenelerinin altında hiç bulunmadıkları coğrafyalar hakkında ahkam kesen entelektüellerden başka kimseye ulaşmayan filmleri yapan İranlı sinemacıların Macid Macidi gibi her şeyin dramatik, karanlık, amatörce ve fazlasıyla gerçek olması gerekmediğini gösteren İranlı bir sinemacıdan öğreneceği bir şeyler olsa gerek Aksi takdirde eline kamerayı alan herkes editsiz, oyuncusuz belgesel gibi filmler çekebilir ama gayet tabii adınız Gobadi veya Mahmelbaf değilse eğer, o zaman sizi festivallerden ödüllerle dönen her şeye şapka çıkarmaya mütemayil münevver abi ve ablalardan başka kimse izlemeyebilir. Benden söylemesi!
benzerini ülkemizde özcan alper son filmi 'gelecek uzun sürer' ile yaptı, ilk filmi 'sonbahar'da gerçekliği iyi bir kurgu içinde şekillendirmişti ama 'gelecek uzun sürer'de toplumsal hafızanın altını çizeceğim derken gerçek insanlık dramlarını yapay karakterler ve yüzeysel bir olay örgüsüyle anlatmayı tercih etti..
'sonbahar' gibi bir filmden sonra ileride yapacağı filmlerle ilgili çok ümit veren bir yönetmen olarak göze çarpmıştı tabii ki ama böylesine basit bir anlatıyla hayal kırıklığı yarattı açıkçası..
dramatik yapıyı zenginleştirirsen, derinlikli karaketerler yaratırsan, olayları, aksiyonları ve ilişkileri çeşitlendirirsen gerçeklikten ödün vermiş olmuyorsun halbuki..
yeni nesil sinemacılarımız bu toplumsal gerçekçilik olayını biraz yanlış anlamış olabilirler, sadelik ve yavanlık arasında ince bir çizgi var..
nasıl ki adını andığın macid macidi ortadoğu coğrafyasında bu işlerin piriyse bizde de kapı gibi yılmaz güney örneği var, yarattığı karakterleri ve hikayeleri incelemek ... Devamı
benzerini ülkemizde özcan alper son filmi 'gelecek uzun sürer' ile yaptı, ilk filmi 'sonbahar'da gerçekliği iyi bir kurgu içinde şekillendirmişti ama 'gelecek uzun sürer'de toplumsal hafızanın altını çizeceğim derken gerçek insanlık dramlarını yapay karakterler ve yüzeysel bir olay örgüsüyle anlatmayı tercih etti..
'sonbahar' gibi bir filmden sonra ileride yapacağı filmlerle ilgili çok ümit veren bir yönetmen olarak göze çarpmıştı tabii ki ama böylesine basit bir anlatıyla hayal kırıklığı yarattı açıkçası..
dramatik yapıyı zenginleştirirsen, derinlikli karaketerler yaratırsan, olayları, aksiyonları ve ilişkileri çeşitlendirirsen gerçeklikten ödün vermiş olmuyorsun halbuki..
yeni nesil sinemacılarımız bu toplumsal gerçekçilik olayını biraz yanlış anlamış olabilirler, sadelik ve yavanlık arasında ince bir çizgi var..
nasıl ki adını andığın macid macidi ortadoğu coğrafyasında bu işlerin piriyse bizde de kapı gibi yılmaz güney örneği var, yarattığı karakterleri ve hikayeleri incelemek için birazcık derinlere ineyim dersen ufak çapta bir sosyolojik araştırma yapmış oluyorsun.. en azından trt'nin anadolu'da çektiği durağan belgeselleri izler gibi olmadığın kesin..
gerçekliği ararken gerçekliği geçiştirmek oluyor bu biraz..
@olanzveins
7 yıl önce
8.7 / 10
Filmi yanlış anlayamaya meyilli arkadaşlar için :
~~ Spoiler ~~
Öncelikle cahilliği öven, değişmek istemeyen bir grup kaçakçı yoktur filmde. Okuma yazma gibi temel şeylerin mevcut hayatlarında onların gerçekten ihtiyacı olmadığını anlatır. Kaçakçılık suçtur ama geçinmeleri için tek kaynaktır filmde. Iran yada Irak hükümeti yok edilmesi gereken suçlular olarak görseler dahi onların hayatlarında o meslek dışında doldurabilecekleri hiçbirşey yoktur. Kısaca o meslek onların zorunluluğudur. Gerçekçi bir biçimde bakar ... Devamı
Filmi yanlış anlayamaya meyilli arkadaşlar için :
~~ Spoiler ~~
Öncelikle cahilliği öven, değişmek istemeyen bir grup kaçakçı yoktur filmde. Okuma yazma gibi temel şeylerin mevcut hayatlarında onların gerçekten ihtiyacı olmadığını anlatır. Kaçakçılık suçtur ama geçinmeleri için tek kaynaktır filmde. Iran yada Irak hükümeti yok edilmesi gereken suçlular olarak görseler dahi onların hayatlarında o meslek dışında doldurabilecekleri hiçbirşey yoktur. Kısaca o meslek onların zorunluluğudur. Gerçekçi bir biçimde bakarsak eğer kavrayabiliriz. Onları o halde bırakan ise devlettir. Öğretmen göndererek değil onlara yeni geçim kaynakları yaratmaları gerekir. Eğitim vereceksede eğer o yönden bir eğitimi vermesi gerekir. Sadece hayvancılıkla temel ihtiyaçlar sağlanabilseydi eğer göç denen birşeyde olmazdı.
~~ Spoiler ~~
@2760889966651
8 yıl önce
6 / 10
bu cümle tam bir ironi. "bana ne amerikadan" be kardeşim.
@timeofgypsies
11 yıl önce
Küçük çocuğun ceviz oyunuyla(sözde) oyalandığı sahnede gözlerinin dalması ve düşünceli yüz ifadesi,güzel mimikleri beni etkiledi.Gözlerinden öpülesi.
Ribuvar'ın yazma heyecanıyla,ardından gelen silah sesi de yüreğimi burkmaya yetmiştir.
@shutterbugiconi
12 yıl önce
2.5 / 10
İran - Irak savaşı sırasında 16 Mart 1988 tarihinde Saddam Hüseyin yönetimindeki iktidarın Halepçe halkı üzerinde kimyasal silah kullanmasıyla evlerinden olan Kürt kökenli Iraklı mültecilerin İran- Irak sınırı arasındaki yaşam mücadelesini, hayatını sırtında kara tahta, birer seyyah gibi sürekli dolanarak öğrenci bulmaya çalışan bir grup öğretmenin gözünden anlatan bir İran filmi Karatahta.
Oyuncuların büyük çoğunluğunun kendi yaşamını oynadığı Karatahta için, filmden çok bir belgeseli andıran tipik bir Mahmelbaf filmi diyebiliriz. Mahmelbaf ailesindeki sinemacılar gibi İran sinemasından birçok yönetmenin hikayelerini hayatın tam merkezinden aldığını, coğrafyanın yaşadığı en dramatik olaylardan amatör oyuncularla filmler çıkardığını biliyoruz. Sanat sinemasına çok uzak olan bir izleyici değilim ama İranlı sinemacıların neden enikonu bir belgesel çekmek yerine, belgese ... Devamı
İran - Irak savaşı sırasında 16 Mart 1988 tarihinde Saddam Hüseyin yönetimindeki iktidarın Halepçe halkı üzerinde kimyasal silah kullanmasıyla evlerinden olan Kürt kökenli Iraklı mültecilerin İran- Irak sınırı arasındaki yaşam mücadelesini, hayatını sırtında kara tahta, birer seyyah gibi sürekli dolanarak öğrenci bulmaya çalışan bir grup öğretmenin gözünden anlatan bir İran filmi Karatahta.
Oyuncuların büyük çoğunluğunun kendi yaşamını oynadığı Karatahta için, filmden çok bir belgeseli andıran tipik bir Mahmelbaf filmi diyebiliriz. Mahmelbaf ailesindeki sinemacılar gibi İran sinemasından birçok yönetmenin hikayelerini hayatın tam merkezinden aldığını, coğrafyanın yaşadığı en dramatik olaylardan amatör oyuncularla filmler çıkardığını biliyoruz. Sanat sinemasına çok uzak olan bir izleyici değilim ama İranlı sinemacıların neden enikonu bir belgesel çekmek yerine, belgeseli andıran filmleri çektiğini anlamıyorum. Eğer bu oyuncular kendilerinden başka hiç kimseyi oynamayacaklarsa, bir daha hiç oyunculuk yapmayacaklarsa,bir belgeselde kendi hikayelerinienikonu anlatmaları daha makul değil mi? Sözgelimi Karatahtanın Saidi hep Said olarak kalacaksa, Utançın Baktayı Nikbaht Nevruzu biz bir daha hiç izleyemeyeceksek, İki Bacaklı Atın Guiahsı Ziya Mirza Muhammedi hep sırtında kötürüm bir çocuğu taşıyan bir köle at olarak hatırlayacaksak bu çocuklar,bu insanlar kendi hikayelerini anlattıktan sonra unutulup gidecekse ne anlamı var sinemanın? O zaman belgesel diye bir sinema janrı neden var?
Halepçeli insanları belgesel havasında gerçeklik ve kurmaca karışımıyla anlattınız diyelim, ne de olsa Saddam gitti, ya Mahmelbaf ailesinin filmlerinde kullandığı Afgan insanlar? Bir avuç sinefilin izlediği, dünyanın en büyük sinema veri tabanı IMDBde azami 1000-5000 izleyicinin oyladığı bir film kendi öyküsünü kendi amatör ama samimi oyunculuklarıyla anlatan bu insanların hayatında neyi değiştirir ki? Mahmelbafların kızı herkesin şapka çıkardığı Utançı yaptıktan sonra ne değişti Afganistanda misal? Eğer Taliban bu filmi gördüyse bir yerlerde o çocukların güvenliği hala tehlikededir, derim. İnsanların dramına dikkat çekmek gibi hümanist bir amacın sanattan öte olması gerekmez mi? Madem belgesel tarzında iş yapılacak. Bu devirde her şeyin sosyal medya üzerinden yaratılan viral videolardan geçtiğini (örnek Kony 2012) görmezler mi bu akil adamlar?
Sevsek de sevmesek de sinema insanların az da olsa umut bulmak için ve zaman zaman da olsa sadece sanat için değil, iyi vakit geçirmek için sahiplendiği bir eğlence endüstrisi Gerçek ama karanlık, dramatik ama belgeselden farksız, amatör oyunculardan kurulu ama diyalogları altyazılarda bile zaman zaman bodoslama kaçan, birbirini yiyen insanların hikayelerini herkese anlatmaya çalışırken, elleri çenelerinin altında hiç bulunmadıkları coğrafyalar hakkında ahkam kesen entelektüellerden başka kimseye ulaşmayan filmleri yapan İranlı sinemacıların Macid Macidi gibi her şeyin dramatik, karanlık, amatörce ve fazlasıyla gerçek olması gerekmediğini gösteren İranlı bir sinemacıdan öğreneceği bir şeyler olsa gerek Aksi takdirde eline kamerayı alan herkes editsiz, oyuncusuz belgesel gibi filmler çekebilir ama gayet tabii adınız Gobadi veya Mahmelbaf değilse eğer, o zaman sizi festivallerden ödüllerle dönen her şeye şapka çıkarmaya mütemayil münevver abi ve ablalardan başka kimse izlemeyebilir. Benden söylemesi!
@daw
12 yıl önce
@billy_walsh
12 yıl önce
'sonbahar' gibi bir filmden sonra ileride yapacağı filmlerle ilgili çok ümit veren bir yönetmen olarak göze çarpmıştı tabii ki ama böylesine basit bir anlatıyla hayal kırıklığı yarattı açıkçası..
dramatik yapıyı zenginleştirirsen, derinlikli karaketerler yaratırsan, olayları, aksiyonları ve ilişkileri çeşitlendirirsen gerçeklikten ödün vermiş olmuyorsun halbuki..
yeni nesil sinemacılarımız bu toplumsal gerçekçilik olayını biraz yanlış anlamış olabilirler, sadelik ve yavanlık arasında ince bir çizgi var..
nasıl ki adını andığın macid macidi ortadoğu coğrafyasında bu işlerin piriyse bizde de kapı gibi yılmaz güney örneği var, yarattığı karakterleri ve hikayeleri incelemek ... Devamı
'sonbahar' gibi bir filmden sonra ileride yapacağı filmlerle ilgili çok ümit veren bir yönetmen olarak göze çarpmıştı tabii ki ama böylesine basit bir anlatıyla hayal kırıklığı yarattı açıkçası..
dramatik yapıyı zenginleştirirsen, derinlikli karaketerler yaratırsan, olayları, aksiyonları ve ilişkileri çeşitlendirirsen gerçeklikten ödün vermiş olmuyorsun halbuki..
yeni nesil sinemacılarımız bu toplumsal gerçekçilik olayını biraz yanlış anlamış olabilirler, sadelik ve yavanlık arasında ince bir çizgi var..
nasıl ki adını andığın macid macidi ortadoğu coğrafyasında bu işlerin piriyse bizde de kapı gibi yılmaz güney örneği var, yarattığı karakterleri ve hikayeleri incelemek için birazcık derinlere ineyim dersen ufak çapta bir sosyolojik araştırma yapmış oluyorsun.. en azından trt'nin anadolu'da çektiği durağan belgeselleri izler gibi olmadığın kesin..
gerçekliği ararken gerçekliği geçiştirmek oluyor bu biraz..
eline sağlık,
sevgiler saygılar..
@yorgun_nihilist
12 yıl önce
7.1 / 10
@yorgun_nihilist
12 yıl önce
7.1 / 10